امام علی همچنان تنهاست

ابوالفضل نجیب، روزنامه‌نگار، در یادداشتی که در اختیار انصاف نیوز قرار داده است، نوشت:

این روزها پخش مجدد سریال امام علی چون داغ تازه ای است بر دل مردمانی که شیفته علی و عدالت او بودند. شیفته حکومت مردی که نزدیک ترین کسان نسبی و سببی و اعتقادی او زخم خورده عدالت او شدند و به جرگه دشمنانش پیوستند.

همان پیشوایی که به زعم برخی صحابه‌اش پیشاپیش خود را قربانی عدالت کرد. از او آنچه قرن ها بر منبر و معابر و کتیبه و… برای مان نقل کردند و سالهاست به بوته فراموشی سپرده شده، جز حدیث عدالت و تقوی و تیغ کشیدن بر هر مصلحتی که حقیقت را در پای خود قربانی کند، نبود. آنچه از آموزه های او درباره قدرت و حکمرانی گفتند، جز سخره گرفتن قدرت و حکومت و بی ارزش دانستن آن به پاپوش نیمداره و عطسه بز و مگر به احقاق حق مظلوم از ظالم نبود.

و آنچه از سیاسیت او گفتند جز اخلاق و رعایت کمترین شئونات آن در مواجهه با همه گونه پلیدی و رذالت نبود. تا آنجا که به استناد همین روایت ها او با فروبست چشم بر حیلت کشف عورت در آستانه فتح استراتژیک ترین جنگی که می توانست مسیر تاریخ را تغییر دهد، به شرم و اخلاق معنایی بنیادی بخشید.

مردی که حتی در اجرای عدالتش از شکستن قلب برادر عاجزش فرونگذاشت و با گذاشتن داغی بر دست و روح و جان عاطفه برادری، خود را به دلیل و موضوع عدالت تبدیل کرد.

آنچه از علی در گوشمان زمزمه می کردند در برساخت تصویری او با پوست و گوش و گوشت مان چنان در هم پیچید که هر گاه حتی ترنم موسیقی استاد فخرالدینی به گوشمان می خورد بی اختیار اشک‌مان جاری می شد. اینگونه بود که علی برای نسل من نوعی نه تنها مظهر عدالت که به همه فضائل انسانی و تا آستانه تمامی صفات خداوندی نزدیک می شد.

و درست به همین دلایل بود که نهج البلاغه او حتی نعوذبالله فراتر از کلام خدا، به منبع عشق و الهام نسل نوعی من برای دگرگون کردن آنچه بود به سمت آنچه باید باشد تبدیل شد. و کم و بیش به همین دلایل و انگیزه ها نهج البلاغه او حتی برای چپ های به اصطلاح تخیلی اعتبار و ارزشی همسان مانیفست و کاپیتال مارکس و رساله سرخ مائو یافته بود.

پیش‌تر در یادداشتی با عنوان مهجوریت نهج البلاغه در انصاف نیوز به غربت و انزوای این مانیفست مذهب اشاره داشتم. و این روزها با چشمان اشکبار و تن تبدار با تماشای سریال امام علی به گذشته نقب می زنم. به فضائل مردی که بهانه تحقق رویاها و آرزوهای همه انسان‌های آرمانگرا و عدالت جو و آزادی خواه بود. و به همه انسان هایی که با عشق به آرمان های علی به اراده و ابراهیم وار به قربانگاه رفتند. تا بلکه انسان از ستم و ظلم هم نوع خود آزاد و رها شود اما …

انتهای پیام