مستقیم یا غیر مستقیم | ابوالفضل نجیب

ابوالفضل نجیب، روزنامه‌نگار، در یادداشتی که در اختیار انصاف نیوز قرار داده است، نوشت:

رسانه ای کردن مذاکرات مستقیم جمهوری اسلامی ایران با آمریکا توسط بالاترین مقام کاخ سفید و تاکید او به مذاکره با بالاترین مقام های سیاسی جمهوری اسلامی و در نهایت برگزاری اولین دور مذاکرات روز شنبه نقطه پایانی بود بر تمامی گمانه زنی ها در خصوص نفس و موضوع مذاکره.

این رخداد را می توان به منزله پروسه‌ای تلقی کرد که مسیری طولانی از تابو بودن مذاکره و تا موافقت به مذاکره غیرمستقیم و اینک بر اساس آنچه وزیر خارجه اظهار داشته به خوش و بش های معمول و دوستانه دیپلماتیک و بعد از مذاکرات غیر مستقیم منتهی شده است.

مذاکره ای که به ادعای ترامپ از مدت ها قبل از این که رسانه ای بشود شروع شده و اینک به صورت رسمی اعلام و دنبال خواهد شد. در این میان اما واکنش‌ها به مسیر مذاکرات و مستقیم بودن و غیر مستقیم بودن و بدبینی های برخی از جمله روزنامه کیهان و اصحاب او در خصوص پروسه موجود و نتایج فرضی مذاکرات تاثیر چندانی بر روند موجود و تابوشکنی مذاکره نخواهد نداشت.

با این حال برای مردم و کنشگران سیاسی مذاکره مستقیم یا غیر مستقیم چندان اهمیتی ندارد. آنچه حایز اهمیت است شکسته شدن تابوی مذاکره است. اتفاقی که ساعاتی بعد از اعلام خبر آن توسط ترامپ کم و بیش تاثیر آن بر افکار عمومی و به درجاتی بر کاهش قیمت ارز و طلا و سکه محسوس بود.

در چنین شرایطی به نظر می رسد مسکوت گذاشتن موضوع مذاکرات و کم و کیف روند مذاکرات، آنچنان که پیش‌تر مقامات بر محرمانه بودن آن اصرار و تاکید داشتند، نه تنها تامین کننده اهداف مورد نظر نخواهد بود، که کنجکاوی جامعه را به سمت منابع خبری و از سویی اطلاع رسانی طرف مقابل مذاکره سوق خواهد داد. آنچه مسلم این که اکثریت جامعه از چنین اتفاقی استقبال می کند، کمااینکه می شود با اطلاع رسانی به موقع و صادقانه افکار عمومی را از زیاده خواهی های طرف مقابل آگاه کرد.

واقعیت این است مردم، همان اندازه که از وضعیت موجود خسته و فرسوده و به ستوه آمده، از وقوع جنگ نیز نگران و بیمناک هستند. برای آنها فارغ از هر گمانه زنی درباره فرایند و نتایج مذاکرات، نفس مذاکره یک روزنه امید است. از این منظر بر خلاف محذوریت ها و ملاحظات حاکم بر ذهنیت صاحبان قدرت، مستقیم و غیرمستقیم بودن مذاکرات برای مردم چندان اهمیتی ندارد. آنچه اهمیت دارد گذار از انسداد خودساخته ای است که سال هاست زندگی مردم را فلج کرده است.

آنچه از زبان عقلای حاکمیت در ضرورت عبور از این انسداد جاری می شود، همزمان بر استیصال و درماندگی مردم ناشی از وضعیت موجود و هم جلوگیری از وقوع جنگی ناخواسته دارد که می تواند موجودیت کشور را به مخاطره بیندازد. آنچه در حال حاضر اهمیت دارد برون رفت از وضع موجود است، مستقیم و غیرمستقیم عبور کردن از این جاده بحران چندان اهمیتی ندارد.

انتهای پیام