توقف موقت مذاکرات مقدمه توافق پایدار

عظیم محمودآبادی، روزنامه‌نگار، در یادداشتی که در اختیار انصاف نیوز قرار داده است نوشت:

با متوقف شدن مذاکرات و وقوع برخی حوادث در ایران و منطقه، موجب تقویت برخی گمانه زنی ها مبنی بر ناموفق بودن دیپلماسی شده است اما شاید لزوما چنین نباشد.

از قضا به نظر می رسد شتاب مذاکرات در چند هفته متوالی و اظهار رضایت طرفین از آن و اصرار مضاعف برای نشان دادن این رضایت بیشتر عجیب بود تا توقف روند آن.

آن شتاب و اصرار طرفین در موفق اعلام کردن گفت و گوهای سیاسی و حتی فنی، بیشتر یادآور تجربه بورس در سال 1399 بود. روزهایی که هر روز قیمت سهام ها بالا می رفت و مردمی که تازه پا به این عرصه گذاشته بودند شعفی بی سابقه را تجربه می کردند و مقامات اقتصادی و دولتی هم مرتب اظهار نظر می کردند که همه چیز عالی است و از این هم بهتر می شود. خلاصه در آن تجربه هم هر دو طرف راضی بودند و اصرار داشتند این رضایت را با صدای بلند اعلام کنند. مردم با صف های طولانی خرید سهام و دولت با اظهار رضایت از استقبال مردم!

اما آن شادی های سرمستانه دیری نپایید و طشت آروزها خیلی زودتر از آنچه تصور می شد از بام رویاها بر زمین سخت واقعیت افتاد.

در مورد روند مذاکرات هم یک توقف معنا دار و البته وقوع برخی حوادث که فی نفسه بسیار تلخ اند – نظیر آتش سوزی بند شهید رجایی و آتش سوزی کرج – اما حتی اگر با بدبینانه ترین ظن ها به آنها بنگریم و بوی نوعی خرابکاری از آن استشمام کنیم به نظر می رسد نه تنها اصل توافق را به خطر نمی اندازد بلکه وقوع آن را محتمل تر می کند. به ویژه حوادثی که در سرزمین های اشغالی در روزهای اخیر واقع شد – چه در نوع آتش سوزی های گسترده و چه در نوع حمله انصارالله یمن به فرودگاه بن گورین – خواه ناخواه به نوعی بازسازی موازنه قدرت کمک کرد. البته می دانیم طرف مذاکره با ایران ایالات متحده آمریکا است اما کیست که نداند از اصلی ترین دغدغه‌های امریکا تامین امنیت رژیم صهیونیستی است؟

لذا به نظر نگارنده اصل مساله توافق نه تنها ملغی نشده بلکه وارد فاز جدی تری شده که توقف احتمالا موقت آن می‌تواند منجر به توافقی محکم تر و پایدارتر شود.

البته مشروط به اینکه ما هم بتوانیم بهره بهتر و کامل تری از مجموعه توانایی ها و امکانات مان ببریم. چنانکه به نظر می رسد طرف آمریکایی نیز ابزارهای در دسترس خود را رها نکرده و در حال استفاده حداکثری از آن است و اعمال تحریم های تازه تر و شدیدتر – حتی در زمان پیشرفت مذاکرات – را باید در این چارچوب ارزیابی کرد.

لذا شاید وقت آن رسیده باشد که ما نیز توانایی هسته ای به مراتب جدی تری را در ابعاد نظامیِ آن، از خود بروز دهیم تا اراده به وجود آمده در دولت ایالات متحده برای ادامه مسیر توافق را تقویت کند.

هرچند رییس جمهور آمریکا در عمل جز مسیر مذاکره راهی پیش روی خود نمی بیند اما در ادبیات گفتمانی اش مرتب از امکان و احتمال حمله نظامی به ایران سخن می گوید.

به هیچ وجه مصلحت نیست به کارگیری این ادبیات برای دولتمردان آمریکایی – و یا هر دولت دیگری – به امری عادی و بدون هزینه تبدیل شود.

قُبحِ دم زدن از حمله نظامی به ایران نباید بیش از این شکسته شود و با هر هزینه ای باید به کار گیری این ادبیات متوقف شود.

شاید لازم باشد این مساله به عنوان پیش شرط ادامه مذاکرات مطرح شود و در صورت افاقه نکردن، سراغ گزینه های عملی تری رفت تا حریف را از به میان کشیدن گزینه های غیر دیپلماسی منصرف شود.

انتهای پیام