گفت‌وگو با چند پناهجوی ایرانی سرگردان در ترکیه و یونان
امیرحسین کنزق، انصاف نیوز: داستان پناهجویان پیش از کرونا در حال ورود به یک مرحله جدید بود. از اوایل اسفند گزارش‌هایی مبنی بر سرگردانی پناهجویان در مرز ترکیه و یونان منتشر می‌شد. بی‌بی‌سی در دوازدهم اسفند گزارشی با عنوان «بالا گرفتن بحران پناهجویان سرگردان در مرز اروپا» منتشر کرد که در آن به اختلافات بین ترکیه و اروپا بر سر مسئله‌ی پناهجویان اشاره کرده بود.
این اختلاف از جایی بالا گرفت که اردوغان رئیس جمهور ترکیه گفته بود مرز خود به سمت اروپا را باز خواهد کرد. دویچه وله در گزارشی نوشت: بعد از اعلام این خبر هزاران پناهجو به قصد رسیدن به کشورهای اروپایی به راه افتادند. پلیس و مرزبانی یونان ولی با استفاده از گاز اشک‌آور از ورود آنها به داخل مرزهای خود جلوگیری کردند. این پناهجویان در حال حاضر در مرزهای یونان با ترکیه در شرایطی غیرانسانی به سر می‌برند.
در بخش دیگری از این گزارش آمده: گارد ساحلی یونان صبح روز دوشنبه ۱۶مارس (۲۶ اسفند) در نزدیکی جزیره کیا ۲۰۰ پناهجو را دستگیر کردند. کشتی کوچک باری حامل این پناهجویان به دلیل باد شدید در بندر جزیره کیا یونان به گل نشسته است.
پس از این درگیری‌ها پناهجویان دوباره به ترکیه برگشتند و در آنجا قرنطینه شدند. وضعیتی که ویروس کرونا برای جهان به وجود آورده همه چیز را تحت تاثیر قرار داده و بنابراین عادی است که پناهجویانی که در حالت عادی دچار مشکلاتی بودند حالا مشکلات بیشتری را تجربه کنند. خبرنگار انصاف نیوز به همین بهانه تلاش کرد تا با چند پناهجو و پناهنده‌ی ایرانی در نقاط مختلف دنیا ارتباط برقرار کند و وضعیت آنها را جویا شود.
سیدحسین موسویان دیپلمات سابق معتقد است که دولت موظف است پیگیر وضعیت حقوق پناهجویان ایرانی سرگردان در دیگر کشورها باشد. [لینک]
«ناصر» یکی از پناهجویان ایرانی که در مرز ترکیه و یونان بوده و بعد از درگیری‌های اخیر او و تعدادی از همراهانش را در کمپ «چانکری» ترکیه قرنطینه کرده‌اند به انصاف نیوز گفت: اینجا در کمپ شرایط عادی است. هنوز کسی مبتلا به ویروس کرونا نشده و هر روز دکترها می‌آیند و ما را چک میکنند.
ناصر دربارهی وضعیت بهداشت کمپ می‌گوید: اما اینجا هیچ لوازم بهداشتی وجود ندارد. ماسک و ژل را که اصلا ندیده‌ایم، حتی صابون و شامپو هم اینجا وجود ندارد. اینجا ما را در اتاق‌های شش تخته مانند سلول نگهداری میکنند و حتی بیش از پنج دقیقه اجازه‌ی هواخوری هم به ما نمی‌دهند و می‌گویند قرنطینه هستید.
یکی دیگر از پناهجویان ایرانی که در کمپ «مالاتیا» است و نخواسته نامی از او فاش شود می‌گوید: ما از دوستانمان که در کمپ «عثمانی» بوده‌اند شنیده‌ایم که قرار است ما را به کمپ «چناقلعه» در مرز دریایی بفرستند. مشکل اینجاست که در آن کمپ همه چیز حتی بند کفشت را هم ضبط میکنند.
این پناهجو ادامه می‌دهد: پلیس ترکیه به تعدادی از دوستانمان که آنها را به کمپ چناقلعه برده بودند فرمی داده که باید ظرف یک ماه خاک ترکیه را ترک کنید والا دیپورت می‌شوید و بعد آنها را به سمت یونان راهی کرده و پلیس یونان هم آنها را راه نداده و شرایط بحرانی برای ما به وجود آمده است.
این وضعیت پناهجویان در مرزهاست، که تقریبا وارد مرحله‌ی بحرانی شده‌اند، اما پناهجویانی که در شهرها زندگی میکنند هم چندان وضعیت مطلوبی نداند.
یکی از پناهجویان ایرانی با نام مستعار «پدرام» که در شهر «اوشاک» ترکیه زندگی می‌کند به انصاف نیوز گفت: اینجا پیش از این هم شرایط پناهنده‌ها سخت بود. چون اکثر مردم این شهر فکر میکنند کمک‌هایی که به ما پناهنده‌ها می‌شود از بودجه‌ی دولت ترکیه است؛ در حالی که این کمک‌ها از طرف سازمان ملل است و ربطی به دولت ترکیه ندارد.
پدرام دربارهی تحولات پس از شیوع کرونا ادامه داد: از وقتی هم ویروس کرونا به اینجا آمده شرایط خیلی بدتر شده، به خاطر اینکه هیچ کمکی به پناهنده‌هایی که در شهر ما بوده‌اند نشده. وسایل بهداشتی مثل ماسک و محلول ضدعفونی کننده به اندازه کافی در فروشگاه‌ها هست، قیمت هم افزایش پیدا نکرده ولی پولی برای خرید این وسایل نیست.
او به سوالی دربارهی کمک‌های دوران کرونا پاسخ داد: دولت ترکیه به هر کدام از مردم خود 1000 تا 1200 لیر کمک هزینه داده اما به ما چیزی تعلق نگرفته. گفتند به آنهایی که از طرف سازمان ملل کمک می‌شود دولت هیچ کمکی نخواهد کرد و آنهایی هم که کمک سازمان ملل را دریافت نمی‌کنند باید ثبت نام کنند تا دولت کمکی کند. ما هم ثبت نام کردیم ولی سه هفته است که هیچ کمکی به ما نمی‌شود.
پدارم که در محل کارش دچار حادثه شده و انگشتانش را از دست داده ضمن گلایه از شرایطش در ترکیه خاطر نشان می‌کند: شهروند اینجا نبودن خودش اولین مشکل است. شرایط ما پناهنده‌ها مثل سابق است. من پیش از این هم در اینجا کار می‌کردم و چند وقت پیش دو انگشتم در هنگام کار قطع شد. اما هیچ کمکی از طرف هیچ ارگانی به ما نشده. من تمام مدارک پزشکی را هم ارائه داده‌ام اما هیچ کمکی نمی‌شود. مخصوصا حالا که به قول خودشان همه‌ی پول‌های دولت صرف خرید و وارد کردن اجناس پزشکی می‌شود.
او دربارهی تغییرات در زندگی شخصی خود بعد از کرونا توضیح داد: حدود یک ماه است مدارس تعطیل شده و بچه‌ها در خانه‌اند. بچه‌ها که مدرسه نمی‌روند نیاز به رسیدگی بیشتر دارند و هزینه‌ی بیشتری باید صرف آنها شود و متاسفانه با توجه به شرایط فعلی پولی برای هزینه کردن وجود ندارد.
این پناهنده‌ی ایرانی دربارهی وضعیت سلامت ترکیه در شرایط فعلی برای پناهنده‌ها گفت: بیمه‌های درمانی ما را هم قطع کرده‌اند. همسرم دچار آلرژی شده بود و وقتی او را به بیمارستان دولتی بردیم او را پذیرش نکردند و گفتند باید او را ببرید بیمارستان خصوصی. همین حالا هزینه‌ی پذیرش در بیمارستان خصوصی 151 لیر است. نقد هم باید پول را بدهی! و کمترین آزمایش هم 500 لیر هزینه دارد! خب ما چگونه باید درمان شویم؟
بونان دیگر مرکز پناهجویان است که تعداد زیادی پناهجو و پناهنده‌ی ایرانی در آنجا زندگی میکنند یا درگیر گرفتن اقامت هستند. «مصطفی» پناهجوی ایرانی ساکن «آتن» یونان هم به انصاف نیوز گفت: شهروندان یونانی کمک‌هایی را دریافت میکنند اما پناهجویان شرایط مساعدی ندارند. در آتن کمپ‌ها قرنطینه هستند و پناهجویان اجازه‌ی ورود و خروج حتی برای تامین نیازهای اولیه را هم ندارند.
او ادامه داد: آن دسته از پناهجویانی که خارج از کمپ‌ها زندگی میکنند هم در خانه‌هایی با جمعیت 10 الی 15 نفره هستند. دولت و سازمان‌های خیریه و کلیساها که پیش از این مواد غذایی بین پناهجویان پخش می‌کردند اما حالا به حالت تعلیق درآمده‌اند.
مصطفی وضعیت بهداشتی را اینگونه توصیف کرد: هیچگونه اقلام بهداشتی اینجا بین پناهنده‌ها توزیع نشده و خودمان هم توانایی خرید نداریم. این شرایط برای همه‌ی پناهجویان از تمام کشورها همینقدر بد است.
«محمد» دیگر پناهجوی ایرانی که در آتن زندگی می‌کند هم در گفت‌وگو با انصاف نیوز گفت: در حال حاضر مدت تقریباً سه هفته هست که کلا رفت و آمد بدون اجازه‌ی پلیس که با ارسال پیامک کسب می‌شود برای تمام شهروندان به دلیل ویروس کورونا ممنوع شده است.
او ادامه داد: مهاجرها از کشورهای مختلف حق خروج از کمپ‌های مهاجران را ندارند و در صورت خروج غیرقانونی هم برای شهروندان و هم برای مهاجران صد و پنجاه یورو جریمه در نظر گرفته شده است.
محمد وضعیت کمپی که خودش در آنجاست را اینگونه توصیف می‌کند: متاسفانه در چند روز گذشته تعداد بیشتر از ۲۰ نفر با تست مثبت کرونا شناسایی و به بیمارستان منتقل شدند؛ به دلیل جمعیت بیش از حد در کمپ‌ها احتمال اینکه تعداد زیادی مبتلا به این ویروس باشند بسیار زیاد است. دسترسی به خدمات دولتی کاملا قطع شده و وضعیت برای بیمارانی که نیاز به مصرف مداوم دارو دارند (بیمارانی که مبتلا به دیابت، آسم، مشکلات قلبی هستند و… همچنین زنان بادار) بسیار سخت شده. سازمان‌های غیر دولتی مانند پزشکان بدون مرز هم تلاش میکنند تا فقط به آنهایی که نیاز به دارو دارند کمک کنند.
توضیح: انصاف نیوز برای این گزارش تلاش کرد تا در شبکه‌های اجتماعی با چند پناهجوی ایرانی در کشورهای مختلف ارتباط برقرار کند. در این مسیر به فردی به نام نصری عضو سازمان عفو بین ملل برخورد که کانالی تلگرامی دارد و به‌غیر از یکی از مصاحبه‌ها، باقی گفت‌وگوها به واسطه‌ی آقای نصری انجام شد. سوال‌ها از آن طریق فرستاده شده و فایل صوتی و تصویری پناهجویان از طریق او برای خبرنگار انصاف نیوز ارسال شد.
آواره‌هایی در مرز ترکیه و یونان که پاسپورت ایرانی دارند [+فیلم]
انتهای پیام
در بازدید هایم از ایران، وقتی آنچه که واقعیت های زندگی در غرب هست را بازگو میکنم ،منظور معایب ومحاسن آن وسختی مهاجرت وزندگی مهاجرین،غالبا با چهره هایی روبرو میشوم که خواهان شنیدن فقط محاسن آن هستند. علاقه عجیبی به شنیدن حرف ها وشنیده های نادرست دارند که واقعا فهمش برایم مشکل است.باشد که این نوع گزارش گری شما همراه با گزارش های دیگری در باره مهاجرین وغور بیشتر در مسئله مهاجرت چشم هموطنان را بازتر کند چون اکثر قریب باتفاق مهاجرت ها با خراب کردن تمامی پل های پشت سر توام است که مهاجر با خراب کردن آن پل ها راه برگشتی ندارد ویک عمر افسوس برایش می ماند که خود دربیش از سه دهه شاهد آن بودم.البته که مخالف مهاجرت یک جوان بیکار برای چند صباحی که اگر بتواند سروسامانی اقتصادی برای خود جور کند ویا جوانی مستعد که به هر دلیلی نتوانسته وارد دانشگاه در کشور شود ودر اینجا بتواند مدارج علمی را طی کند و به آغوش خانواده برگردد نداشته ودر حد خود کمکی لازم باشد خواهم کرد. سئوالی که مرتب ما ساکنین غربت درگیر آن هستیم اینکه اگر آنجا خوب نیست چرا هنوز مانده اید؟ اول اینکه خیلی از ما پل پشت سر را خراب کردیم.دوم اینکه بعضی از ما در اینجا تشکیل خانواده و فرزندانی که اینجا را خانه ووطن خود می دانند واگر به مادرشان در چیدن سفره هفت سین کمک میکنند صرفا ادای احترام به والدین نه تعلق فرهنگی به سرزمین پدریشان میباشد،و دلیل دیگر هم پا به سن گذاشتن افراد است،کسی که سنین پنجاه را رد کرده انگیزه ای برای ساختن آینده متفاوت تر از حال کنونی اش را ندارد.صادقانه بگویم،مهاجرت میتواند برای خیلی ها بسیار بسیار دردناک باشد.
یونان واروپا که دم از انسانیت می زنند پناجویان مانند یهودیان زمان هیتلر درکوره های آتش سوزی هستند که زره زره جانشان را می گیرند درنتیجه جایگاه پناهجویان هولوکاس یونان ویا زندان گوانتانامو یونان هست
اروپا جایگاه هولوکاستهاست وزندان گوانتاناموهاست عده ای که دراروپا دم از انسانیت می زنند دروغه فقط می خواهند دنیا را فریب دهند آن بدبختها سالهاست در هولوکاست یونان گرفتار شده اند ولی هیچ توجه ای به آنها نمی شود یا با کشورهایشان صحبت شود آنها را برگردانند ویا بگذارند آنها هم مثل یک انسان زندگی کنند