نقدی بر سفر نوروزی رییس جمهور: کیش در اولویت است؟

سیدسبحان بطحایی، عضو بخش تحلیلی انصاف نیوز در نقدی به سفر دکتر حسن روحانی به کیش در روزهای اول نوروز، نوشت:

بسم الله الرحمن الرحیم

” أَ أَقْنَعُ مِنْ نَفْسِی بِأَنْ یُقَالَ هَذَا أَمِیرُ الْمُؤْمِنِینَ وَ لَا أُشَارِکُهُمْ فِی مَکَارِهِ الدَّهْرِ أَوْ أَکُونَ أُسْوَةً لَهُمْ فِی جُشُوبَةِ الْعَیْشِ ”
آیا به همین رضایت دهم که مرا امیر المؤمنین علیه السلام خوانند و در تلخى هاى روزگار با مردم شریک نباشم و در سختى هاى زندگى الگوى آنان نگردم؟
(نهج البلاغه نامه چهل و پنج ام؛ نامه حضرت امیر به عثمان بن حنیف انصاری)

در اخبار شنیدیدم که دکتر حسن روحانی، ریاست محترم جمهوری، در ایام عید سفری را به منطقه ی خوش آب و هوای کیش که در نوروز میعادگاه بسیاری از اقشار پر درآمد و اقشار قوی جامعه از لحاظ مالی محسوب می شود، داشته اند.لکن آنچه به نظر می رسد ، فارغ از رسیدگی به منطقه ی آزاد کیش، به عنوان یک منطقه ی اقتصادی و فارغ از تصدی یکی از آشنایان رئیس جمهور بر ریاست منطقه ی آزاد کیش، حضور رئیس جمهور در آن منطقه ی گردشگری و تفریحی ، در آن هنگامی که بسیاری از مردم به گفته ی خود رئیس جمهور محترم در فشار اقتصادی و مشکلات ناشی از هشت سال مدیریت بی برنامه و بی تدبیر دولت گذشته، غوطه ور هستند و اهریمن فقر، بر سر سفره ی زندگانی آنان بساط پهن کرده است، سفر ریاست محترم جمهوری، سفری خارج از تدبیر و منافات با خط امام و سیره ی عملی امام راحل، به عنوان الگوی حکومتی مسئولین، بعد از سیره ی عملی و رفتاری و اقوالی پیامبر اعظم، امیرالمونین و امام مجتبی صلوات الله و سلامه علیهم اجمعین است.

آیت الله سید عباس خاتم یزدی در خاطره ای می گوید:

اوایلى که امام به نجف آمده بودند به دلیل خشکى و گرماى زیاد، خیلى از هواى نجف اذیت مى ‏شدند؛ ولى در کوفه که به نجف بسیار نزدیک بود، هوا خیلى بهتر بود، لذا از قدیم علمایى مانند مرحوم آسید ابوالحسن اصفهانى، مرحوم آسید محمدکاظم خراسانى حتّى کسانى که در زمان خود امام بودند در کوفه منزل داشتند و شب‏ها پس از مغرب به کوفه مى‏ رفتند و تا صبح آنجا بودند. اما امام در این هوایى که گاه به 55 درجه حرارت مى ‏رسید ـ و حتى بعضى از دوستان می گفتند که علامت دماسنج رفته بالا و به آخر خود رسیده ـ به کوفه نمى‏ رفتند.

عده ‏اى زیاد خدمت ایشان آمدند، از جمله مرحوم آقاى خلخالى، آقاى کلانتر و از طرف بعضى از آقایان مراجع هم کسانى آمدند که امام را راضى کنند ایشان هم، شبها به کوفه بروند. خانۀ ملکى، خانۀ اجاره ‏اى، از هر نوع آن هم آماده بود. حتى مرحوم آقا‏مصطفى را واسطه کردند که ایشان را راضى کنند. آقاى خلخالى به ما گفت شما که هستید خدمت امام اصرار کنید که بپذیرند. ما هم رفتیم و صحبت کردیم و عرض کردیم، شما براى خودتان تنها نیستید براى همۀ مسلمانها هستید و از این حرفها، ایشان پس از اینکه صحبتهاى من و دوستان تمام شد. شروع به صحبت کرده و فرمودند: «من خجالت مى ‏کشم. الآن خیلى از اشخاص هستند که براى محبّت به من و محبت به اسلام یا در زندانهاى رژیم هستند و یا در مناطق سخت با آن آب و هوا تبعید شده ‏اند، و تحت شکنجه هم هستند، آن ‏وقت من بخواهم به کوفه بروم؟ شما هم اصرار نکنید چون این مطلب شدنى نیست. و این یکى از مطالبى است که من روى آن حساب مى‏ کنم و هیچوقت هم این معنا را قبول نمى ‏کنم و اصرار زیاد هم نکنید. البته عده زیادى آمده ‏اند و گفته‏ اند و من تشکر مى‏ کنم ولى این طور نیست که من دست از حرفهایم بردارم و روى آن ایستاده ‏ام».

حضرت آقای رئیس جمهور روحانی زید عزه!
قطعا نگارنده قبل از انتخابات و در ستاد انتخاباتی شما، بعد انتخابات و در حمایت از عملکرد موفق دولت شما، هیچ گاه کوتاهی نکرده است. اما به نظر می رسد این قبیل از رفتارهای دولت و شخص رئیس جمهور، در کنار برخی رفتار ها و حرکات دیگر که مجال پرداختن به آن نیست، با خط امام و الگوی رفتاری امام راحل منافات دارد.

حضرت آقای رئیس جمهور روحانی زید عزه!
چه اشکالی داشت اگر شما عید را به مناطق محرومی سفر می کردید که مردمانش هیچ سفری در طول سال نمی روند؟
چه اشکالی داشت اگر شما تعطیلات عید خود و خانواده خویش را در کنار مردمی می گذراندید که هیچ گاه در طول تاریخ هیچ توقعی از شما نداشتند و همیشه یار و یاور انقلاب بودند ؟ مگر شما برای اینها خدمت نمی کنید و مگر انگیزه ی شما برای برجام و برجام داخلی، غیر از معیشت و سفره ی زندگانی این هاست؟

حضرت آقای رئیس جمهور روحانی زید عزه!
مگر شما برای رفع حصر مهندس موسوی تلاش نمی کنید؟ او همانی است که در روز ثبت نام انتخابات گفت؛ آمده ام تا حامی مستضعفان باشم، آنانی که فشار تورم قامت‌شان را خم کرده و سیاست‌های نادرست اقتصادی عزت‌شان را نشانه رفته است.

عرایضم را با کلامی از امام خمینی رحمت الله علیه به پایان می بردم و امید این دارم که تا دیر نشده است، رئیس جمهور محترم و محبوبمان که الحمدالله توانسته است در مدت زمان کمی، موفقیت های چشمگیری در عرصه سیاست خارجی و اقتصاد و بهداشت و آموزش بدست آورد، در این دست از مسائل نیز، روند جدیدی را اتخاذ کند، ان شا الله.

«آن روزى که دولت ما توجه به کاخ پیدا کرد، آن روز است که باید ما فاتحه دولت و ملت را بخوانیم. آن روزى که رئیس جمهور ما خداى نخواسته، از آن خوى کوخ‏نشینى بیرون برود و به کاخ‏نشینى توجه بکند، آن روز است که انحطاط براى خود و براى کسانى که با او تماس دارند پیدا مى‏شود. آن روزى که مجلسیان خوى کاخ‏نشینى پیدا کنند خداى نخواسته، و از این خوى ارزنده کوخ‏نشینى بیرون بروند، آن روز است که ما براى این کشور باید فاتحه بخوانیم. ما در طول مشروطیت از این کاخ‏نشینها خیلى صدمه خوردیم. مجلس هاى ما مملو از کاخ‏نشین بود… آن روزى که توجه اهل علم به دنیا شد و توجه به این شد که خانه داشته باشم چطور، و زرق و برق دنیا خداى نخواسته در آنها تأثیر بکند، آن روز است که باید ما فاتحه اسلام را بخوانیم… آن روزى که زرق و برق دنیا پیدا بشود و شیطان در بین ما راه پیدا کند و راهنماى ما شیطان باشد، آن روز است که ابرقدرتها مى‏توانند در ما تأثیر کنند و کشور ما را به تباهى بکشند. همیشه این کشور به واسطه این کاخ ‏نشینها تباهى داشته است. این سلاطین جور که همه کاخ‏نشین تقریباً بودند، اینها به فکر مردم نمى‏توانستند باشند، احساس نمى‏توانستند بکنند فقر یعنى چه، احساس نمى‏توانستند بکنند بیخانمانى یعنى چه‏… وقتى کسى احساس نکند که فقر معنایش چى است، گرسنگى معنایش چى است، این نمى‏تواند به فکر گشنه‏ ها و به فکر مستمندان باشد. لکن آنهایى که در بین همین جامعه بزرگ شده‏اند و احساس کردند فقر چى است، دیدند، چشیدند فقر را، احساس مى‏کردند، ملموسشان بوده است که فقر یعنى چه، اینها مى‏توانند به حال فقرا برسند. کوشش کنیم که این وضعیت در همه ما محفوظ باشد. در مجلس ما، در ارگانهاى دولتى ما»(صحیفه امام، ج‏17، ص: 377و376)

انتهای پیام