ستایش نماینده افغانستان از رویکرد ایرانیان به «ستایش»

احمد بهزاد، نماینده مردم هرات در پارلمان افغانستان در یادداشتی در یادداشتی «برای ستایش های که هنوز زنده اند»، در صفحه ی فیسبوک خود نوشت:

در پی قتل مظلومانه “ستایش” کودک آواره افغانستانی در ورامین ایران و سکوت رسانه ها و مقامات جامعه میزبان نسبت به این جنایت، یادداشتی به اعتراض نوشتم. این یادداشت و انبوهی از دادخواهی هموطنان ما در فضای مجازی به سرعت در رسانه های داخلی و خارجی از جمله در رسانه های ایران انعکاس یافت و به نوعی در شکست آن سکوت مؤثر افتاد. در این بین شاهد چند رویکرد نسبت به رویداد قتل ستایش و مواجهه با آن یادداشت اعتراضی بودم:

نخست – عده ای از هموطنان خشمگین ما با برافروختگی بر تمام جامعه میزبان شوریدند و این جنایت و به تعقیب آن سکوت رسانه ای را نشانه ای از رفتار خصمانه ایرانیان در برابر آوارگان افغانستانی محسوب کردند. این جماعت گاه عفت کلام را نیز رعایت نکردند.

دوم – شماری از کاربران ایرانی در فضای مجازی در مقام پاسخگویی، به جرایم مشابه عده ای از مهاجران در ایران استناد کرده و کوشش کردند تا از رهگذر مقایسه جنایت ها، سکوت رسانه ها و مقامات مملکتی خود را توجیه کنند. در گفتار این گروه نیز نشانه های از پرخاش و درشتی مشاهده شد.

سوم – رویکردی منصفانه و به دور از فحاشی و پرخاش از هر دو سوی جوامع میهمان و میزبان بود، که با حوصله مندی بر مشکلات اصلی و دشواری های عینی زندگی پناه جویان افغانستانی در ایران انگشت گذاشتند و به نیکی خواهان تعدیل رفتارها و سیاست ها در رابطه با پناه جویان شدند. پیام پر مهر حاج سید حسن خمینی نواده بنیانگذار جمهوری اسلامی ایران که با ظرافت بر شرایط دشوار زندگی پناه جویان اشاره کرد و نیز یادداشت های شماری از فرهنگیان، روزنامه نگاران و روشنفکران جامعه ایران از این رویکرد خیرخواهانه نشأت می گیرد. در این جا مناسب است که به یادداشت آقای سینا رژیمند اشاره کنم که با مخاطب قرار دادن من به یک درد مشترک اشاره کرده است:

“جناب آقای احمد بهزاد مطمئن هستم که متن من به دست شما نخواهد رسید، اما امیدوارم حداقل چند نفر از هموطنان شما این متن را بخوانند. ما نژاد پرست نبودیم در هیچ بخشی از تاریخ چنین نبودیم. دقیقا نمی دانم ما را چه شده است! اما هر چه که باشد مطمئن باشید که افرادی هستند در کشور من که به مردم شما به دیده تحقیر و برتری جویی نگاه نمی کنند. ما به شما احترام می گذاریم. ما به انسانهای خوب شما احترام می گذاریم. و ما جنایت را چه از ایرانی چه از افغان و چه عرب و چه اروپایی محکوم می کنیم. امیدوارم از این به بعد فصل مشترک کشور ما و شما دوستی و برادری و پیشرفت باشد نه خبرهایی اینچنین ناگوار.”

تمام آنچه را که در آن یادداشت اعتراضی در صدد بیانش بودم، در این جملات صریح و صادقانه این دوست ایرانی نهفته است.

و حالا می خواهم به همه دوستان و هموطنانم بگویم: تعمیم دادن یک جنایت فردی به یک ملت و یا یک تبار مشخص به همان اندازه جفا و غیر عاقلانه است که رفتار دوگانه در قبال جرایم می تواند نشانه نژادپرستی و برتری جویی به حساب آید. پس مناسب است که منصف و خوددار باشیم. دوستان فرهنگی ما نیز لازم نیست به بهانه عبور از اختلاف ها از سر دیگر بام بیفتند. واقعیت را آن چنان که است باید در برابر خود و دیگران بگذاریم؛ تا برای مشکلات و دشواری های زندگی انسان آواره و پناه جو راهی منطبق بر ارزشهای انسانی بیابیم. افراط و تفریط ما را به بیراهه می برد و ستایش های ما را همچنان آسیب پذیر نگه می دارد.

انتهای پیام