زهیدا کاظمی، مردم دوست و عاشق خدمت به خلق

یادداشتی دریافتی درباره‌ی زندگی و ویژگی‌های شخصیتی زهیدا کاظمی که چهارشنبه درگذشت:

بانو زهیدا کاظمی (1327-1400) در خانواده‌ای متدین و فرهنگ دوست متولد شد. پدرش سرهنگ صادق کاظمی و مادرش احترام السادات نواب صفوی از متدینین و معتمدین محله نارمک تهران بودند. مادر در خانواده‌ای با 5 فرزند سوگیری فرهنگی و هنری داشت و در دانشگاه تهران در رشته روان شناسی لیسانس گرفت و تحصیلات تکمیلی ارشد در رشته مطالعات زنان و دکتری در رشته جامعه شناسی در واپسین روزهای حیات خود مشتغل به نگارش رساله بود. نستوه و پر کار و عاشق خدمت به خلق بود.

50 سال سابقه فعالیت و خدمت در آموزش و پرورش و مدیریت دبیرستان‌های تهران خصوصاً منطقه 4 نظیر مدرسه نرگس و شهید صادقی و مریم داشت و بعنوان مدیر نمونه کشوری شناخته می‌شد.

از پیش از انقلاب به قرآن پژوهی و تتبع علمی و دینی روی آورد و در همین مسیر با جریان‌های اسلامی و انقلابی همسویی داشت و همراه با خواهرش دکتر زهرا رهنورد، وارد حلقه دکتر علی شریعتی شد و به کنش اجتماعی عدالت خواهانه پیوست. در خلال همین جریان‌های دانشجویی مقید به مسئولیت اجتماعی با مهندس عبدالحمید نقره کار (متولد 1322) از مبارزین اسلامی و عضو مؤسس انجمن اسلامی دانشگاه ملی وقت آشنا شد و ازدواج کردند. کنش گری اجتماعی وی با همسرش تا همین اواخر در فعالیت‌های پژوهشی ادامه یافت و بعنوان یک دوستدار انقلاب اسلامی و دلباخته خدمت به مردم شناخته می‌شد. طرفدار محرومان و در تکاپوی عدالت اجتماعی و رفع نابرابری و فقر زدایی بود.

همسر وی از اساتید مبرز معماری و شهرسازی اسلامی و ایرانی و دو فرزندش، سلمان نقره کار (متولد 1353) استاد معماری دانشکاه شهید رجایی تهران و محمد صالح نقره کار (متولد 1360) حقوقدان و وکیل دادگستری است.

وی به نویسندگی علاقه وافر داشت. به سرودن شعر و سرود های ملی و مذهبی مشتغل بود. طنز پرداز و گرافیست و مؤلف اثاری چون کتاب سی سال سی تجربه و چندین مقاله علمی و ترویجی و پژوشی و ده ها یادداشت با اسم‌های مختلف مستعار نظیر زهیدا کاف و … بود.

از سجایای اخلاقی خاص و زبانزد او مهروزی و رواداری و غمخوار دیگران بودن است. فداکاری وگذشت و کمک به همنوع و خدمت کردن بدون چشمداشت و محبت بی دریغ به خلق مشی او بود.

همکاران و شاگردانش او را به حُسن اخلاق و درایت در امور و امانت و صدق و غیبت پرهیزی می‌شناختند. دنیا خواهی و تکاثر و تشریفات را مذموم می‌دانست و از تظاهر و دروغ ادبار شدید داشت.

22 تیر 1400 در آی سی یو بیمارستان سینا بدلیل ابتلا به ویروس کرونا چشم از جهان فرو بست در حالی که 73 سال داشت و فرزندان و همسرش در فراق او می‌سوختند. با وداع جمع کثیری از دوستدارانش در آرامستان ابن باویه شهرری، چهره در نقاب خاک کشید

نیم قرن خدمت صادقانه در نظام آموزش و پرورش کشور و حسن شهرت و اعراض از دنیا و پارسایی و مرگ اگاهی او ذخیره‌ای است که انشاله در در گاه حق مأجور و محفوظ خواهد بود.

انتهای پیام