“زور”نالیسم یا ژورنالیسم

کامبیز نوروزی، کارشناس رسانه و وکیل دادگستری در یادداشتی تلگرامی با عنوان « “زور”نالیسم یا ژورنالیسم» نوشت:

🔲مشکل نشریات وابسته به دولت در ایران ، مالکیت دولتی نیست . مشکل اصلی آنجا رخ می نماید که مدیران دولتی درک درستی از “ژورنالیسم ” ندارند . در بسیاری موارد ، تصورشان این است که انتشار یک نشریه یا اداره یک خبرگزاری کار ساده ای است . کافی است که از اینور و آنور اخباری جمع آوری شود . از چند نفر هم مصاحبه و یادداشتهایی گردآوری شود . بعد آنها را خیلی “خوشگل” بریزند روی کاغذ یا توی سایت و بدهند دست مردم .
🔲کمتر پیش می اید که یک مدیر دولتی بتواند سختی ها و پیچیدگی ها و ظرافتها و تخصص های ژورنالیسم را درک کند و بگذارد رسانه متعلق به سازمانش با حفظ استقلال و رعایت اصول حرفه ای روزنامه نگاری کار کند .
🔲گاهی ممکن است آن مدیر خودش متوجه باشد ولی مقام مافوقش متوجه نباشد و با فشار بر او توقعات غیر حرفه ای را اعمال کند…..
🔲شاید فقط روزنامه همشهری در زمان پایه گذاری اش در زمان غلامحسین کرباسچی یک استثنا بود که با قویترین گروه حرفه ای به سرپرستی احمد ستاری شروع به کار کرد و نقطه تحول بزرگی در روزنامه نگاری کشور شد . همین روزنامه بعد از کرباسچی و با آمدن احمدی نژاد ، در اجرای خواسته های شهرداران بعد از کرباسچی ( خصوصاً احمدی نژاد و و بدتر از او قالیباف) مستمراً سقوط کرد و همه سرمایۀ حرفه ای این روزنامه را هدر داد.
🔲معمولاً مهمترین رسالتی که یک مدیر دولتی برای رسانه متعلق به سازمانش قائل است این است که ان روزنامه ویترین خود او بشود و موجب شود او بیشتر در سمتش باقی بماند یا اگر شد سکّوی پرتاب آن مدیر به مدارج بالاتر شود . اصولی مانند استقلال روزنامه نگار و گردش آزاد اطلاعات و حرفه ای گری ژورنالیستی دغدغه این قبیل مدیران نیست. اغلب مدیران دولتی حتی می خواهند به ژونالیسم هم “زور” بگویند.
🔲اینها متوجه نیستند که کاغذ نشریه و صفحه کامپیوتری یک سایت ، مثل هرکالای دیگری وقتی بنجل شد و نیاز مخاطب را برطرف نکرد ، خریداری پیدا نمی کند . آن قدر هم که خریدار بیابد ، مؤثر نیست . هیچ نشریه ای بدون رعایت اصول حرفه ای و مدیران و سردبیران و تحریریۀ حرفه ای نمی تواند با مخاطب چندانی ارتباط برقرار کند . در نتیجه این مدیران که بی توجه اندبه تخصصی بودن روزنامه نگاری ، به همان هدف شخصی – تبلیغاتی خود هم نمی رسند .
🔲این می شود که جز چند استثنا ، مانند دوره نخست روزنامه همشهری ، یا بعضی ادوار روزنامه ایران ، و یکی دو سه نمونه دیگرمانند روزنامه شهروند در 4-5 سال گذشته تحت مدیریت عبدالرسول وصال که از بهترین و کارکشته ترین و خوش سابقه ترین مدیران مطبوعاتی کشور بوده است ، روزنامه های وابسته به وزارتخانه ها و سازمانهای عمومی ، به دلیل نگاه غلط و غیرحرفه ای و خودمدارانه و غیرتخصصی مدیران ارشد دولت و سازمانهای عمومی ، همیشه از ضعیفترین روزنامه های کشور بوده اند و اگرچه بودجه های خوبی هم داشته اند و لی بیشتر به پائین آوردن سطح و کیفیت روزنامه نگاری کشور کمک کرده اند .
🔲مروری بر فضای رسانه ای کشور به خوبی نشان می دهد اکثر این قبیل رسانه ، خارج از چرخه افکار عمومی اند و کمتر می شود که مطالب آنها در گفتگوهای عمومی وارد شود و اثر بگذارد.
من اساساً مخالف آن نیستم که دستگاههای دولتی و سازمانهای عمومی هم روزنامه و خبرگزاری داشته باشند ولی دو شرط را حتماً باید رعایت کنند . نخست اینکه آن رسانه متعلق به آن دستگاه و سازمان است نه مدیر آن سازمان . دوم اینکه آن رسانه باید با رعایت تمام اصول حرفه ای و تخصصی روزنامه نگاری از جمله استقلال روزنامه نگار و گردش آزاد اطلاعات . اداره شود و بدانند که این کار ، ژورنالیسم است ، نه زورنالیسم.✔️

انتهای پیام