کشف اندامی تازه در بدن انسان!
به نظر می‌رسد این ساختار شبکه‌ای که مجموعه‌ای از کانال‌های مملو از مایع است، همان‌قدر که نقش تعیین‌کننده‌ای در حفظ سلامتی ما دارد، می‌تواند به گسترش سریع بیماری‌ها در بدن دامن بزند.
این ساختار تازه‌کشف‌شده، خود را در یک یا چند نقطه از بدن ما محدود نکرده و می‌توان آن را در حالی که دورتادور شش‌ها، دستگاه گوارش و حتی پوست ما را پوشانده است، مشاهده کرد. پیش از این تصور می‌کردیم که شبکه‌ای سخت و مقاوم از پروتئین‌ها اندام‌های ما را در برگرفته؛ اما در حال حاضر می‌دانیم که این شبکه شامل حفره‌هایی پر از مایع است که نه‌تنها به حفظ ساختار ارتجاعی آن کمک می‌کنند؛ بلکه به مایعات بدن ما اجازه می‌دهند آزادانه جابه‌جا شوند.
منشأ آب میان‌بافتی
پیش از این نمی‌دانستیم حدود یک‌سوم از آبی که در بدن ما وجود دارد، کجای بدن قرار گرفته و تنها به توضیح آن در قالب «آب میان‌بافتی» بسنده می‌کردیم. بررسی‌ها نشان می‌داد بخشی از آب موجود در بدن ما درون سلول‌ها قرار گرفته و بخشی دیگر درون رگ‌های ما در حرکت است؛ اما برای آب باقی‌مانده توضیحی وجود نداشت. پژوهشگران به‌تازگی توانسته‌اند توضیحی دقیق برای منشأ این آب میان‌بافتی و نقش غیرقابل‌انکار آن در بدن ما بیابند و در مقاله‌ای که در «ساینتیفیک ادونسز» منتشر شده، آن را اندامی تازه معرفی کرده‌اند. پذیرش این ساختار به عنوان اندامی تازه نیازمند بررسی‌ها و تحقیقات بیشتری است؛ اما همین حالا هم می‌دانیم که یک بافت یا اندام تازه در بدن ما کشف شده است.
پژوهشگران دانشکده پزشکی دانشگاه نیویورک به سرپرستی «نیل تِیز»، پاتولوژیست، زمانی که داشتند طبق برنامه از قبل تعریف‌شده، آندوسکوپی روی بیماران انجام می‌دادند، متوجه شدند که ساختار اطراف مجرای صفراوی که از نظر آن‌ها می‌بایست جامد و متراکم باشد، طراحی متفاوتی دارد. آن‌ها از دستگاه خود برای بررسی پوست بینی استفاده کردند و به نتایج یکسانی دست یافتند.
ارتباط با بیماری‌های مختلف
پژوهشگران می‌گویند که وجود این اندام به خوبی می‌تواند علت متاستاز سرطان را در اندام‌هایی که هیچ ارتباطی با یکدیگر ندارند، توجیه کند و علاوه بر آن، نشان دهد که چرا پوست فرد با پا به سن گذاشتن، شروع به چروک شدن می‌کند. حدس آن‌ها این است که این کانال‌ها در طور زمان جمع شده و کوچک‌تر می‌شوند.
چرا تاکنون این ساختار کشف نشده بود؟
به یک دلیل بسیارساده! محققان برای بررسی هر بافت یا اندام، برش بسیارنازکی از آن تهیه می‌کنند و پس از رنگ کردن به کمک مواد شیمیایی، نمونه را زیر میکروسکوپ مورد بررسی قرار دهند. این فرایند باعث می‌شود آبی که پیش از این درون حفره‌های کلاژنی ذخیره شده بود، خارج شده و بافت، خشک شود.
تِیز می‌گوید: «این کشف تازه می‌تواند دنیای پزشکی را متحول کند. شاید روزی برسد که تهیه نمونه‌هایی از آب میان‌بافتی به یک ابزار تشخیصی بسیاردقیق تبدیل شود.»
انتهای پیام
