جنبش دانش‌آموزی آمریکا، متحدین ما علیه هیولای مجتمع نظامی صنعتی
/ تحلیلی از علی نصری /
«علی نصری»، در یادداشتی تلگرامی درباره‌ی جنبش دانش آموزی ضد مجتمع نظامی صنعتی آمریکا، نوشت:
در ۱۷ ژانویه‌ی سال ۱۹۶۱ ژنرال دوایت آیزنهاور ( Dwight D. Eisenhower ) – سی و چهارمین رییس‌جمهور ایالات متحده آمریکا – در آخرین پیام خداحافظی خود سخنانی را به زبان آورد که برخی تحلیل‌گران معاصر آن را مهم‌ترین «هشدار» تاریخی از سوی بالاترین مقام سیاسی آمریکا به شهروندان این کشور نامیده‌اند.
در آن شب٬ تصویر این ژنرال پنج ستاره‌ی ارتش آمریکا در پشت میز ریاست‌جمهوری از تلویزیون‌های سیاه و سفیدِ آن زمان در تمام خانه‌ها و رستوران‌ها و مغازه‌های کشور پخش می‌شد و صدای او هم‌زمان از دستگاه‌های رادیو به گوش شهروندان می‌رسید.
آیزنهاور پس از تاکید بر لزوم حفظ «تعادل» در تمام برنامه‌ها و سیاست‌های ملی؛ میان هزینه‌‌ها و موفقیت‌ه، نیاز‌ها و خواسته‌ها، حقوق و مسوولیت‌ها، عمل‌کرد امروز و تدبیر فردا، هشدار اصلی خود را این‌گونه آغاز کرد:
« تا قبل از جنگ‌های اخیر جهانی، آمریکا صنعت اسلحه‌سازی نداشت. در هنگام جنگ، سازندگان وسایل کشاورزی – فعالیت‌های روزمره‌ی خود را متوقف می‌کردند و به میزان نیاز شمشیر و وسایل جنگی می‌ساختند..»
«…اما امروز دیگر نمی‌توانیم امنیت‌ملی‌مان را به شیوه‌ی سابق تامین کنیم. به همین دلیل مجبور شدیم یک صنعت نظامی دائمی با ابعادی وسیع بوجود آوریم…»
«…در حال حاضر ۳.۵ میلیون مرد و زن آمریکایی مستقیماً در این صنعت دفاعی مشغول‌اند و ما امروز سالانه تنها در دستگاه نظامی‌مان بیش از ارزش خالص مجموع تمام شرکت‌های آمریکایی خرج می‌کنیم…»
«.. ازدواج میان یک ساختار سترگ نظامی و یک صنعت عظیم اسلحه‌سازی پدیده‌ی جدیدی در تجربه‌ی تاریخی آمریکاست…»
«…نفوذ کلی آن در تمام حوزه‌های اقتصادی، سیاسی و حتی معنوی در تمام شهرها و ایالت‌ها و نهادهای دولتی احساس می‌شود. ما اهمیت این مجموعه را درک می‌کنیم اما نباید از مخاطرات بزرگ آن غافل بمانیم…»
«…تمام نیروی کار، منابع و معیشت ما به آن وابسته شده و همچنین کل بنیان و ساختار جامعه‌مان. ما امروز در نهادهای دولتی وظیفه داریم که از هرگونه نفوذ ناعادلانه – خواسته یا ناخواسته‌ی – این متجمع‌‌نظامی‌صنعتی (Military Industrial Complex) جلوگیری کنیم…»
«…ما می‌خواهیم دموکراسی برای تمام نسل‌های آینده‌مان باقی بماند، نه این‌که روح ورشکسته‌ی فردا شود»
امروز نزدیک به ۶۰ سال از این هشدار می‌گذرد. دونالد ترامپ رییس‌جمهور آمریکا شده. ترس ِآیزنهاور از تبدیل شدن دموکراسی به «روح ورشکسته‌ی فردا» تحقق یافته.
متجمع‌‌نظامی‌صنعتی آمریکا که در آن زمان ۳.۵ میلیون شهروند در آن شاغل بودند امروز با بوجه سالانه‌ی ۷۰۰ میلیارد دلار بخش عظیمی از منابع ثروت این کشور را به خود اختصاص داده و با ۸۰۰ پایگاه نظامی در سراسر جهان پنجه به قاره‌های دیگر افکنده.
امروز در کشور آمریکا با جمعیت ۳۲۵ میلیون نفر٬ ۳۵۷ میلیون اسلحه‌ی گرم در خیابان‌ها و مدارس و مراکز خرید و خانه‌ها٬ سالانه بیش از ۷۰ هزار قربانی به صورت کشته یا مجروح به‌جا می‌گذارند. و لابی‌های پرنفوذ شرکت‌های اسلحه‌سازی – مانند NRA (انجمن ملی اسلحه) – علیرغم حجم عظیم مطالبات مردمی – از هرگونه تغییر در قوانین در جهت سخت‌گیری در خرید و فروش اسلحه ممانعت می‌کنند.
و در خارج از کشور، به اعتراف رییس‌جمهور کنونی آمریکا، تنها در جنگ‌های اخیر خاورمیانه ۷ تریلیون دلار از جیب مالیات‌دهندگان آمریکا و به کام شرکت‌های اسلحه‌سازی هزینه شده است و میلیون‌ها کشته بر زمین‌های سوخته برجا گذاشته است.
امروز مردم جنگ‌زده‌ی خاورمیانه و مردم خشونت‌زده‌ی آمریکا و تمام ملت‌هایی که در اضطراب مدام جنگ‌های مستقیم و نیابتی آمریکا زندگی می‌کنند، یک دشمن مشترک دارند: «متجمع‌‌نظامی‌صنعتی» آمریکا که شش دهه‌ی قبل آیزنهاور در موردش هشدار داده بود.
در ۲۴ ماه مارس امسال (۲۰۱۸) – در پی آخرین حادثه‌ی تیراندازی در مدرسه‌ای در ایالت فلوریدا – جریانی از دل جامعه‌ی خشونت‌زده‌ی آمریکا ناگهان برخاست و ابراز وجود کرد: جنبش دانش‌آموزان دبیرستانی.
جنبش دانش‌آموزان دبیرستانی آمریکا که در روز ۲۴ مارس امسال راهپیمایی چندصد هزار نفره‌ی March For Our Lives را به‌راه انداختند یک شعار دارند «enough is enough» (دیگر کافی است!)
این نوجوانان آمریکایی که اکثراً متولدین هزاره‌ی سوم هستند نه به هیچ جناح سیاسی وصل‌اند و نه تحت نفوذ هیچ لابی قدرتی قرار دارند و نه به هیچ منبع ثروتی وابسته‌اند. آن‌ها از خشونت درون جامعه‌شان به ستوه آمده‌اند. برای حفظ جان‌شان مبارزه می‌کنند. ارزش‌هایشان نوع‌دوستی، رواداری، عدالت‌خواهی و صلح‌طلبی است. ابزار کارشان هشتگ‌های شبکه‌های اجتماعی است. اما عزم‌شان قوی و فریادشان تنین‌انداز است…
در تظاهرات ۲۴ مارس اِما گُنزالس (Emma Gonzales) – از فعالین نوجوان جنبش دانش‌آموزی – در برابر جمعیت هزاران نفری بر روی سکوی سخنرانی رفت. او سخنان خود را با یادی از دوستان کشته شده‌اش در تیراندازی اخیر آغاز کرد، سپس ناگهان صحبت‌هایش را قطع نمود و به مدت ۴ دقیقه در حالی که اشک در چشمانش حلقه زده بود در سکوت فرو رفت و با نگاهی نافذ و مصمم و خشمگین به جمعیت خیره شد.
جمعیت نیز در سکوتی مطلق فرو رفته بود و تنها صدایی که شنیده می‌شد نفسهای سنگین و پی‌د‌ر‌پی اِما از پشت بلندگو بود.
امروز این سکوت معنی‌دار جوانان آمریکا و این صدای نفسهای سنگین‌‌شان که از عزم زنده ماندن در برابر هیولای اسلحه‌ساز حکایت دارد، همان سکوت و نفسهای سنگین ملت‌های خاورمیانه است که در برابر همان هیولا ایستاده‌اند. این‌ها متحدین ما در دل آن جامعه هستند.
انتهای پیام
باید کمی فکر کرد