درباره‌ی «روس هراسی» | «نترسید! ایران مستعمره نمی‌شود!»
رضا نصری، کارشناس حقوق بین الملل در یادداشتی تلگرامی با عنوان «نترسید! ایران مستعمره نمی‌شود!» درباره‌ی «روس هراسی» نوشت:
در سال ۱۹۴۹، هری ترومن – رئيس‌جمهور آمریکا – از کنگره درخواست کرد تا مجوز اعزام ۳۰۰ هزار نیروی آمریکایی به اروپا را صادر کند تا به کمک آن‌ها زیرساخت‌های «ناتو» را سامان‌دهی کند. در آن زمان، این سئوال در کنگره از وزیر امور خارجهٔ وقت – «دین اچسون» – مطرح شد که حضور ۳۰۰ هزار نیروی آمریکایی در برابر دو یا سه میلیون نیروی شوروی، آلمان شرقی و لهستانی چه فایده‌ای خواهد داشت و این نیروی کم تعداد چه «تهدیدی» برای میلیون‌ها سرباز بلوک شرق محسوب خواهد شد؟ پاسخ دین اچسون این بود که «تهدید آن‌ها این است که می‌میرند!».
در واقع، صحبت وزیر خارجهٔ وقت آمریکا این بود که صرفِ احتمال کشته شدن سربازهای آمریکایی در خاک یک کشور متحد خود یک «عامل بازدارنده» است که هم احتمال وقوع جنگ را کاهش می‌دهد و هم طرف مقابل را به اتخاذ «احتیاط» دعوت می‌کند.
آنچه دین اچسون در آن زمان مطرح کرد پایه و اساس نظریه‌ای است که امروز به عنوان Trip-wire deterrence در ادبیات روابط بین‌الملل و مطالعات نظامی/امنیتی مطرح است. به بیان دیگر، «نیروهای تریپ-وایر» (Trip-wire forces) نیروهایی هستند که هرچند از نظر تعداد و شاید حتی توانایی نظامی از نیروهای رقیب وزن کم‌تری دارند، اما صرفِ حضورشان در خاک کشورِ متحد هم یک «پیام» (یا نشان از اتحاد) و هم یک ارزش استراتژیک مهم در حوزه بازدارندگی دارد.
نمونه‌های اجرای این «سیاست» در تاریخ معاصر نیز بسیار متداول است. به عنوان مثال، در سال ۲۰۱۴ عربستان سعودی از واحدی از نیروهای پاکستان دعوت به حضور در خاک یمن کرد تا از این طریق ایران را از مداخلهٔ مستقیم در آنجا بازدارد.
اما در ایران – به دلیل کوله‌بار تاریخ و حساسیت افکار عمومی نسبت به «حضور نیروهای بیگانه در خاک وطن» – معمولاً هرگونه خبر (دُرست یا غلط) مبنی براینکه نیروهای روس یا هواپیما‌های آن‌ها – ولو برای سوخت‌گیری یا اسکان موقت – در پایگاهی در ایران حضور یافته‌اند با انبوهی از واکنش‌های منفی در رسانه‌ها و شبکه‌های اجتماعی مواجه می‌شود.
غالباً تصور این است که هرگونه حضور نیروهای بیگانه – ولو نیروهای یک کشور متحد، ولو برای تسهیل یک عملیات نظامی با منافع مشترک – به مثابهٔ «مستعمره شدن» ایران است و «خلاف قانونی اساسی» است!
این حساسیت – که هم توجیه تاریخی و هم ریشه در نوعی «روس‌هراسی» در میان بخشی از افکار عمومی دارد – گاه حتی شخصیت‌های سیاسی، نمایندگان مجلس و نهادهای کشور را نیز به واکنش و پاسخ‌خواهی وامی‌دارد.
شاید بتوان مدعی شد که یکی از دیگر دلایل این حساسیت – با این میزان و شدت – این باشد که بخشی از افکار عمومی هنوز به این حقیقت واقف نشده که دوران ضعف و «استعمارپذیری» ایران گذشته است و ایران وارد مرحله‌ای از تاریخ خود شده که می‌تواند با اعتماد‌به‌نفس – از موضع برابر – با کشورهای متحد و قدرت‌های بزرگ وارد تعاملات گوناگون امنیتی-نظامی شود.
انتهای پیام
ما سواد رد یا تایید این مقاله کوتاه رو نداریم فقط دعا میکنیم راست باشه این حرف.
نوشته های برادر نصر واقع نگر و مبتنی بر آگاهی بخشی است. و دیپلماسی دولت را امیدوارانه و باتدبیر واکاوی می کند.
عجب خواب سنگینی داره این جناب نصری!! بگمانم بیدارش کنند که تا بیش از این خفته نماند.
این حکم در باره حضور مستشاران امریکا در ایران در قبل از انقلاب صادق نیست ؟!
نیروهای ما در کدام پایگاه روسیه حضور دارند ؟!
ایشان حقیقتا یا خود را بخواب زده یا واقعا خواب است….
حال منهای دراختیار گذاردن پایگاه نوژه همدان، تمامی رفتارهای روسیه و ایران نشان از وادادگی سیاسی ایران نسبت به روسیه دارد.