به مذهب قدرت پناهیان کافرم | محمدحسین کریمی پور

«محمّد حسین کریمی پور»، در یادداشتی تلگرامی با عنوان «مذهب قدرت»، درباره‌ی اظهارات اخیر علیرضا پناهیان مبنی بر اینکه در بعثت مساله اخلاق نبوده، بلکه قدرت و سیاست بوده است، نوشت:

خطیب معروف، آقای پناهیان، اخیراً گفته که در بعثت، دعوا بر سر اخلاق نبوده، بر سر قدرت و سیاست بوده است. او رسول اکرم (ص) را سیاستمدار بزرگی توصیف کرده که غایت تلاشش، ایجاد حکومت اسلامی و نه اعتلای مکرمت‌های اخلاق، است.

سخن او از دید مذهبی مهم است. اما جدید نیست. این صدای «اسلام سیاسی» است. در منظومه فکری «اسلام سیاسی»، اصالت با ایجاد وحفظ «دولت اسلامی» است. اسلامیت حکومت در قبال رقیبی که «شریعت مقبول» را تهدید می‌کند، معنا می‌یابد. از منظر مسلمان شامی قرن دوم، خلیفه اموی جامعه را از شر رومیان و علویان حفظ می‌کرد. خلیفه ضامن تفوق قرائت اموی از شریعت شیخین بود، لذا فره ایزدی می‌یافت و موجودی قدسی می‌شد. حفظ سلطنت اموی، دفاع از اصل اسلام بود. ازینرو معقول بود -ولو با دلخوری- چشم بر فسق و ظلم حکومت بست. کم کم بعض مسلمانان، ملکات اخلاقی بل التزام به عدل را هم برای اولو الامر، شرط ندانستند.

جان برادر
اصالت دادن به مصلحت حاکم، تو را مجبور می‌کند اخلاق را موضوعی ثانوی، تبعی و یکسره نسبی بدانی. این قاعده‌ی بازی است.

این رویکرد، محدود به جهان سنت نبود. خلیفه‌ی فاطمی و مرشد کامل صفوی، تکیه بر همین تفسیر از «ولایت امر» کردند.

راستش جمع بین اخلاق و آداب الهی از یکسو و قدرت بی مرز آسمانی از سوی دیگر، برای بشر عادی، کاری در مرز محال است. به تن کردن جامه انبیاء و حکم راندن از جانب آسمان، موسای کلیم و علی مرتضی می‌خواهد. کار این و آن نیست. به باور این کمترین، نقطه ضعف «اسلام سیاسی» همینجاست! آن سلطانی که خود را اولی الامر بداند، باید داشته‌اش نزدیک به معصوم باشد. گربه از جنس شیر است. اما مگر می‌شود از گربه، توقع اسدیت داشت؟ اثر وجودی گربه در حد وسع اوست. گر در پوست شیر هم برود، کار شیر نتواند کرد. و اقسم بالله که فرق بهترین مردم با معصوم، کم از فرق گربه با شیر نیست.

همسری با انبیاء برداشتند
اولیاء را همچو خود پنداشتند
گفته اینک ما بشر ایشان بشر
ما و ایشان بسته خوابیم و خور
خود ندانستند ایشان از عمی
هست فرقی در میان بی منتهی
هر دو نی خوردند از یک آبخور
این یکی خالی و آن یک پر شکر
هر دو گون آهو گیا خوردند و آب
زین یکی پشکل وزان یک مشک ناب

شما را نمی‌دانم. این کمترین به اسلام قدرت و به این پیامبر-شهریار تشنه قدرتی که ترسیم می‌کنند، از صمیم قلب کافرم. دینی که من بدان باور دارم، بنیانش ایمان است و نتیجه محتوم ایمان، «اخلاق»! شریعت محافظ ایمان و اخلاق است! شریعت بدون اخلاق، قالبی فسرده و جسدی مرده است.

مسلمان آرمانی من، مسلم پسر عقیل است. وقتی در اتاق هانی پنهان بود، با کشتن ابن زیاد و تغییر مسیر تاریخ، فقط یک ضربت شمشیر فاصله داشت. اما حفظ حرمت میزبانی را ارجح دید و از ترور -که خلاف اخلاق اسلامی می دانست- پرهیز کرد. مسلم گواه آنست که شیعه، اخلاق را بر مصلحت قدرت، مقدم می‌داند. سزاست اگر فقیر این عظمت روح و تشنه این سترگی ضمیر شوی. به دنبال آن مذهبی باش که قطره‌ای از این دریا در کامت بریزد.

«مذهب قدرت» را بشناس و علیرغم غلبه و جلوه‌اش، از آن تبرّی جو. اگر مسلمانی، تابع آن رسولی باش که غایت بعثتش، به کمال رساندن مکرمت‌های اخلاق آدمی است. مردی که زندگی و پیام و حکومتش یکسره اخلاق بود. محمد (ص) برای مصلحت، هیچگاه حد انصاف و اخلاق را نشکست. نه سیاستمدار بود نه سلطان. حیله نمی‌کرد. دروغ نمی‌گفت. ظلم نمی‌ورزید. شریف و بخشنده و پای بند وعده بود. ساده می زیست. در جمع مردم، ممتاز و بالا نمی‌نشست. برای خود و نزدیکانش، امتیاز سلطنتی نمی‌طلبید.

محمد (ص) در خاورمیانه، ناشناخته و تنهاست. پیامبری که پیام و رسالتش دزدیده شده است. روزی، شبیه‌ترین خلق به او خواهد آمد و اسلام فراموش شده را باز خواهد آورد. دینی که بعض فقیهان باز نخواهندش شناخت. محمد نبی (ص) در محکمه واعظان و فقیهان ما گاهی غریب‌تر از عیسی مسیح (ع) در زرق و برق «سریر مقدس» است.

انتهای پیام