اعتراض به برگزاری نمایشگاه کتاب ایران در افغانستان
نخستین روز برگزاری نمایشگاه کتاب ایران در کابل همراه با حاشیه بود، یک دانشجوی افغانستانی با پلاکاردی که روی آن نوشته شده بود؛ «من در ایران حق کسب تعلیم نداشتم»، اعتراض خود را نسبت به برگزاری آن اعلام کرد.
به گزارش انصاف نیوز، نمایشگاه کتاب ایران، از دوم تا هشتم اردیبهشت با حضور ۷۰ ناشر ایرانی و ۴۰ ناشر افغانستانی و حدود 25 هزار عنوان کتاب در دانشگاه کابل برگزار شده است.
روزنامه هشت صبح افغانستان در اینباره نوشت: دانشجویان معترض می‌گفتند که کودکان و نوجوانان افغان در ایران از آموزش و پرورش محروم می‌شوند، اما مقام‌های این کشور در کابل با راه‌اندازی نمایشگاه کتاب ادعای کار فرهنگی می‌کنند.
این دانشجویان با بلندکردن دست‌نوشته‌هایی که در آن آمده بود «ما در ایران حق تعلیم نداشتیم» خواهان مسدود شدن این نمایشگاه شدند. این در حالی است که بنا بر آمار غیررسمی، صدها هزار کودک مهاجر افغان در ایران از تعلیم محروم اند.
نوجوانانی افغانی که از ایران دوباره به کشور برگشته‌اند، می‌گویند که حتی اگر یک کودک افغان بتواند همه‌ی این موانع را پشت سر گذاشته و در یک مکتب دولتی ایران ثبت‌نام کند باز هم تبعیض علیه او ادامه دارد.
روزنامه اطلاعات روز افغانستان نام این معترض را «بصیره اختر»، عنوان کرده و افزوده که او ۲۱ سال سن دارد و تنها دانشجوی دانشگاه کابل بود که به محرومیت مهاجران افغانستانی از حق آموزش پرداخت.
همچنین این روزنامه درباره این معترض نوشته که در دوران جنگ‌های داخلی افغانستان، خانواده‌‌ای از افغانستان به ایران مهاجرت می‌کند. ۲۱ سال پیش در اوج نابه‌سامانی اقتصادی، تولد دختری، بار دوش این خانوداه را سنگین‌تر می‌کند اما هفت سال بعد این خانواده، بیشتر نگران آموزش بصیره می‌شود تا دیگر مخارج‌اش: «وقتی به سن مدرسه رفتن رسیدم، مادرم مرا به مدرسه برد اما مسوول مدرسه من را نپذیرفت و گفت شما افغانی هستید و دولت چنین اجازه‌ای به ما نداده است. مادرم التماس کرد که دخترم را اجازه بدهید به‌طور غیررسمی در کلاس حاضر شود و فقط خواندن و نوشتن بیاموزد. ولی مدیر مدرسه قبول نکرد.»
در ادامه این گزارش آمده است که در سال ۱۳۸۱ خورشیدی پدر و مادر بصیره بدلیل نگرانی از بی‌سواد ماندن فرزندانشان به افغانستان برمی‌گردند و شش سال در هرات می‌مانند. بصیره می‌گوید پدر و مادرش از اینکه فرزندانشان به مدرسه می‌رفتند، خوشحال بودند اما چیزی گلوی آن‌ها را می‌فشرد: وضعیت مالی خانواده دوباره لنگ می‌زده است. در سال ۸۷ خانواده‌ی هشت نفره‌ی بصیره بساط‌شان را می‌بندند و راهی ایران می‌شوند.
مادرش درهای تمام مدارس دوروبرش را می‌زند؛ بار دیگر همان التماس مادر و همان انکار مدیر مدرسه. بصیره همراه با دیگر خواهران و برادرانش سه سال دیگر خانه‌نشین می‌شوند و محروم از آموختن. در سال ۸۹ پس از سفر یک هفته‌ای پرمشقت بصیره همراه با خانواده به افغانستان برمی‌گردند: «خاطره‌ی تلخ مهاجرت و تحقیر در ایران هیچ‌وقت از ذهنم پاک نمی‌شود. در سال ۸۹ وقتی خود را به پاسگاه تحویل دادیم در آنجا رفتارهای غیر انسانی زیادی را دیدم. در اردوگاه سنگ‌سفید، مهاجران را بدون لباس زیر آفتاب ایستاد می‌کردند. در یک مینی‌بوس که ظرفیت صد نفر را نداشت، دو صد نفر بار کرده بودند.»
در ادامه این گزارش آمده است که بصیره اختر حالا پس از یک سفر طولانی و سخت همراه با دو خواهر و یک برادرش در دانشگاه کابل درس می‌خوانند؛ خودش دانشجوی سال سوم رشته‌ی حقوق و علوم سیاسی دانشگاه کابل است، خواهر بزرگترش دانشجوی سال چهارم دانشکده‌ی ساینس، خواهر کوچک‌ترش دانشجوی سال اول دانشکده‌ی مهندسی و برادرش دانشجوی رشته‌ی دندانپزشکی دانشگاه کابل است. این دانشجوی معترض حالا یک خواسته دارد: فرزند هیچ مهاجر افغانستانی در ایران نباید از حق آموزش محروم بماند.
اطلاعات روز نوشته که در مراسم افتتاح این نمایشگاه، «رضا ملکی»، رایزن فرهنگی سفارت ایران در کابل، گفت که دولت ایران زمینه‌ی آموزش بیش از ۴۵۰ هزار دانش‌آموز افغانستانی را که در ایران مهاجرند، فراهم کرده است. او افزود که حدود ۱۷ هزار دانشجوی افغانستانی در سراسر دانشگاه‌های ایران تحصیل می‌کنند و در سال گذشته نیز دولت ایران بیش از ۳۳۰ تن را برای تکمیل دوره‌ی کارشناسی ارشد و دکترایشان به دانشگاه‌های این کشور پذیرفته است.
این روزنامه در پایان آورده است مرکز آمار ایران در گزارش سال گذشته‌ی خود جمعیت مهاجران افغانستانی در ایران را حدود یک میلیون و ۵۴۸ هزار نفر برآورد کرده بود. براساس این گزارش، ۹۵ درصد جمعیت مهاجران در ایران را شهروندان افغانستان تشکیل می‌دهد که بیشتر آن‌ها مربوط به گروه‌های سنی ۵ تا ۱۴ ساله‌اند.
انتهای پیام
بهتر است حکومت ما نسبت به تعلیم و تعلم افغانها توجه بیشتری نشان دهد در جهان تنها سه کشور ایران و افغانستان و تاجیکستان فارسی زبانند و متاسفانه در افغانستان نیز پشتون ها دشمن خونی زبان فارسی اند و از هر کاری در ضربه زدن به زبان فارسی کوتاهی نمی کنند پس ما نباید به دست دشمنان زبان فارسی بهانه دهیم ضمن اینکه ما بجای اینکه بدنبال تدریس زبان فارسی در کشوری مثل روسیه باشیم ، که از پیش مشخص است که هیچ فایده ای ندارد ، بهتر است کاری کنیم که در کشورهای فارسی زبان ، زبان فارسی از بین نرود . البته جای این درخواست از مسئولان وجود دارد که روابط بهتری با تاجیکستان برقرار کنند تا این کشور به دامن عربستان نیفتد و نیز کوشش کنند تا رسم الخط تاجیکستان از سیریلیک به رسم الخط فارسی تغییر یابد تا این سه کشور امکان ارتباط و مفاهمه مکتوب با یکدیگر را داشته باشند چون در غیر اینصورت در آینده زبان این سه کشور فارسی زبان برای یکدیگر نامفهموم می شود و این خود ضربه ای بزرگ به زبان فارسی است که در روزگاری از هند و غرب چین گرفته تا سواحل مدیترانه با آن سخن می گفتند . البته در پایان جای این امیدواری وجود دارد که مسئولان برای تدریس زبان فارسی در پاکستان که دارای نزدیک 200 میلیون نفوس است و ششمین کشور پر جمعیت جهان محسوب می شود تلاش کنند ( گرچه متاسفانه ترکیه سعی دارد زبان ترکی در پاکستان گسترش دهد ) تا با اینکار به ترویج زبان فارسی که مادر زبان اردو محسوب می شود و بسیار به هم نیز نزدیکند کمک نمایند .
شما و امثال شما تو ایران کم غلط نکردین!
تجاوز نکردین که کردین مواد مخدر وارد نکردین که کردین نا امنی ایجاد نکردین که کردین قتل و غارت نکردین که کردین
هزار ما شاالله رو رو به رم. بشکنه دستی که نمک نداره.
چهل ساله که نفس مردم ایران رو گرفتین و حالا طلب کار هم شدین.
غلط می کنه هر کسی از این به بعد از شما حمایت کنه.
همتون رو باید با اردنگی از کشور بیرون کنند.
سایت انصاف نیوز نه بلکه سایت افغان نیوز.
اشک تمساح نریزین واسه قماشی که برای ملت ایران جز بدبختی و نکبت سوغات دیگه ای نداشتند.
پرونده های سراسر جنایت و قتل و تجاوز و دزدی و قاچاق و اعتیاد این جماعت به گوش شما نرسیده متولیان افغان نیوز!!!!!!!!!!
تا آنجا که من یادم می آید شهریور 96 بود که با دستور مقام معظم رهبری ، امکان تحصیل رایگان همسایگان مهاجر افغانستانی در کشور فراهم شد و به صورت قانونی در آمد.
ما با کشور همسایه مان مراودات زیادی داشته و داریم و در گذشته یک کشور واحد بودیم تا زمانی که انگلیس های خبیث قسمتی از خاک کشورمان را جدا کردند ولی مردم هنوز همن مردمند و به یکدیگر تعلق خاطر دارند.
ماشاالله رو نیست که سنگ پاست! مگه ما برای شما کارت دعوت فرستادیم که بیایید اینجا؟ مگه از ایران نرفته بودید کشور خودتون؟ همونجا میموندید دیگه! وقتی که وضعیت مالی خانواده ی شما لنگ میزد ایران خوب بود، الان یهو بد شد؟ نه یکی نه دو تا هشت نفری بلند شدید دوباره اومدید ایران؟! بعدش هم کجای دنیا به یک پناهنده ای که غیرقانونی وارد کشورشون شده اجازه ی تحصیل میدن؟ اون هم تحصیل رایگان؟ در ضمن همین الانش کودکان افغانستانی اعم از قانونی و غیر قانونی بر خلاف هر کشور دیگری در دنیا همه شون دارند در مدارس ایران به صورت رایگان و از جیب ملت ایران تحصیل می کنند، اونهایی هم که مدرسه نرفتند خانواده شون اجازه نداده که برن…خلاصه کلام اینکه شما افغانستانی ها همیشه از ایران و ایرانی طلبکار بوده و هستید و اونقدر در طول چهل سال اخیر کشورهای خارجی زدند تو سرتون که عقده ای شدید … شاید اشتباه از ماست و ما هم باید مثل آمریکایی ها با شما تا کنیم تا یه مقدار قدرشناس باشید. پناهندگان افغانستانی اعم از قانونی و غیرقانونی در ایران برخلاف سایر کشورهای دنیا (تاکید میکنم برخلاف هر کشور دیگری در دنیا) دارند از خدمات درمانی، خدمات رفاهی، انواع و اقسام یارانه و آموزش رایگان حداقل تا مقطع دیپلم و شغل و مسکن و حساب بانکی بهره مند میشن، همین که در ایران در امنیت به سر می برید و بدون نگرانی از طالبان و داعش و القاعده به زندگیتون میرسید هزینه اش رو جوانهای ما در لب مرز با خون خودشون دارند پرداخت می کنند، این هم جای تشکر و قدردانی شماست!