آدرس غلط در مورد «حضرت ولیعصر»

حجت الاسلام هادی سروش، مدرس حوزه، در یادداشتی با عنوان «آدرس غلط در مورد حضرت ولیعصر» نوشت:

در زمان حضور امامان (ع)، عده‌ای نادان و یا فریب کار، آدرس غلط در مورد امامت می‌دانند، تا حدی که خود امام صادق به صراحت اعلام فرمود:

آنچه در مسجد مدینه، با ادعای دوستی، درباره من می‌گویند را، تکذیب می‌کنم! (الکافی)

وای! به حال جامعه‌ای که امامش در غیبت باشد، خدا می‌داند که افراد تریبون‌دار و ندار، چه خواهند کرد؟!

در روایت ذیل، امام صادق (ع) با صراحت، جلوی هر آدرس غلطی در رابطه با امام زمان (ع) را می‌گیرد.

🔸️ امام صادق (ع) در پاسخ به فضیل بن یسار که در مورد آیه “یومَ نَدعُو کُلََ اُناسٍ بِاِمامِهِم” سوال نمود، فرمودند:

«یا فُضَیل! إِعرِف اِمامَکَ فَاِنَّکَ اِذا عَرَفتَ امامَک لَم یَضُـرُّکَ تَقَدَّمَ هذَا الأمرِ اَو تَاَخَّرَ. و مَن عَرَف اِمامَهُ ثُمَّ ماتَ قبلَ اَن یَقومَ صاحبُ هذَا الامرِ، کانَ بِمَنزلَهِ مَن کانَ قاعِداً فِی عَسکرهِ، لا بَل بِمَنـزِلَةِ مَن قَعَد تَحتَ لِوائِهِ».

«ای فضیل امام خود را بشناس، زیرا اگر معرفت امام خود را داشته باشی، جلو افتادن یا به تأخیر افتادن این امر زیانی به تو نمی رساند و کسی که امام خود را بشناسد، سپس (با معرفت) قبل از آن که صاحب این امر قیام کند از دنیا برود، همچون کسی است که در لشکر آن حضرت بوده باشد. نه، بلکه (بالاتر) مانند کسی که در کنار حضرت بوده باشد.

🔸️ در دوران غیبت، برای اینکه ما را از امام شناسی و درک وجود مبارک حضرت غافل کنند، مهدویت را در موضوعات ملاقات و دیدار و زمان ظهور و دیگر امور فرعی عنوان می‌کنند!
که باید طبق دستور ائمه (ع) بطور شجاعانه و با قاطعیت به آنها برخورد کرد.

🔸️ نمونه‌های امروز و دیروز:

۱) تکذیب کسانی که برای ظهور «وقت» تعیین می‌کنند – در روایت فرمودند: “کذّب الوقاتون”. در برابر چنین انحرافی؛ فقط به “نپذیرفتن” مسوول نیستیم، بلکه “تکذیب” کردن با صدای بلند را، از ما خواسته‌اند.

۲) تکذیب کسانی که ادعای «مشاهده» دارند.

خود امام عصر(ع) در آخرین نامه دوران غیبت صغری خطاب به نائب چهارم جناب علی بن محمد سمری بعد از آگاهی دادن ایشان به پایان حیات و عدم انتخاب وصی مرقوم فرمودند:

«هر کس ادعای مشاهده مرا نمود بشدت او را تکذیب کنید که دروغگو و تهمت زده است – مَن اِدعا المُشاهده فَهُو کاذب مُفتِر»، و بعد هم امام، از ایشان خواستند تا شیعیان را از موضوع مهم آگاه کنند. (الاحتجاج)

۳) امروز چون ادعای مشاهده حضرت و تعیین وقت بازارش کساد شده، منحرفین از راه دیگری اقدام کرده و می‌کنند و به مردم آدرس غلط می‌دهند!

شگردها در این موضوع سخت‌تر شده؛

مثلا اشخاص و حوادث و یا تصمیم‌گیری‌های خود را، به حضرت (عج) نسبت می‌دهند.

می‌آیند و می‌گویند:

این پول امام است!
و یا این مکان، مورد نظر امام است!
و یا این شخص، مورد توجه امام است!
و یا مخالفت با این شخص، مخالفت با امام زمان است!
و یا این تصمیم ما، خالی از نظر مبارک امام نیست!
و یا اگر همکنون امام هم حاضر بود، چنین می‌کرد که ما کردیم!
و…

تمام این سخنان در یک صورت قابل استناد و قبول است و آن در صورتی است که بپذیریم؛ گوینده آن سخن به محضر امام (ع) رسیده باشد‌!
در غیر اینصورت، با دید خوشبینانه؛ انحراف است. و با دید دیگر ؛ خیانت و فریب است.

اگر این استنادات بی ربط، از فریب کاری افراد بی اخلاق که تکیه بر قدرت داشته و بلندگو هم دارند، ریشه بگیرد شک نفرمایید که اینان نمونه‌های “دجّال” هستند.
چرا می‌گویم؛ “دجال” ؟ چون آنچه شخصیت این شخص را ساخته و همو را تحویل جامعه، در ظهور حضرت (عج) می‌دهد بر مدار “فریب” است.

از «دجّال»های زمانه غافل مشویم که شناخت «دجّالیون» به این ساده‌گی‌ها هم نیست!

🔸️ آدرس دُرست در دست کیست؟

آدرس را باید از “عالمانِ عاقلِ ربانی” خواست.

امام عسکری (ع) فرمود: فقیهی که در جانش تقوا جا گرفته (نه فقط جوارح) و ذره‌ای هوای نفس ندارد (که در برابر پول و ریاست خود را نشان داده باشد) و در تلاش برای محافظت از “دین” باشد، به او اعتماد کنید و این اوصاف از آن همه‌ی فقهاء نبوده و نیست – فَأمّا مَن كانَ مِن الفُقَهاءِ صائنا لنفسِهِ حافِظا لِدينِهِ مُخالِفا على هَواهُ مُطِيعا لأمرِ مَولاهُ فلِلعَوامِّ أن يُقَلِّدُوهُ ، وذلكَ لا يكونُ إلّا بَعضَ فُقَهاءِ الشِّيعَةِ لا جَميعَهُم . (الاحتجاج)

اما وصف “عقل و فهم” که همان تشخیص به موقع و درست است در بسیاری از روایات، با تعبیراتی مثل “العالم بزمانه” آمده.
چنین شخصیت‌هایی، آدرس دُرست در دست دارند ولاغیر .

خواننده معزز:

هر مجتهد و یا حکیمی، و خلاصه هر عالمی که، گرچه مراتبی از تقوا را هم کسب کرده باشد و بلکه حتی مراتبی از سیر و سلوک را هم پیموده باشد، ولی در پیچیده‌گی‌های امور سیاسی و اجتماعی، امتحان روشن و موفقی را به جامعه تحویل نداده باشد، به صراحت عرض کنم که؛ نمی‌تواند مرجع ما در تمام امور پیچیده دنیایمان باشد.

انتهای پیام