نه غزه نه لبنان ؟

«احمد زیدآبادی»، روزنامه‌نگار، در یادداشتی تلگرامی با عنوان «نه غزه نه لبنان ؟» نوشت:

همزمان با “روز قدس” در ایران، افراد و رسانه های متعلق به جناح اصطلاحاً “اصولگرا” بار دیگر موضوع شعار “نه غزه نه لبنان ، جانم فدای ایران” را پیش کشیدند و مطرح کنندگان این شعار را مورد حمله و انتقاد قرار دادند.

من نمی دانم این شعار توسط چه کسانی و با چه انگیزه و هدف و منظور مشخصی مطرح شده است. همینقدر می دانم که معترضان به نتیجۀ انتخابات سال 88 در روز قدس آن سال، در خیابان های تهران این شعار را سر داده اند.

با این همه، به نظرم از این شعار می توان سه تعبیر به دست داد که یکی منطقی و قابل دفاع و دیگری غیر منطقی و غیر قابل دفاع و سومی غیر انسانی و مغایر با اصول رفتار بشری است.

اگر منظور از شعار “نه غزه نه لبنان، جانم فدای ایران” این باشد که بقاء، منافع، امنیت و بهروزی ایران باید مبنای سیاست خارجی کشور و مقدم بر هر امر دیگری باشد؛ این شعار منطقی و کاملاً قابل دفاع خواهد بود و حکومتگران کشور اگر بخواهند آن را نفی کنند؛ در واقع باید ایران و منافع آن را نفی کنند! اما اگر منظور از این شعار، اصرار بر نادیده گرفتن، بی توجهی و نوعی بی حسی و کرختی نسبت به مناقشۀ عرب و اسرائیل باشد؛ چنین کاری نه ممکن است و نه منطقی و معقول به نظر می رسد.

طبیعی است که هر کشوری نسبت به محیط پیرامونی و بین المللی خود حساس و دارای سیاست و راهبرد باشد. طبعاً این سیاست ها و راهبردها را می توان نقد کرد و در بارۀ منافع و مضار آنها و تأثیرشان بر منافع عمومی کشور سخن گفت؛ اما درخواست نادیده انگاشتن بحران های منطقه ای و بین المللی کلاً امری غیرعملی است.

اما اگر منظور از شعار “نه غزه نه لبنان جانم فدای ایران” نوعی همسویی و یا حمایت از طرف متجاوز و اشغالگرِ بحران خاورمیانه یعنی اسرائیل باشد در آن صورت این شعار معنایی منحط و مغایر اصول رفتار انسانی خواهد یافت.

آنها که نوشته های مرا دنبال کرده اند؛ می دانند که من از همان سال 1366 که وارد کار مطبوعاتی شدم نسبت به سیاست جمهوری اسلامی در موضوع فلسطین انتقاد داشته ام و همواره نیز نقدهای خود را به بهای به جان خریدن انواع فشارها حتی از جانب همفکران و دوستان خود، ادامه داده ام. اما نقد این سیاست، هیچگاه به معنای دفاع از نداشتن هر نوع راهبرد و سیاست و یا فاجعه آمیزتر از آن، جانبداری از طرف اشغالگر نبوده است.

این ماجرا، داستان بلندی است که به مرور و به مناسبت های گوناگون به ابعاد و لایه های تو در توی آن خواهم پرداخت.

انتهای پیام