رییس مجلس آینده؟ / مهدی آیتی

کسانی که در طول 35 سال گذشته دستی بر آتش سیاست داشته و از شخصیت و رفتار روحانی شناختی دارند می دانند که شیخ سیاست برخلاف شیخ اصلاحات (خاتمی) و شیخ سازندگی (هاشمی) رفتارها و عملکردهای متفاوتی دارد.

روحانی در تمام عمر سیاسی بعد از انقلاب خود دو محل خدمت با یک ماموریت داشته و در این ماموریت نیز موفق بوده است. روحانی به عنوان یک عنصر سیاسی – امنیتی چه در مجلس و چه در شورای امنیت و به تبع آن در کمیسیون امنیت مجلس یا در دفاع مقدس و در پرونده ی هسته ای همواره یک ماموریت را دنبال می کرده و آن هم حل مشکلات حساس کشور با روشهای مختلف سیاسی بوده است.

روحانی اصولا سیاست مداری است که برای رسیدن به اهداف خود از همه ی روشها و تاکتیکها، حداکثر استفاده را می برد و چندان پایبند به روشها و منشهای معمول و سنتی نیست.

مطمئنا روحانی از هم اکنون نیم نگاهی به انتخابات مجلس دهم که در پایان سال 94 برگزار می شود دارد و به احتمال زیاد تلاش خواهد کرد که حداکثر کرسی ها را به نفع حامیان خود تصاحب کند.

حال برای رسیدن به این هدف باید منتظر بود و دید آیا روحانی حاضر به معامله ی سیاسی با لاریجانی و برخی از اصولگرایان میانه رو خواهد بود یا نه؟

اما از رفتارهای یک سال گذشته روحانی و دولت تدبیر و امید اینطور می توان استنباط کرد که او و مشاورانش برای پیشبرد اهداف خود حاضر به این معامله ی سیاسی خواهند بود. موضوعی که در انتخاب وزیران و استانداران به وضوح دیده می شود.

از چند ماه گذشته جمعی از نمایندگان حاضر مجلس که در انتخابات خرداد سال 92 ذره ای دل در گرو روحانی نداشتند مرتبا در نزدیک کردن خود به دولت در حال پیشی گرفتن هستند زیرا دریافتند که برای رای آوردن در حوزه های انتخاباتی خود نیازی مبرم به تایید دولت تدبیر و امید دارند.

هرچند بسیاری از حامیان و دوستداران روحانی با این طرز تفکر و منش و رفتار سیاسی او مخالف هستند اما وی مثل سه دهه ی گذشته این راه و روش را بهترین مسیر برای موفقیت خود می داند.