مذاکره به معنای تسلیم نیست!
مهدی تدینی در یادداشتی تلگرامی با عنوان «مذاکره به معنای تسلیم نیست!» نوشت: «اگر ترامپ را آدمی سیاست نابلد و سبک‌مغز می‌دانیم پس اولین نتیجه‌ای که می‌گیریم این است که دلیلی ندارد به هر حرف او واکنشی نشان دهیم. قرار نیست تک تک جملات رئیس‌جمهور آمریکا را پاسخ دهیم، لزومی ندارد مترصد باشیم تا هر حرف تندی شنیدیم پاسخ تندتری دهیم. ما شیر نیستیم که آمریکا بخواهد با دم ما بازی کند. در سال 2018 «هیچ کشوری» شیر نیست. هر کشوری عضوی محدود از جامعۀ جهانی است با توانایی‌ها و ضعف‌های خود.
پیش از هر چیز عاجزانه، ملتمسانه و خاضعانه از کسانی که همیشه آمریکایی‌ها را یکدست و «سروته یک کرباس» می‌دیدند خواهش می‌کنم بپذیرند آمریکا قدرتی یکدست نیست و در درون تمایزاتی دارد. میان اوباما و ترامپ فرق است، میان جان کری و پمپئو فرق است. وضعیت امروز ما اثبات‌کنندۀ این واقعیت نیست؟
برایم شگفت‌انگیز است که هیچ سیاستمداری در ایران حرفی از مذاکره نمی‌زند. خوشفکرترین چهرۀ اصلاح‌طلبان حتا از این سخن می‌گوید که روحانی باید با اوباما تماس بگیرد و ظریف باید جان کری را به ایران دعوت کند. هنر دیپلماسی گفتگو با دولت‌های مستقر است نه دولتمردان بازنشسته!
ترامپ تعمداً طوری رفتاری می‌کند تا ما سمت مذاکره نرویم، ما را در منگنه‌های اخلاقی و شخصیتی قرار می‌دهد. می‌گوید: «ایرانی‌ها به زودی به من زنگ می‌زنند و می‌گویند بیا مذاکره کنیم!» و ما هم زود بازی این حرف ساده را می‌خوریم و برای این‌که در جواب دادن عقب نیفتیم می‌گوییم: «اصلاً ما هشت تا میس کال از ترامپ داریم!»
واقعیت این است که ما برای ترامپ از روزی که آمد هیچ برنامه‌ای نداشتیم و هنوز هم نداریم. ترامپ از روز اول مخالف برجام بود و ما هیچ پاسخی جز «غلط کردی!» برایش نداشتیم. مگر وزیر امور خارجۀ ما با وزیر امور خارجۀ آمریکا (جان کری) بارها سر یک میز ننشست و مذاکره نکرد؟ اما دستگاه دیپلماسی ما و به طور کلی ما برای رفتار با ترامپ هیچ ایده‌ای نداشتیم در حالی که اصلاً از روز اول، یعنی از 40 سال پیش مشکل ایران کشورهای اروپایی نبود. اگر ایران با آمریکا مشکلی نداشت آیا هیچ‌گاه کار پروندۀ هسته‌ای ایران به آن تنگناهایی که دیدیم می‌کشید؟ همۀ آن پنج کشور دیگری که در آن جمعِ موسوم به «پنجِ + یک» حضور داشتند در واقع آمده بودند تا دعوای میان ایران و آمریکا را حل کنند. پس چطور انتظار داریم در آمریکا جناح دیگری به قدرت برسد و آب از آب تکان نخورد؟ همان‌طور که مذاکره با آن جناح آمریکا چیزی از شأن ما نکاست و بر اعتبار جهانی ما افزود، مذاکره با این جناح هم نشان قدرت و اعتمادبه‌نفس ماست. اتفاقاً ترس مخالفان جمهوری اسلامی دقیقاً از همین است که مبادا ایران مذاکره کند، برای همین سعی می‌کنند با تبلیغات خود «مذاکره را مساوی تسلیم» جلوه دهند که این حرف اصلاً درست نیست.
مذاکره به معنای تسلیم نیست. چرا چنین تصوری را پیش چشم جامعه ترسیم می‌کنید؟ دقیقاً کسانی که آرزو دارند ایران به زانو درآید امیدوارند ما چنین نگرشی داشته باشیم و به همین دلیل از مذاکره خودداری کنیم تا حلقه را دور ایران تنگ‌تر کنند. همان‌طور که روزی مذاکره کردیم و چند امتیاز دادیم و گرفتیم، در این مذاکره نیز با هدف بردـ‌برد وارد مذاکره می‌شویم. هنر ما بستن تنگه‌ها نیست، هنر ما نجات «تولید ناخالص داخلی» است. باید دلمان برای اقتصادمان، برای امید و روحیۀ مردممان بسوزد. این‌ها بر هر چیزی اولویت دارند. مذاکره عزت ما را نشان می‌دهد نه ذلت! مذاکره یعنی رفاه و خوشی مردم اولویت نخست ماست. فقط یک لحظه به این فکر کنید که همۀ بدخواهان ایران امیدوارند ایران مذاکره نکند.
آمریکا در یکی از بزرگ‌ترین جنایات تاریخ دو بمب اتم بر سر مردم ژاپن انداخت و در عرض چند دقیقه صدها هزار نفر را ناجوانمردانه کشت، اما ژاپن امروز دشمنی‌های گذشته را فراموش کرده و در عوض سومین تولید ناخالص داخلی را دارد! نجات اقتصاد برابر است با نجات ایران و طبعاً نجات مردم و حکومت ایران.
در زیر جدول تولید ناخالص داخلی چند کشور را ببینید تا بدانیم دقیقاً اولویتمان برای رسیدن به آن عزتی که همیشه شعارش را داده‌ایم چه باید باشد!
1. ایالات متحده آمریکا ۱۸٬۶۲۴٬۴۷۵ (میلیون دلار)
2. اتحادیه اروپا ۱۶٬۳۹۷٬۹۸۰
3. چین ۱۱٬۱۹۹٬۱۴۵
4. ژاپن ۴٬۹۴۰٬۱۵۸
5. آلمان ۳٬۴۷۷٬۷۹۶
6. بریتانیا ۲٬۶۴۷٬۸۹۸
7. فرانسه ۲٬۴۶۵٬۴۵۳
8. کره جنوبی ۱٬۴۱۱٬۲۴۶
9. روسیه ۱٬۲۸۳٬۱۶۲
10. ترکیه ۸۵۷٬۷۱۱
20. عربستان سعودی ۶۴۶٬۴۳۸
25. ایران ۴۲۵٬۳۲۶»
انتهای پیام
مذاکره به معنای تسلیم نیست اما می تواند به معنای خسارت جبران ناپذیر باشد مانند برجام. مخالف مذاکره نیستم اما مذاکره با طرف بدعهد که یکبار بدعهدی خود را ثابت کرده است قبول کنید کمی چندش آور است. سعی کنیم مسائل داخلی را واقع بینانه تر ببینیم و حل آن را صددرصد به مذاکرات گره نزنیم.