حکایتی عجیب درباره‌ی نشست دیروز شورای امنیت

علی موجانی درباره‌ی نشست دیروز شورای امنیت در خبرآنلاین نوشت: نگاه به تاریخ نشان می دهد از ۳۰ ژانویه ۱۹۴۶ که شورای امنیت سازمان نوبنیاد ملل متحد، دومین قطعنامه تاریخ حیات سیاسی خود را صادر نمود تا نشست امروز شورا، یک واقعیت محتوم وجود عینی یافته است: “ایران طی شصت سال اخیر یکی از تاثیرگذارترین کشورها در تنطیم مناسبات جهانی بوده است”. نشست روز گذشته هم تصریحی بر این نکته بود.

جنگ سرد با بحران آذربایجان در سال ۱۹۴۶ شروع شد و نشست اخر شورای امنیت به ابتکار “عالیجناب ترامپ، قهرمان افسانه ای تاریخ ایالات متحده” هم بیان آشکار و نسبتا دقیق خطوط گسلی شد که باید عمیقا در رابطه با عطف تازه ای که دنیای معاصر ما بدان وارد شده تحلیل شود.

رهبر یک کشور فقیر مثل بولیوی واقع در حیاط خلوت امریکا در یک قدمی قدرت اول سلطه گر با ان هیمنه رفتاری ترامپ، یعنی تنها با فاصله دو صندلی با جرات، متانت و مستند سخنانی گفت که گمان می رفت اساتید دانشگاهها و اتاق فکر آن را نگاشته اند نه یک بومی آمریکای لاتین.

یکی دیگر با سیاستی متفاوت اما از همان اقلیم چون ریاست جمهور پرو، ولو با لرز و نگرانی از عاقبتی که ممکن است سرمایه داری بر سر خود و کشورش بیاورد، از برجام دفاع کرد. ریاست شورا که می خواسته دنیا را با خودش در امر ضدیت با ایران همراه کند، اختیار از کف بداد و به چین دومین قدرت برتر اقتصاد جهان وسط دعوای عدم اشاعه تعرض کرد و آن را مداخله گر در انتخاباتی برشمرد که هنوز روی نداده است، امری که چنان بر چینی های درون گرا و کنفوسیوس نگر گران آمد که وزیر خارجه را وا داشت بی مشورت با ارکان دولتش سریعترین موضع تاریخ چین را ابراز داشته تاکید ورزد “عدم دخالت در امور داخلی دیگران سیاست اصولی” پکن است، انگلستان و لهستان و ..

بی توجه به نیات برنامه ریز محترم و شریک دیرینشان، آمریکا که تصمیم داشت با این نشست وفاق جهانی علیه ایران را هماهنگ کند، بیایند و روسیه را متهم به ترور بیولوژیک نمایند، کویت ریز نقش و میان تهی که با ثبت رکورد ۲۵ دقیقه توان دفاعی از کیان دولت و ملتش در گینس به هنگام حمله صدام، نشان داده قوه ای جهانی است هم از سر شانس خراب ماموریت نمایندگی “سنت عربی” را عهده دار می شود تا در وسط دعوای عدم اشاعه لنگ یمن را پیش بکشد و بدین ترتیب نقشی تازه را بر تصویر و تصور ترامپ زده و مجهولی دیگر را به معادله در حال نگارش آمریکا بیافزاید، مکرون هم با مکاری و زیرکی هنوز سرنوشت برجام فرجام نبافته، ادرس “ته جام” موشکی را بدهد، عموم حضار این تئاتر بدون پیس مسیر تعامل با کره را تحسین کنند و چهچه ها سر دهند، اما در اوج سوت های بلبلی کشیدن خود برای ترامپ، بخواهند تحریم ها برقرار بماند و در همین موضوع ترامپ را معمار این مهم برشمارند اما همزمان رویکرد خروج از برجام همان معلم و رییس را در مقابلش نقدی چنین سنگین کنند و کیسه ای کشند که انگیزه نوک زدن ترامپ به توئیتر را برای ساعتها پس از نشست خشک کند، ترامپ ایران را تهدید اول شمارد و سپس خویشتنداری سه کشور من جمله همان ایران را تحسین کند، رهبر ائتلاف ضد تروریسم، “جناب ترامپ خان” کمیت ۳۵۰۰ تروریست میان صدها هزار انسان مقیم در ادلب را تشخیص داده و آمار کمی هم دهد، اما عدم برخورد را توصیه کند …. در بیرون درهای شورا رییس روحانی هم گزاره “شورای امنیت مچکریم” را که خاص خودش بوده و هست را بکار گرفته و نثار شورا نشینان کند و در نهایت خبرنگار پرس تی وی خودمان هم سخت ترین و عجیب ترین پرسش درباره مسئولیت ریاست جمهور را مقابل همه رسانه های جهان از رئیس جمهور خودش بپرسد که در معیشت و التهابات ارز کشورمان، نقش شما چیست؟

باری، حکایتی بدیع، نشستی غریب و نتایجی بینظیر بر همه آحاد بشر ارزانی شد. خلاصه باید چند بار این جلسه را دید و عمیقا گوش کرد و معادله تازه جهانی را باز نوشت. بسیار بسیار مهم بود و باید خرسند باشیم در این چند صباح عمر که فروپاشی شوروی و ۱۱ سپتامبر و سقوط صدام و باز خلافت دواعش و … را دیدییم این موهبت را هم یافتیم نظاره گر نشستی و روزی باشیم در نوع خود بینظیر.

واقعا از ترامپ باید تشکر کرد که هر ناظری را متوجه جهان بی الگویی کرد که فصل تازه ای را در گردش روزگار آغآز نموده است، شاید فصل “بدون امریکا” یا “بر امریکا” و باز هم توجه کنیم ایرانی که با قطعنامه های پیاپی شمارگان نخست شورای امنیت در بحران آذربایجان به آن اعتبار داد قدرت و موقعیت تاثیر گذاری اش بر شورا و سازمان ملل را به رغم شصت سال تلاطم جهانی حفظ کرده است.

انتهای پیام