اهالی ده ونک: دولت، پدری است که ما فرزندانش را انکار می‌کند
پریسا صالحی، خبرنگار انصاف نیوز: آخرین تجمع ساکنان خانه‌های ده ونک که با حکم دادگاه به دانشگاه الزهرا سپرده شده است، چهارشنبه یازدهم مهرماه در برابر دانشگاه الزهرا بود. آنها پیش از این در مقابل مجلس شورای اسلامی، قوه قضاییه و بیت رهبری نیز تجمع کرده بودند. خبرنگار انصاف نیوز که پیش از این نیز پیگیر این مساله بود و در گزارشی به این موضوع پرداخت در پی این تجمع با برخی از ساکنان این خانه‌ها به گفت‌وگو نشست.
بیشتر بخوانید: گزارش/ ماجرای خانه‌های تخریب شده‌ی ونک چیست؟
اهالی این خانه‌ها افرادی بودند که در ایمنی و تجهیزات راه‌ها کار می‌کردند و این خانه‌ها برای سکونت به آنها داده شد اما مدرکی تأیید شده مبنی بر مالکیت بر این خانه‌ها ندارند. ساکنان ادعا می‌کنند مدارکی دارند که در سال ۴۵ محمدرضا پهلوی دستور داده بوده خانه‌ها به نام این کارکنان شود، اما این اتفاق نیفتاده بوده است. با این‌حال نزدیک به حدود هفتاد سال است که در این خانه‌ها زندگی می‌کنند. دانشگاه الزهرا از طرف دولت مدعی این زمین‌ها شده است و دادگاه به نفع دانشگاه رأی داده است. دانشگاه به این اهالی پیشنهاد کمک پنجاه میلیونی یا خانه‌ای در پردیس کرده است.
یکی از اهالی می‌گوید:« در چندوقت اخیر برای چند نفر از اهالی اجرت المثل آمده است که قیمت‌های بالایی بین ۱۸۰ تا ۳۰۰ میلیون دارد. زمانی که اهالی به این ده ونک آمدند این محله فاقد هر امکاناتی بود و فقط باغ بود و خانه‌ها مثل زاغه بودند. حالا دوباره می‌گویند بروید پردیس که حاشیه‌ی شهر تهران است. بازهم میخواهند اهالی را حاشیه‌نشین کنند.
یکی از ساکنان این خانه‌ها با انتقاد از دولت می‌گوید: «در احکامی که علیه ما صادر شده ما قوه قضاییه و حتی دانشگاه الزهرا را مقصر نمی‌دانیم، بلکه دولت را مقصر می‌دانیم. ما مثل بچه‌‌ای هستیم که پدرش انکارش می‌کند. اهالی این خانه‌ها کارمند کارخانه‌ی تجهیزات ایمنی راه‌ها و وزارت راه بودند و این خانه‌ها را کارخانه به ما داده است. اول وزارت راه و ترابری را مقصر می‌دانیم چون ما را انکار می‌کند. قاضی پرونده می‌گوید وزارت راه و ترابری هیچ‌یک از مدارک ما، چه از دوره‌ی پهلوی و چه بعد از انقلاب را تایید نمی‌کند. اگر تأیید کند قاضی حق را به اهالی می‌دهد. اما الان دانشگاه یک سند شش دانگ دارد که همه آن را تأیید کرده‌اند. نمایندگان ما در مجلس هم از ما حمایت نکردند. مسوولان دانشگاه به ما گفته‌اند که دانشگاه الزهرا درخواست زمینی کرده که در آن برای ما خانه ساخته شود، اما دولت گفته است که به صرفه نیست و قبول نکرده است. می‌گویند شما سند ندارید. کسی که سال ۱۳۱۷ اینجا ساکن شده مدرک از کجا بیاورد؟ هیچکدام از خانه‌های ونک سند ندارند.»
یکی از ساکنان به خبرنگار انصاف نیوز می‌گوید: «سال ۱۳۴۵ شاه دستور داد که این خانه‌ها به نام اهالی سند زده شود و ما مدرک آن را داریم. مصوبه هیات مربوط به سال ۵۳ را داریم که در آن به تعهدات کارخانه تجهیزات ایمنی و اداره راه و ترابری نسبت به اهالی، اشاره شده است. یک مصوبه هم که مربوط به سال ۵۹ است داریم که یک سال بعد از آن اینجا نقشه‌کشی و تقسیم‌بندی شد اما در دوره جنگ این موضوع به نتیجه نرسید.»
یکی دیگر از اهالی می‌گوید: «همسر من چهل سال پیش کارگر این شرکت بود. به همسرم گفته شده بود که این خانه‌ها برای خودمان است. حتی از حقوق ما پولی برای این خانه کم می‌شد. برای این خانه خیلی خرج کردیم اما حالا بعد از چهل سال می‌گویند باید از اینجا برویدبه ما گفتند یا پنجاه میلیون به ما می‌دهند و یا یک خانه در پردیس شش ماهه یا یک ساله اجاره می‌کنند. با پنجاه میلیون ما کجا می‌توانیم زندگی کنیم.»
یکی از همسایه‌ها اضافه می‌کند: «دانشگاه می‌گوید پولی که کم می‌شده اجاره به شرط تملیک نبود. اگر اجاره به شرط تملیک نبود پس چرا وقتی که بازنشسته شدند خانه‌ها پس گرفته نشد؟ درحالی که سال ۴۵ قانونی تصویب شده بود که طبق آن حداکثر استفاده از خانه‌های سازمانی پنج سال بود.
آنها در پاسخ به اینکه گفته می‌شود آنها به خاطر مالک نبودن سالهاست حق نداشتند دست به ترکیب خانه‌ها بزنند و سقف‌هایشان هنوز چوبی است می‌گویند: «بسیاری از این خانه‌ها حمام نداشتند. فقط یک اتاق داشتند؛ یا آشپزخانه نداشتند. مردم کم کم این‌ها را ساختند. چند خانه، طبقه‌ی دیگری اضافه کردند. وقتی اینجا آمدیم برای چند خانواده فقط یک شیر آب و حوض بود که از ساعت دو تا چهار قطع بود. آن هم آب تصفیه شده نبود. دستشویی هم مشترک بود. ما برای اینجا خیلی خرج کردیم. فقط سقف‌های شیروانی چوبی است.
یکی از اهالی با انتقاد از دولت اصلاحات و دولت حسن روحانی می‌گوید: «تا زمان دولت اصلاحات کسی کاری به این خانه‌ها نداشت. سال ۸۱ خانم رهنورد رییس وقت دانشگاه با مصوبه‌ای که نماینده‌ی ویژه‌ی رییس جمهور امضا کرده بود، سند این خانه‌ها را گرفت. الان ابطال این مصوبه توسط دیوان عدالت کشوری آمده است. بعد از دوره‌ی اصلاحات در دوره‌ی آقای احمدی نژاد این پرونده بسته شد. حتی یک بار آقای احمدی نژاد از اینجا بازدید کرد و گفت: «هفتاد سال ساکن اینجا بودید، ان‌شاالله صدوبیست سال دیگر هم ساکن باشید.» وقتی آقای روحانی روی کار آمد دوباره این مشکل برای ما بوجود آمد. در این دولت مشکلات زیادی برای مردم به وجود آمده است و ایشان مردم را رها کرده‌اند. آقای نوبخت سخنگوی دولت، عضو هیات امنای دانشگاه الزهرا است. چطور می‌شود این مشکلات به گوش دولت نرسیده باشد؟»
ساکنان این خانه‌ها پیش از این نیز در برابر شورای شهر تهران تجمع کرده و درخواست کمک شورای شهر را داشتند. یکی از همسایه‌ها در این مورد می‌گوید: «سخنگوی شورای شهر از اینجا بازدید کرد و گفت که نباید این خانه‌ها تخریب شوند. چند روز بعد خانم نژادبهرام، عضو شورای شهر تهران، مصاحبه‌ای کرد و گفت که همه‌‌ی مدارک نشان می‌دهد که این اماکن متعلق به دانشگاه الزهرا است و اهالی به صورت غیرقانونی درآن سکونت دارند. بعد از آن آقای سالاری، عضو کمیسیون شهرسازی شورای شهر، گفت: «هنوز هیچ مدرکی نداریم که بگوید کدام طرف راست می‌گوید.» ما به شورای شهر مراجعه کردیم و مدارکمان را ارائه دادیم. رییس حراست شورای شهر، آقای غفران، به ما قول دادند که اعضای شورای شهر این موضوع را پیگیری می‌کنند».
آنها در مورد برخورد رسانه‌های داخلی و خارجی در این مورد می‌گویند: «رسانه‌ها از ما انتقاد می‌کنند که چرا اخبار داخلی را به رسانه‌های خارجی داده‌ایم. وقتی رسانه‌ی داخلی پوشش نمی‌دهد، مردم مثل کسی که درحال غرق شدن است به هرچیزی چنگ می‌اندازند. ما چیز بدی نگفتیم؛ از هرجا که پخش شده باشد حرف حق است. رسانه‌های داخلی به ما توجه نکردند.
صداوسیما که واقعا میلی است. فقط رسانه‌های اینترنتی مثل انصاف‌نیوز و مهر و چند رسانه‌ی دیگر پوشش دادند. از روزنامه‌ها نیز خبرنگار همشهری با وکیل‌ها صحبت کرد و از مدارک استعلام گرفت که استعلام رد شد اما همچنان می‌خواست سخنان ما را انعکاس دهد. چند روز بعد با انتشار پستی اعلام کرد مسوولان دانشگاه او را بیرون کرده‌اند و سردبیر گفته است که به صلاح نیست این موضوع منتشر شود. ما از کیهان هم خواستیم اخبار را منتشر کند، آمدند و گزارش هم گرفتند، اما بعد از دو هفته گفتند که شما سند و مدرک ندارید .حتی اگر صداو سیما هم پخش کند دردی از شما دوا نمی‌شود. شخصیت‌های و رسانه‌های داخلی گاهی حتی پیام‌های ما را نگاه هم می‌کنند.»
انتهای پیام
