کودتای نوژه و روایت آقای علیزاده طباطبایی

عبدالله شهبازی، تاریخ‌پژوه در یادداشتی تلگرامی نوشت:

“در روزهای اخیر ویدئویی از آقای علیزاده طباطبایی پخش شده که در آن کودتای نافرجام نوژه (۱۳۵۹) ساخته و پرداخته شوروی و حزب توده و برای تخریب ارتش عنوان شده است.

درباره کودتای نوژه چهار نوع سند در اختیار داریم:

یک) اسناد پرونده دست‌اندرکاران کودتای نوژه که در سال ۱۳۶۷ بمناسبت دهمین سالگرد انقلاب در کتابی با عنوان «کودتای نوژه»، بهمراه مقدمه مفصلی عنوان «انقلاب و توطئه در دهه نخستین»، منتشر شد. تدوین این کتاب با بنده بود.

اسناد فوق واقعی است و تصویر بازجویی‌ها بعضاً درج شده. البته، شایسته است که این اسناد، و اسناد مشابه که مدت زیادی از آن‌ها می‌گذرد، در دسترس همه محققین باشد و باید این درخواست آزادی اسناد را خیلی جدی از متولیان مربوطه خواست. حبس کردن و استفاده انحصاری از اینگونه اسناد نادرست است و پیامدهای مضری دارد مانند همین حرف‌های بی‌پایه که آقای علیزاده طباطبایی درباره کودتای نوژه مطرح کرده است.

دو) اسناد از طبقه‌بندی خارج‌شده آرشیو ملی بریتانیا که آقای مجید تفرشی گزارش‌های مفصل و مفیدی از بخش‌های مرتبط با کودتای نوژه را در زمان خود (بهمن ۱۳۸۹) منتشر کرد.

سه) مقاله مارک گازیوروسکی، محقق آمریکایی، درباره کودتای نوژه با مشخصات زیر:

Mark J. Gasiorowski, “The Nuzhih Plot and Iranian Politics”, International Journal of Middle East Studies, Vol. XXXIV No. 4 November 2002, pp. 645- 666.

و مطالبی از این نوع.

چهار) خاطرات و نوشته‌های دست‌اندرکاران کودتای نوژه که فراوان است و از طریق جستجو در وب نیز قابل دستیابی است.

بنابراین، ادعای آقای علیزاده طباطبایی بسیار سبک و غیرقابل اعتنا است.

البته، حزب توده، به دلیل ارتباط برخی اعضایش با فعالین کودتای نوژه، در جریان این تحرکات قرار گرفت و به کشف کودتای نوژه کمک‌هایی کرد که جایگاه و حد و حدود خود را دارد و بعدها درباره این نقش تبلیغ مفصل کرد که قابل تحلیل و درک است.

باز تأکید می‌کنم که با نظر برخی دوستان موافقم که جای یک تحقیق جدید، بر اساس اسناد موجود در ایران و اسناد آزادشده بریتانیا و خاطرات مفصل دست‌اندرکاران کودتای نوژه، خالی است. کتاب «کودتای نوژه» ۳۰ سال پیش (۱۳۶۷)، در فضای آن روز و با منابع در دسترس آن روز، تدوین شد و اکنون کهنه است. امیدوارم محققین باسواد و دقیق و تازه نفس همت کنند و مسئولان ذیربط نیز اهمیت تحقیقات تاریخی و ضرورت آزادسازی اسناد تاریخی را درک کنند و تسهیلات لازم را در اختیار محققین قرار دهند.”

انتهای پیام