مجلس و طرح احیای «نَسَقخانه‌ی مبارکه»!
رضا دانشمندی در یادداشتی با عنوان “مجلس و طرح احیای «نَسَقخانه‌ی مبارکه»” در خبرآنلاین نوشت:
“علی‌الظاهر، به میمنت و مبارکی و پس از یک‌صدودوازده سال مجاهدتِ ملّت برای قلع شجرۀ خبیثۀ «استبداد»، به عصر قاجار بازگشته‌ایم و به‌جای مجازات خاطی، در پیِ تأدیب افشاگران هستیم.
فلذا، برای تنبیه رعیتِ خیره‌سر و عنید که جسورانه سرپیچی کرده، زبان درازی هم می‌کنند، و تشفّی خاطر همایونیِ «چهل»! وکیل امضاکنندۀ استیضاحِ وزیرمالیه، بالأخص «یگانه گوهرِ صدفِ انتخابِ جنابِ اَحَد»، نمایندۀ هوشنگ هیبت، سهراب سطوت، برزو بازو، نریمان نیرو، سکندر مقام و اردشیر احتشامِ آن دیار! [که به‌علت حفظ انسجام ملّی، از ذکر نام آن شهر خودداری می‌شود] و از همه مهم‌تر، یارِ قارون قوّت‌شان، چند نوع مجازات برای مستخدمین گمرکات، خاصّه وزیر مالیه، به سبک‌وسیاقِ قاجاران پیشنهاد می‌گردد تا سبب عبرت رعایا و مقهورسازی آنان شود:
-مکفوف، مکحول و مقلوعُ‌البصرکردن (نابیناساختن)
-مقطوع‌اللسان و ید ساختن (بریدن زبان)،
-معدوم‌الأثر کردن،
-خمپاره هواکردن و دم توپ‌دادن،
-کلّه‌منار ساختن،
-تعذیب به چوب و تازیانه و از همه مؤثرتر
– مقطوع‌النّسل و اخته‌سازیِ یاغیان، متمرّدان و گردن‌فرازانی است که زبان‌درازی کنند.
الحق که آن جناب وکیل! به فراست و کیاست دریافته است که اگر «امروز با این توهین برخورد نکنید، فردا نوبت شما است»، پس بی‌تردید اگر امروز زبان از قفای آن پدّرسوخته! [دال مشدّد مهم است] بیرون کشیده نشود، خوف آن هست که باز گردن‌کشان، یاغیان و گستاخانی در اقصی نقاط مملکت جسارت یابند و در برابر اوامر ملوکانۀ وُکلا سرکشی و استنکاف و بدتر زبان‌درازی کنند و در صورت رنجش خاطر ملوکانۀ آنان و استعفای‌شان، چه فاجعه و ثلمه‌ای که پیش نخواهد آمد، و اعوذ بالله …
در پایان، رعایایِ جان‌نثار، مُجدّانه مُصرّند برای تحکیم تَحَکُّمات وکلای مجلس، و ممانعت از تکرار خیره‌سری رعیت، نهاد دیرپای «نَسَقخانه»(1) و جایگاه ضروری «نسقچیباشیگری» و «میرغضبی» احیا شود.
رعیت دعاگوی وُکلای پُرصلابت‌ومهابت مجلس، شورای نگهبان، و حامیان و مبلغانِ «سیاهۀ امید!» در بیرون مجلس است.
1 – شغل «نسقچیباشیگری» مجری تنبیهات بدنی، بُریدن دست و پا و گوش و بینی، پاره کردن شکم، کورکردن چشم، سر بُریدن، دار زدن و از این قبیل کارها بوده است و شخصی که این اعمال را به فرمان شاه انجام می‌داد، «نسقچی‌باشی» می‌نامیدند.”
انتهای پیام
