خشت کج بر پایه یک تحریف تاریخی
امیر تفرشی در مطلبی با عنوان “خشت کج بر پایه یک تحریف تاریخی” در کانال تلگرامی خود نوشت:
آقای محمد قوچانی در فحشنامهای که یکشنبه ۷ بهمن ۱۳۹۷ به عنوان سرمقاله در روزنامه سازندگی منتشر کرده، در همان پاراگراف اول خشت کجی را بنا نهاده و با یک تحریف تاریخی در خصوص تاریخ روابط ایران و ونزوئلا در دوره اخیر، بر همان مدار تا پایان رانده است.
متن زیر را ۶ سال پیش در مناسبتی مشابه با امروز، در صفحه فیسبوکم منتشر کرده بودم که بازنشر آن در اینجا خالی از لطف نیست.
بیانصافی نکنیم
سفیر وقت ایران در #ونزوئلا تعریف میکرد که سال ۱۳۸۴ و همزمان با انتخابات نهم ریاست جمهوری، «هوگو چاوز» مرا فراخواند. چاوز از اینکه «سید محمد خاتمی» میبایست با رئیسجمهوری دیگر تعویض میشد ناراحت بود.
به عقیده رئیسجمهور ونزوئلا، روابط دو کشور در دوران #خاتمی به خوبی شکوفا شده بود و نگرانی آنجا بود که فردی دیگر بر مسند ریاست جمهوری ایران بنشیند که تلاشهای صورت گرفته را نقش بر آب کند.
برای #چاوز، ایرانِ مستقل و انقلاب شکوهمندش با اهمیت بود و الگوی مناسبی برای این کشور نفتخیز که تصمیم گرفته بود مستقل و با عزت زندگی کند.
روابط ایران و ونزوئلا در دوران #خاتمی پایهگذاری شد و رئیسجمهور وقت ایران در دوران مسوولیتش دو یا سه بار (دقیق مطمئن نیستم) به کاراکاس سفر کرد و همتای ونزوئلاییاش متقابلا چند نوبت به ایران سفر کرد. این روابط در سالهای آغازین ریاست جمهوری #احمدینژاد شکوفاتر شد و به سبب برخی کمتوجهیها و بدسلیقگیها در دو سه سال اخیر رو به سرازیری نهاد.
#چاوز برای رهبر، دولت و ملت ایران احترام و ارزش بالایی قائل بود. در نخستین جلسات هیات دولت ونزوئلا که پس از بازگشت وی از ایران تشکیل میشد، از توصیههای – به تعبیر وی – “امام خامنهای” برای پیشرفت و استقلال ونزوئلا تعریف میکرد.
چاوز زندگیاش را صرف #استقلال و سربلندی مردم ونزوئلا و خصوصا اقشار ضعیف این کشور کرد و تا سر حد توان به سایر کشورهای قاره آمریکا که مسیر حیات مستقل و با عزت را انتخاب کرده بودند، کمک کرد.
آزادیهای سیاسی و اجتماعی در #ونزوئلا به مراتب فراتر از بسیاری از کشورهای مدعی در این حوزه بوده و هست، اما رسانههای بینالمللی که عمدتا مخالف تفکر چاوز بودند واقعیت سیاسی در ونزوئلا را #وارونه نشان دادهاند.
قضاوت در خصوص رهبر فقید ونزوئلا در چارچوب محدود روابط وی با #محمود_احمدینژاد غیر منصفانه است؛ خصوصا آنجایی که این قضاوت دستخوش حب و بغضها و تسویه حسابهای سیاسی داخلی قرار میگیرد.
انتهای پیام