ضرغامی؛ سربازی به دنبال نشان سرداری

حسین علیپور، تحلیلگر سیاسی، در یادداشتی برای “راهبرد” نوشت:

خبر کوتاه بود؛ درگیری عزت الله ضرغامی و حسن روحانی. سردار سابق سپاه زودتر از هر اصولگرای شاخصی عَلَم مقابله با رییس‌جمهور را بلند کرد و در شورایعالی مجازی، به صورتی حقیقی، حسن روحانی را مجبور به ترک جلسه کرد.

جنگ طبقاتی گویی آغاز شده است. سردار ضرغامی پاستور را نشانه رفته و شیخ حسن روحانی را به مبارزه می‌طلبد.

عزت ضرغامی آمده تا عزت ازدست‌رفته راست‌ها باشد و در این مسیر حساب‌شده حرکت می‌کند.

او درک کرده ایامی است که راست‌ها نیاز به یک نواصولگرا دارند که چک محکمی به دولت ناتوان بزند. پس با این حرکت شانسش را امتحان می‌کند و می‌داند چیزی برای از دست رفتن ندارد.

حرکت او یادآور اولین درگیری احمدی‌نژاد-خاتمی در سال ۸۳ است. همان وقتی که رییس‌جمهور علت تأخیر خود در دانشگاه را ترافیک سنگین می‌نامد و به مدیریت سیستم شهری خرده می‌گیرد و در جواب شهردار تهران با کنایه به او یادآور می‌شود که تازه در سال آخر ریاست‌جمهوری یادش آمده از شمال شهر به پایین بیاید و آن شروعی شد برای محمود و البته پایانی برای محمد.

شروعی که یک نفر از طبقه پایین مردی از طبقه متوسط را نشانه رفت و تیرش هم به مرکز سیبل نشست.

ضرغامی هم از اهالی جنوب شهر تهران است. یک “نازی آبادی” که شمشیرش را برای یک “نیاورانی” از رو کشیده است.

او به سبک رییس‌جمهوری که دوستش می‌داشت، می‌خواهد قهرمان جنوب شهری‌ها و طبقه مستضعف باشد و پرچمی که از احمدی‌نژاد گرفته‌اند و بر زمین گذاشته شده را، بلند کند و هم اینکه چند سالی هست که در ایام فراغت طبقه متوسط را هدف قرار داده تا در جامعه نشان دهد جنس فرهنگی‌اش بر ابعاد دیگرش غالب است.

به همین دلیل ازصبحانه خوردن با عمادالدین باقی و صادق زیباکلام گرفته تا دیدار دوستانه با محمدعلی ابطحی و حسن عباسی را به معرض دید همگان می‌گذارد.

انگار او درک کرده که باید پاشنه آشیل اصولگرایان سنتی که نگاه فراجناحی به مخالفین هست را پوشش دهد و با چپ و راست گفتگو کند.

ضرغامی اینها را به‌خوبی می‌داند و در این جنگ طبقاتی به دنبال آن است علاوه بر طبقه محروم، طبقه متوسط را هم قلقلکی دهد و در مقابل خود حسن روحانی و طیفش را نماد طبقه اشرافی بنامد.
.
از طرفی دفاع امثال عبدالرضا داوری، از نزدیکان دیروز و امروز محمود احمدی‌نژاد، از ضرغامی نیز بی دلیل نیست و ذهن‌ها را به سمت‌وسوهای دیگر هم می‌برد. آنگاهی که با توئیت خود می‌گوید: “برنده این مشاجره با فاصله زیاد ضرغامی هست”.

به‌هرحال، روایت‌ها از قهر ۱۱ روزه مختلف است. گویند بسیاری به دیدار رییس‌جمهور سابق رفتند و ضرغامی از معدود افراد تأثیرگذار در بازگشت احمدی‌نژاد بود یا اینکه در ایامی که چپ و راست مرد ولنجک‌نشین را می‌نوازند، ضرغامی هنوز حمله‌ای جدی به وی نکرده و اینها باعث شده بخشی از بدنه احمدی‌نژادی رویش حساب کنند و او را عضوی از طبقه اولیگارشی ندانند.

در تئوری‌های گفته‌شده به ضرغامی شاید جدال شکل گرفته خودخواسته با روحانی بتواند منجر به نتایج دیگر هم شود و علاوه بر جدال عمودی “فقیر/ غنی”، جدال افقی “راست/ چپ: را هم دوباره زنده کند.

به همین علت بدنه راست در دفاع از او در مقابل رییس‌جمهور برمی‌خیزند و تنهایش نمی‌گذارند.

آنها معتقدند هر کسی که در مقابل این رییس دولت ناکارآمد جسارت بیشتری به خرج دهد، برنده است و حالا ضرغامی اولین مشت محکم را به روحانی زده و جوانان راستگرا را خوشحال کرده تا فشار جوانان حامی‌اش برگ برنده‌ای برای چانه‌زنی در بالا با پیرمردها باشد.

در این بین تنها یک نکته باقی می‌ماند، که آیا اصولگرایانِ بالادستی در حاکمیت نیز چنین وزنی برای عزت قائلند که عزت اصولگرایان شود و آیا درجه سرداری را بر دوش سربازشان می‌نشانند…؟

انتهای پیام