سرانجام استعفای ظریف
غلامعلی دهقان، عضو شورای مرکزی حزب اعتدال و توسعه، در یادداشتی برای “راهبرد” نوشت:
هنوز استعفای محمدجواد ظریف از سوی ریاست‌جمهوری مورد قبول واقع نشده؛ اما قرائن و شواهدی از جمله استعفای چندباره وی طی چند ماه اخیر به طور خصوصی نشان می‌دهد این بار ظریف با علنی کردن استعفا قصد جدی بر این امرداشته باشد.
در تاریخ سیاسی ماچند استعفای غافلگیرکننده و به تعبیری، شوک آور وجود داشته است.
قبل از انقلاب و در قضیه ملی شدن صنعت نفت، مصدق پس ازعدم موافقت با سرپرستی وزارت جنگ و داشتن اختیارات برای قانونگذاری از نخست‌وزیری استعفا داد؛ ولی با حرکت گسترده توده مردم و باحمایت کاشانی در ۳۰تیر۱۳۳۱ دوباره با اعتماد:به نفس بیشتری برگشت.
آیا دکتر ظریف که در مدت زمان کوتاهی پس از استعفا این چنین با لطف جامعه روبرو بوده، دوباره برمی‌گردد؟
دومین استعفای شوک آور مربوط به استعفای میرحسین موسوی، نخست‌وزیر وقت، در سال ۱۳۶۷ بود. در آن سال، رهبر فقید با توبیخ موسوی که چرا در یک چنین مقطع حساسی دست به استعفا زده، با استعفای وی موافقت نکرد. موسوی هم خواهان اختیارات بیشتری برای اعمال قدرت قوه مجریه بود.
استعفای دیگری هم که حداقل برای خواص جامعه بهت آور بود؛ خبر استعفای سیدمحمد خاتمی، وزیر ارشاد کابینه دوم مرحوم هاشمی‌رفسنجانی، بود.
نگاهی به خاطرات هاشمی نشان می‌دهد استعفای خاتمی بیشتر به جهت ناراحتی وی از فشار رسانه‌ای جناح رقیب بوده است. خاتمی چند سالی از صحنه دور ماند؛ اما دوباره با دوم خرداد بازگشت.
سرانجام ظریف عاقبت مصدق پس از استعفاست یا فرجام موسوی و یا خاتمی؟
و یا اینکه هیچکدام از این موارد نیست، بلکه نشانی از ریل گذاری جدید در سیاست خارجی دارد.
پیامش می‌تواند این جمله باشد: صبر ما هم حد و اندازه‌ای دارد. ما نتوانیم نفت صادر کنیم، دیگران هم نخواهند توانست.
انتهای پیام
