مسعود پزشکیان: زیرمیزی گرفتن خیانت است

به گزارش انصاف نیوز، ضمیمه ی «چمدان» روزنامه ی جام جم در مقدمه ی گفتگویی با مسعود پزشکیان نوشت نوشت: دکتر مسعود پزشکیان، دو دوره است که در مجلس شورای اسلامی نماینده مردم تبریز است. البته پیش از آن هم در دولت هشتم چهار سال وزیر بهداشت بود. زمان جنگ هم در حوزه تخصصی خودش، یعنی پزشکی مسئولیت‌های اجرایی زیادی داشت. از آن دسته نمایندگان است که به اصطلاح سرش به کار خودش گرم است. کار خودش یعنی قانونگذاری و رسیدگی به کارهای مردم در کمیسیون بهداشت مجلس. به دنبال حاشیه‌های سیاسی نیست و به گفته خودش اصلا مساله استیضاح را درک نمی‌کند. وقتی دوره وزارتش در دولت تمام شد، شال و کلاه کرد و رفت تبریز کنار همشهریان خودش. با او که صحبت می‌کردم بیشتر از «داده‌ها» حرف می‌زد و اصرار داشت قید کنم داده‌های وکلا باید علمی باشد وگرنه قانون به هیچ دردی نمی‌خورد.

نه.

پدرم البته در بیمارستان کار می‌کرد.

نه، درباره فلسفه نامگذاری چیز زیادی نمی‌دانم.

هر دو سخت است.

وزیرها باید مهارت اجتماعی داشته باشند.

مطالعه زیاد در همه زمینه‌های قانونی.

مشکل‌مان اول مجلس است.

باید اول بتوانیم درست بنویسیم. بعد از مجری انتظار داشته باشیم درست اجرا کند.

برای این که فکر نکنند ما قهر کرده‌ایم.

بله، انگیزه دیگری نبود.

اطلاعات و تجربه‌ام از بعضی نامزدها بیشتر بود.

نمی فهمم چرا در ایران آدم‌ها را استیضاح می‌کنند.

بله. سر مسائلی که قانع کننده نبود. مثل حالا.

اگر بتواند به رسالتش عمل کند.

باید داده‌هایشان را ارائه بدهند تا بررسی شود.

بله.

قانون حساس‌تر است.

با یک ملت سر و کار داری.

قانون می‌تواند امید بدهد به مردم.

حل کردن مشکلات مردم.

بله. زیاد. همیشه احتمال مرگ از قبل هست.

اعصابم خراب می‌شود. زندگی چیز ساده‌ای نیست.

مریض را با کمترین عارضه تحویل آی سی یو بدهیم.

زندگی. عشق. لذت.

معنی زندگی است.

ان‌شاءالله پایبند باشم.

مثل همان مجلس هشتم.

حالا کمی این طرف و آن طرف‌تر.

در محدوده توانم بله.

ابزار نظارتی در مجلس علمی نبوده است.

یک سری ابزارها هست، مثل سوال و تذکر و استیضاح. فقط از همان‌ها استفاده می‌شود.

نامردی بود اگر می‌ماندم.

آسمان همه جا یک رنگ است.

وقتی بتوانیم قانونی وضع کنیم که مردم را نجات دهد، مفیدتر هستیم.

بله.

بله، طبیعی‌ است که هر کس برای خودش یک نظری دارد.

بله، مهم این است قلبشان برای همین مملکت تپیده باشد.

نه.

مهارت پزشکی و البته ایثار را.

وقتی امیدی به یک مریض نیست همه بدنم می‌لرزد.

خیلی از قانون‌ها چون کارشناسی شده نیست رای ممتنع یا مخالف می‌دهم.

اعصابم می‌لرزد.

گناه ماست.

مطالعه می‌کنم یا با فرزندانم تلویزیون می‌بینم.

نه. ورزش هم هست. مهمانی هم می‌روم.

همه زمینه‌هایی که به کارم مربوط است.

آن‌قدر در این زندگی کار داشتیم وقت نکردیم سراغ هنر برویم.

اسم خاصی به ذهنم نمی‌رسد.

بطالت و فقر.

طنز است. طنز گریه‌دار.

بستگی دارد تعریف شما از سیاست چه باشد.

به فکر مردم بودن.

تا وقتی زنده‌ام.

هیچ کدام. رفتند درس خواندند و مدرک گرفتند.

سر چیز‌های بی‌خود با هم دعوا می‌کنیم. علمی عمل نمی‌کنیم.

همین طور منابع دارد به هدر می‌رود.

زیر پایمان را خالی می‌کنیم.

تعقل.

خدا باید نظرش از ما برنگردد.

خرمان از پل گذشته است دیگر. مشکلی ندارم.

آن طور که شایسته است نتوانستم قدردان نعمت‌های خدا باشم.

هر کسی بر اساس داده‌های صحیح حرف بزند.

قانون مصوب بیش از 80 درصد مشکل را حل می‌کند.

دولت با چالش‌های بسیار زیادی رو‌به‌روست.

قانون را اجرا کنند و امیدوار باشند که بر مشکلات فائق بیایند.

ماه محرم، تا دلت بخواهد گریه کردم.

یادم نمی‌آید آگاهانه دروغ گفته باشم.

بارها و بارها.

تا صبح بیدار بودن و درد کشیدن است.

گاهی آدم نیاز به کسی دارد که کنارش باشد و آرامش بدهد.

وقتی می‌بینی به چیزی که می‌خواهی نمی‌رسی حرص خوردن دارد دیگر.

گاهی راه کج می‌رویم و روی ادامه دادن آن هم اصرار داریم.

در دنیا اولین باشیم.

دعوا‌های شخصی است.

اگر منیت‌ها را کنار بگذاریم دعوایمان نمی‌شود.

فقط یک خلاف کوچک نیست.

خیانت به صنف پزشکی و به فرهنگ عمومی جامعه است.

انتهای پیام