واکنش شریعتمداری به حضور ظریف در پاریس

حسین شریعتمداری در سرمقاله روزنامه کیهان نوشت:

 آقای دکتر ظریف، وزیر محترم امور خارجه و مسئول تیم مذاکره کننده کشورمان باید به این پرسش پاسخ بدهند که در هنگامه پردامنه اهانت شرم آور به ساحت مقدس پیامبر اسلام(ص) و در حالی که دولت فرانسه مدیریت رسمی این ماجرای زشت و پلید را  با کمک مالی یک میلیون یورویی بر عهده گرفته بود،  حضور ایشان در پاریس چه ضرورتی داشته است و این حرکت – بسیار فراتر از- نابجا در آموزه های اسلامی – که ایشان معتقد به رعایت آن هستند، – و نیز در عرف شناخته شده دیپلماتیک چه توضیح قابل قبولی دارد؟! و چرا با حضور سؤال برانگیز خود در کانون اهانت به ساحت مقدس پیامبر اعظم(ص) آنهم در اوج اعتراضات سراسری جهان اسلام بی آن که متوجه باشد، آبروی جمهوری اسلامی ایران را که پرچمدار بیداری اسلامی و احیاگر اسلام ناب محمدی(ص) است خدشه دار کرده است؟! … و دراین باره گفتنی هایی هست؛

1- حمله تروریستی به دفتر نشریه فرانسوی «شارلی ابدو» – صرفنظر از واقعیت پشت صحنه ماجرا که این روزها شواهدی از ساختگی بودن آن در دست است – روز چهارشنبه 17 دیماه/ 7 ژانویه – صورت پذیرفته بود و راهپیمایی پاریس در اعتراض به این عملیات تروریستی روز یکشنبه 21 دیماه – 11 ژانویه – برپا شد و سران کشورهای اروپایی و چند کشور غیر اروپایی دیگر از جمله نتانیاهو نخست وزیر رژیم صهیونیستی نیز همان روز و البته در محلی بیرون از راهپیمایی عمومی در آن شرکت کرده بودند.

اولین شماره نشریه شارلی ابدو  بعد از ماجرای حمله تروریستی پاریس، روز چهارشنبه 24 دیماه – 14 ژانویه – در 3 میلیون نسخه، 16 زبان و در 25 کشور دنیا منتشر شد، در حالی که کاریکاتور موهن علیه پیامبر عظیم الشأن اسلام روی جلد آن چاپ شده بود و آغاز مذاکرات ظریف و کری در ژنو نیز دقیقا در همین روز بوده است و اکنون، این پرسش های جدی در میان است.

الف: میان راهپیمایی پاریس با مشخصات ضداسلامی آن که از قبل اعلام شده بود و آغاز مذاکرات ژنو، حداقل 3 روز فاصله بوده است و هیئت مذاکره کننده کشورمان می توانست و وظیفه داشت با اعتراض به اهانت کشورهای غربی که 4 کشور آمریکا، انگلیس، فرانسه و آلمان، اعضای اصلی گروه 5+1 هستند، از حضور در میز مذاکره خودداری کند و دستکم این که زمان آن را به بعد موکول کند که نکرد! مگر نه این که اساس تقابل قدرتهای غربی با ایران در هویت اسلامی انقلاب و کشورمان است؟ بنابراین ترک میز مذاکره و یا موکول کردن آن به زمانی دیگر با انگیزه دفاع از حریم رسول خدا(ص) و اعتراض علیه اهانت شرم آور به ساحت مقدس آن حضرت، کمترین انتظاری است که مردم این مرز و بوم و همه ملت های مسلمان از تیم مذاکره کننده کشورمان داشته اند.

ب: آقای ظریف روز چهارشنبه 24 دیماه در حالی با جان کری همتای آمریکایی خود به مذاکره می نشیند که کاریکاتور موهن علیه پیامبر اسلام(ص) در همان روز و با اعلام قبلی در 3 میلیون نسخه چاپ و منتشر شده است و طرف مذاکره ایشان، یعنی جان کری وزیر خارجه کشوری است که از انتشار این کاریکاتور موهن بیشترین حمایت رسمی و علنی را داشته است! آیا تعجب آور نیست که نماینده جمهوری اسلامی ایران با نماینده کشوری که اهانت به رسول خدا(ص) را «آزادی بیان»! و «ضروری»! دانسته است رو در رو بنشیند؟! و انگار نه انگار که طرف مقابل او نه فقط همه هویت و موجودیت ایشان – به عنوان یک مسلمان معتقد – بلکه جان مایه همه مسلمانان جهان را به اهانت و سخره گرفته است!

ج: ناپختگی وزیر خارجه کشورمان – و نه خدای نخواسته بی اعتنایی ایشان به ساحت مقدس رسول خدا(ص)! – به همین اندازه خاتمه نمی یابد بلکه جناب ظریف در اقدامی تعجب آور و برخلاف عرف شناخته شده و فرموله دیپلماتیک، به اتفاق جان کری، محل رسمی مذاکره را ترک کرده و همراه ایشان در یکی از خیابان های ژنو به قدم زدن می پردازد! این اقدام آقای ظریف که خبر آن در سطح گسترده ای منتشر شد، زیر این عنوان قابل تعریف است که اولا؛ برخلاف نگاه رسمی و منطقی جمهوری اسلامی ایران که آمریکا را دشمن خونریز و غارتگر می داند و برای آن هزاران سند غیرقابل تردید  ارائه  می کند، آقای ظریف نگاهی دیگر دارد و با قدم زدن در کنار جان کری و بیرون از محل مذاکرات، در پی اعلام تفاوت نظر خود با دیدگاه رسما اعلام شده جمهوری اسلامی ایران است که البته می دانیم ایشان چنین منظوری نداشته است ولی این برداشت تنها برداشتی است که از اقدام یادشده به عرصه سیاسی ایران و جهان پمپاژ می شود.

ثانیاً؛ قدم زدن صمیمانه با جان کری در حالی که اهانت به پیامبر اعظم(ص) و انتشار 3 میلیون کاریکاتور موهن به خبر اول دنیا تبدیل شده و آمریکا یکی از اصلی ترین حامیان این اهانت بی شرمانه است، غیر از بی اعتنایی جمهوری اسلامی ایران در قبال اهانت به رسول خدا(ص) چه مفهوم و معنای دیگری می تواند داشته باشد؟

بعد از انتشار این خبر و بازتاب آن با سمت و سوی یادشده، عکس العمل روزنامه های زنجیره ای حامی دولت، بیشتر از آن که تأسف آور باشد، خنده دار بود. این روزنامه ها با عکس و تیتر درشت «پیاده روی ایران و آمریکا» به استقبال حرکت یادشده رفتند و بعد که متوجه شدند – یا متوجهشان کردند – که به بیراهه رفته اند، عذر بدتر از گناه آورده و نوشتند: خروج ظریف و کری از محل مذاکرات برای پیشگیری از شنود احتمالی سرویس های جاسوسی بوده است! و این پرسش بدیهی را بی پاسخ گذاشتند که از ترس کدام سرویس جاسوسی؟ «سیا»؟ «اینتلجنت سرویس»؟ «موساد»؟ B.N.D. آلمان؟ D.C.R.I فرانسه؟!… کدامیک از این سرویس های جاسوسی با آمریکا همپیمان نیستند؟ و از کی تا به حال سرویس های اطلاعاتی ایران و آمریکا با یکدیگر خاله و خواهرزاده شده اند؟ ضمن آنکه امروزه فقط با یک دستگاه الکترونیکی کوچک و جیبی به آسانی می توان سیگنال های شنود را کشف کرد. یعنی آمریکا از داشتن این دستگاه که ایران هم در اختیار دارد، محروم بوده است؟!

2- آقای ظریف روز جمعه 26 دیماه – 16 ژانویه – یعنی دو روز بعد از انتشار 3 میلیونی نشریه شارلی ابدو و کاریکاتور اهانت آمیز علیه پیامبر اسلام(ص) به پاریس، کانون پر سر و صدای اهانت و پایتخت کشوری که مدیریت این اقدام بی شرمانه را برعهده داشته است می رود. بهانه سفر، ملاقات و گفت وگو با فابیوس، وزیر خارجه فرانسه و جان کری، وزیر خارجه آمریکاست که در این باره گفتنی است؛

الف: حضور وزیر خارجه کشورمان در کانون اصلی اهانت به ساحت پیامبر اعظم(ص) چه مفهومی غیر از این می تواند داشته باشد که جمهوری اسلامی ایران نسبت به اهانت پلشت یاد شده – نستجیربالله – بی خیال و بی اعتناء بوده است؟! ممکن است جناب ظریف بفرمایند که ما به دستور کار مذاکراتی خود مشغول بوده ایم! که باید گفت؛ اولا؛ اشکال اصلی همین است که چرا در هنگامه پر سر و صدای اهانت به رسول اکرم(ص)، کمترین تغییری در دستور کار مذاکراتی خود نداده اید؟! و ثانیا؛ به فرموده پیامبر عظیم الشأن که « اتقوا من مواضع التُهم – از موضع اتهام بپرهیزید» توجهی نکرده اید؟!

ب: شهر ژنو، از قبل به عنوان محل انجام مذاکرات تعیین و اعلام شده بود، چرا آقای ظریف برای ادامه مذاکرات و یا انجام بخشی از آن، شهر  محل مذاکرات را ترک کرده و به پاریس می رود؟! آیا این سفر، از قبل برنامه ریزی شده بود؟ اگر آری؟ چرا باید تیم مذاکره کننده کشورمان به آن تن داده باشد؟ زیرا، ژنو به عنوان یک مرکز بین المللی شناخته می شود و فرانسه فقط یکی از 6کشور طرف مذاکره است و سفر وزیرخارجه به پاریس در فرهنگ دیپلماتیک، می تواند به مفهوم برتری فرانسه و دست بالای این کشور در مقایسه با ایران تلقی شود.  روال تعریف شده دیپلماتیک آن است که فابیوس، وزیر خارجه فرانسه به عنوان یکی از اعضای 5+1 به محل مذاکرات در ژنو بیاید ولی متأسفانه وزیر خارجه کشورمان با سفر به فرانسه، این فرمول شناخته شده را نادیده گرفته است. آنهم فرانسه ای که عملا هیچکاره است.

ج: بر فرض برنامه ریزی قبلی سفر، آقای ظریف به دلایل بدیهی پیش گفته نه فقط وظیفه داشت از انجام آن در هنگامه اهانت به رسول خدا(ص) خودداری کند بلکه انتظار آن بود که با شدت و در اقدامی علنی به فرانسه و سایر کشورهای اهانت کننده اعتراض کند و در پی این اعتراض میز مذاکره را ترک و ادامه مذاکرات را به بعد موکول نماید.

3- و بالاخره اگر چه در این باره گفتنی های فراوان دیگری نیز هست ولی در خاتمه تنها به این نکته بسنده می کنیم که مذاکرات هسته ای با 5+1 اگرچه دقیقا همانگونه که از قبل به وضوح قابل پیش بینی بود به جایی نمی رسد و تاکنون فقط بر حجم و گستره تحریم ها افزوده است و در مقابل امتیازات نقدی که داده ایم، یک مشت وعده نسیه دریافت کرده ایم ولی ادامه آن به دو علت ضروری است اول؛ اثبات این واقعیت که حریف قابل اعتماد نیست و دوم؛ آن که ایران اسلامی به لحاظ فنی و حقوقی دست بالای مذاکرات را دارد و چنته طرف مقابل خالی است. از این روی باید از دولتمردان محترم پرسید، مگر در طول یکسال و چند ماه مذاکره چه به دست آورده ایم که توقف موقت آن در اعتراض به اهانت شرم آور مورد اشاره را برنتافته اید؟!

انتهای پیام