موافقان و مخالفان شریعتی چه می‌گویند؟
غلامعلی دهقان، استاد تاریخ دانشگاه و فعال سیاسی، در یادداشتی برای کانال تلگرامی “راهبرد” نوشت:
۲۹خرداد هر سال یادآور شخصیتی است که هم در زمان خودش و هم پس از مرگ مخالفان فراوان و نیز موافقان زیادی داشت. مخالفان و موافقانی با ادله و دیدگاه‌های مختلف.
۱- مخالفان شریعتی
در زمان حیات شریعتی، مخالفان وی نوعا سنتگرایانی بودند که برایشان قابل قبول نبود فردی با کت وشلوار و برخی مواقع با کراوات، از دین سخن بگوید و سخنانش هم مخاطب فراوان داشته باشد.
اینان خوانش شریعتی از تشیع را نوعی بدعت می دانستند تا آنجا که یکی از مشهورترین مخالفین او، شیخ احمد کافی، حسینیه ارشاد را “حسینیه ضلال” معرفی می کرد و برخی دیگر از اینان همانند شیخ قاسم اسلامی، تفکرات شریعتی را به وهابیون نسبت می داد!
اما مخالفین شریعتی پس از درگذشت او و بخصوص پس از پیروزی انقلاب و استقرار نظام جمهوری اسلامی دیگر آن سنتگرایان قدیمی نبودند؛ بلکه اتفاقا از جرگه روشنفکران دینی و بعضا از دوستداران سابق وی بودند.
اینان پس ازگذشت یک دهه از پیروزی انقلاب به این جمع بندی رسیدند که شریعتی نقش مهمی در ایدئولوژیک کردن اندیشه تشیع داشته و از این مذهب یک ایدئولوژی ارائه داده است.
اینان با آسیب‌شناسی این موضوع، سرانجام به این جمع بندی رسیدند که دین فربه تر از ایدئولوژی است. دکتر سروش و حامیانش در جریان روشنفکری از این دسته بودند.
۲- موافقان شریعتی
موافقان شریعتی درقبل از انقلاب، افرادی بودند ناامید از جریان چپ کمونیستی و ملی گرایی که به دنبال راهکار جدیدی در مبارزه بودند.
اینان خوانش شریعتی از تشیع را راه حل مشکلات ایران می دانستند و اتفاقا شریعتی هم با نقد دو جریان فوق الذکر و همچنین تفکر لیبرالیزم، حامیان خود را اقناع می کرد.
شریعتی راهی جدید با همان فرهنگ خودی می‌گشود؛ اما با خوانش انقلابی از امام علی و امام حسین و الگوسازی از حضرت فاطمه و زینب برای زن ایرانی.
حامیان شریعتی در آن دوران، دانشجویان و طلاب انقلابی بودند که بعدها و در زمانه پس از انقلاب اکثر مناصب نظام تازه تاسیس را هم تصاحب کردند و همچنان، از شریعتی بعنوان یکی از معلمین انقلاب یاد می کنند.
هرچند برخی چهره‌های ملی-مذهبی هم به دنبال جریان “نوشریعتی” هستند تا روح اندیشه وی همچنان زنده بماند و به تعبیری، شریعتی همچنان انقلابی بماند.
انتهای پیام
