انتقاد دانشجویان از تعلیق نشریات در دانشگاه علم و صنعت

تعدادی از دانشجویان دانشگاه علم و صنعت نسبت به فضای کار فرهنگی در این دانشگاه منتقد هستند، آنها معتقدند که توقیف نشریات و لغو برنامه‌های فرهنگی می‌تواند فضای زنده و پویای دانشگاه را به خطر بیاندازد. علی حقیقت‌جوان، دبیر انجمن اسلامی آرمان دانشجویان علم و صنعت در این باره با خبرنگار انصاف نیوز به گفت‌وگو پرداخت. او با اشاره به توقیف‌های چندین ماهه در این دانشگاه، تاکید داشت که کار فرهنگی برای مسوولان دانشگاه اهمیتی ندارد.

حقیقت جوان به خبرنگار انصاف نیوز گفت: «سال گذشته که اولین سال ریاست جدید دانشگاه بود، یعنی از مهر ماه سال 96 تا به حال حکم‌های 6 ماهه و 9 ماهه تعلیق برای دو نشریه و سه محرومیت شش ماهه از مدیرمسوولی در دانشگاه صادر شده است.

پلیس امنیت اخلاقی از یکی از دانشجویان به خاطر یک مطلب که در انتقاد از گشت ارشاد بود، شکایت کرد که بعد از این اتفاق نشریه‌اش 6 ماه توقیف شد.»

او در ادامه در مورد نشریات دانشگاه گفت: «دانشگاه علم و صنعت همیشه از نظر نشریات چه از لحاظ کیفی و چه کمی قوی بوده است اما مدیران فرهنگی و در راس آن معاونت فرهنگی دانشگاه به جای اینکه این فضا را رونق بدهند و زمینه را برای نشریات باکیفیت‌تر ایجاد کنند، نشریات را توقیف می‌کنند یا در زمان‌هایی که امکان تاثیرگذاری نشریات بیشتر است با ایجاد موانعی، مانع انتشار نشریه می‌گردند.

به عنوان مثال، اول سال تحصیلی هر سال که دانشجویان ورودی جدید به دانشگاه می‌آیند، نشریات در هفته‌ی اول ورودشان نباید منتشر شود. سال پیش ما به خاطر همین موضوع به وزارت علوم شکایت کردیم، وزارت علوم اخطار داد اما بازهم مسوولان بر موضع خودشان پافشاری کردند در حالی‌که این موضوع با نص صریح آیین‌نامه مغایرت دارد. در آیین‌نامه آمده است هیچ تاریخی وجود ندارد که در آن انتشار نشریات ممنوع باشد اما می‌گویند که مسوولان برگزاری مراسم معارفه تصمیم گرفته‌اند که نشریات نباید در هفته‌ی اول سال منتشر شوند.

در جلسه‌ی آخر هیات ناظر بر نشریات یکی از دانشجویان، هشت ماه از مدیر مسوولی محروم شد، گرچه مدیرمسوول مربوطه به دنبال درخواست تجدیدنظر است اما حکم اولیه این است. به خاطر شکایت‌های قبلی که از نشریه‌ی «تضاد» شده است، دو هفته پیش مدیرمسوول این نشریه در حکم اولیه به مدت هشت ماه از مدیرمسوولی محروم شد.

این حکم‌ها نسبت به گذشته اصلا قابل مقایسه نیست. ما از کسانی که در سال‌های گذشته در دانشگاه کار می‌کردند سوال کردیم، چنین برخوردی با دانشجوها نمی‌شده اگر هم برخوردی می‌شد، حکم‌های معدود کوتاه مدت بوده و حکم‌های نه ماه و هفت ماه و شش ماه سابقه نداشته، یعنی حتی نسبت به سال‌های 88 ، 89 و 90 هم وضعیت بدتر شده است. در واقع به نظر من ما یک بازگشت به دوران 88 و دوران آقای احمدی‌نژاد و چه بسا بدتر را تجربه کرده‌ایم.»

حقیقت جوان در ادامه افزود: «معاونت فرهنگی یا نشریات را توقیف می‌کند یا مدام به خاطر شکایت‌های عمومی یا شکایت‌های بی‌مورد، مدیران مسوول را به کمیته‌ی ناظر بر نشریات می‌کشانند. این شکایت‌ها از سمت اشخاص حقیقی است اما مساله‌ی آنها مساله‌ی حقیقی نیست و به خاطر مطالب عمومی شکایت می‌کنند؛ مدیران مسوول به کمیته‌ی ناظر بر نشریات می‌روند و حکم می‌گیرند یا تحت فضای ارعاب‌آمیزی که ایجاد شده است، قرار می‌گیرند.

تمام تلاششان این است که به هر طریقی نشریات را محدود کنند، در واقع مسوولان دانشگاه فقط ادعا دارند که ما در دانشگاه نشریه داریم وگرنه نشریه برای آنها یک مساله‌ی کاملا صوری است و سعی می‌کنند روی موضوع نشریات کنترل داشته باشند.»

دبیر انجمن اسلامی آرمان ادعا می‌کند یک فیلم دوربین دانشگاه که در اختیار حراست بوده به دست یکی از دانشجویان رسیده و او هم این فیلم را پخش کرده است او در این‌باره توضیح می‌دهد: «یکی از افراد منتسب به بسیج در یک گروه که بیش از هزار نفر عضو دارد، فیلمی از دوربین دانشگاه گذاشته بود. در یکی از نشریات یک دانشجو پرسید که ارتباط این افراد با حراست چیست؟ چون می‌دانیم که فیلم‌های دوربین‌های دانشگاه دست حراست است، چگونه این فیلم به دست یکی از این افراد رسیده است؟

الان به جای اینکه رییس حراست پاسخگو باشد در جلسه‌ی ناظر بر نشریات حضور پیدا کرده و می‌خواهد که با نشریه برخورد شود.

ماجرای فیلم، مربوط به انتخابات سال گذشته شورای صنفی در دانشکده فیزیک بود و مسایلی مطرح شد و گفته شد تقلبی در دانشکده انجام شده، یعنی یک سری رای داخل صندوق ریخته شده. حال در این موضوع شکی نیست که تقلب در انتخابات اتفاقی مذموم است و بدون شک رای دانشجو خط قرمز تمامی فعالان مترقی دانشجویی است اما سوال دیگری این وسط وجود دارد که باید به آن پاسخ داده شود.

سوال این است که چطور یک سری دانشجو به فیلم‌های دوربین‌های حراست دسترسی پیدا کرده‌اند. حراست به عنوان یک نهاد که مسوول در مساله است، اگر فیلم را به نهاد دیگری داده و منتشر شده است باید در قبال آن پاسخگو باشد. اگر هم کسی آن را منتشر کرده با فرد خطاکار برخورد کند و در نهایت باید پاسخگوی ابهامات ماجرا باشد. اما گویا حراست دانشگاه به جای پاسخگو بودن، نگاه دیگری به مساله دارد.»

او در ادامه می‌افزاید: «حراست دانشگاه در تمام مسایل و برنامه‌های فرهنگی و دانشجویی دانشگاه مثل انتخابات انجمن اسلامی آرمان و یا انتخابات شورای صنفی دانشگاه و بررسی صلاحیت کاندیداها، دخالت می‌کند با اینکه از نظر قانونی این مسایل در حوزه‌ی اختیاراتشان نیست.

در انتخابات انجمن، من و یکی دیگر افراد فعلی شورای مرکزی به دلایل واهی با فشار حراست دانشگاه رد صلاحیت شدیم که منجر به عقب افتادن یک هفته‌ای انتخابات شد. البته در نهایت با فشار وزارت علوم و فشار ما، مساله در دانشگاه حل شد، این رفتار حراست سنت چندین ساله است. همین روند هم برای انتخابات شورای صنفی اتفاق افتاد که در نهایت منجر به آن شد که شورای صنفی نامه‌ی شکایت به وزارت علوم بدهد. در حال حاضر انتخابات صنفی عقب افتاده است و احتمالا اوایل ترم آینده برگزار می‌شود.»

حقیقت جوان در مورد تهدید دانشجویان می‌گوید: «گاهی حتی از این مسایل هم پا فراتر گذاشته می‌شود، حدود 10 روز پیش بعد از ماجراهای کمیته‌ی ناظر بر نشریات، با خانواده‌ی مدیرمسوول نشریه‌ی «تضاد» تماس گرفتند و تهدید کردند. خودشان را از طرف مدیر امور فرهنگی معرفی کرده‌اند، البته مدیر فرهنگی این اتفاق را تکذیب کرده و گفته نه از طرف من بوده و نه خودم زنگ زدم.

ملاک ما، صداقت مدیر امور فرهنگی است اما مساله این است که دانشگاه آنقدر بی در و پیکر و کنترل نشده است که از نقطه‌ای از دانشگاه یا هر جایی که معلوم نیست کجا است زنگ زده‌اند و ایجاد رعب و وحشت کردند. به خانواده‌ی این مدیرمسوول گفته شده بچه‌‌ی شما فعالیت‌های خارج از دانشگاه انجام می‌دهد، در کمیته‌ی ناظر بر نشریات حضور پیدا کرده و ممکن است به کمیته‌ی انضباطی برود، این تهدیداتی است که فعال‎های دانشجویی با آن دست و پنجه نرم می‌کنند.»

او با انتقاد از رویکرد دانشگاه در مسایل فرهنگی می‌گوید: «اگر بخواهیم موضوع را به طور کلان‌تر ببینیم، چه حراست و چه معاونت فرهنگی در برابر هرگونه فعالیت فرهنگی قرار گرفته‌اند. هر نوع فعالیت فرهنگی قبل از اینکه عمومی بشود و بین دانشجویان جایی پیدا کند، با آن برخورد می‌شود؛ به عنوان مثال نشریات دانشجویی در علم و صنعت خوانده می‌شوند اما هر نشریه‌ای که اندکی پا می‌گیرد و چند مطلب انتقادی چاپ می‌کند به نوعی با آن برخورد می‌شود.

درنهایت مسوولان فرهنگی دانشگاه رسالت خود را کمک به این حوزه برای ارتقای آن نمی‌دانند بلکه برعکس سعی میکنند آن را کنترل کنند تا رونقی در آن ایجاد نشود.

متاسفانه مشکلات دانشگاه فقط مربوط به حوزه‌ی فرهنگی نیست، در هفته‌ی گذشته برای دو نفر از دانشجویان دو حکم سنگین یک ترم و دوترم محرومیت از تحصیل با احتساب سنوات زده شد بود. فارغ از محتوای پرونده که به نظر من به شدت بی‌اساس است، فقط در یکی از این پرونده‌ها 12 مورد اشکال اساسی و تخلف فرمی مشاهده شده‌است.

یکی از دلایل این فضا، ریاست دانشگاه است. در یک سالی که ایشان روی کار آمدند فضا سنگین‌تر شده و هجمه‌ها بیشتر شده است. این توقیف‌هایی که از آن صحبت می‌کنم مربوط به دوره‌ی ایشان می‌شود. اساسا مسایل فرهنگی مثل نشریات و برنامه‌ی تشکل‌ها برای ایشان اهمیت ندارد.

قبل از دوره‌ی دکتر ذاکری هم این مسایل بود، معاونت فرهنگی هم تغییر نکرده اما در دوره‌ی ریاست جدید این موضوع به شدت اوج گرفته است.

آنچه از دانشگاه می‌خواهند دانشگاه به مثابه‌ی بنگاه اقتصادی است که در آن چند اتفاق بیافتد یعنی یک سری شرکت‌های کوچک مثل استارت‌آپ‌ها باشند یا وزیری بیاید و چیزی را افتتاح کند، این ها کارنامه‌ای برای تیم مدیریت دانشگاه خواهد بود، مسوولان دانشگاه نه به ساحت انتقادی علم اهمیت می‌دهند نه به ساحت اجتماعی دانشگاه یعنی به اینکه دانشگاه یک نهاد اجتماعی است اهمیت نمی‌دهند.

وقتی این مسایل برای ریاست دانشگاه مهم نباشد قطعا حاصل آن توقیف نشریات و لغو شدن برنامه ها می‌شود، به این فکر نمی‌کنند که ممکن است فضای مرده‌ای در دانشگاه حاکم شود؛ شاید حتی از این وضعیت خوشحال هم باشند که دردسرهایشان در فضای دانشگاه کمتر باشد.»

انتهای پیام