تاکید آیت الله خمینی بر مقابله با تحجر

روزنامه ی شرق نوشت:

می گوید: دل و دماغی برای مصاحبه ندارم . اسفند ماه برای ((سید حسن خمینی )) با خبر مرگ عزیزانش عجین شده : یک روز پدر ، یک روز مادربزرگش ، همسر امام و حالا در گذشت دایی اش صادق طباطبایی . خبر مرگ صادق خان که می آید زمان هماهنگ شده برای گفت و گو جای خود را به مراسم تشیع پیکر دایی صادق می دهد و حالا باید در دقیقه 90 سالنامه ((شرق)) راهی قم شوم تا دیدار با یادگار امام میسر شود . گفت و گو از اسفند و حادثه فوت پدر آغاز می شود و مرور خاطرات پسر می گوید که همزمانی سخنرانی انتقادی و معروف سید احمد با حادثه از دست دادنش باعث شد تا تحلیل های متفاوتی بر این ماجرا برود . به ماجرای حمله به سخنرانی سید حسن در حرم امام که می رسیم درباره توضیح نوع واکنش خود با آن حوادث به این نکته بسنده می کند که نه آن روز و نه حالا در حوادثی اینچنین نمی خواهد که بی اخلاقی در جامعه رواج یابد .

درباره ورودش به سیاست توضیح مقدماتی می دهد و با گفتن اینکه در لحظه تصمیم می گیرد می گوید : بسته به اینکه شرایط چه تغییری می کند و چه چیزی پیش می اید . تصمیم می گیرم .  حسن خمینی کمتر عادت به مصاحبه دارد و مجموع گفت و گوهای او از دهه 80 به این سو شاید به تعداد انگشتان دو دست نرسد ، ان هم درباره موضوعات تخصصی مثل فقه یا دیدگاه ها و اندیشه های امام . همین موضوع کار را برای من سخت تر کرده بود . اینکه باب گفت و گو را چگونه باید باز کنم تا از ان کلیشه ها فرار کرده باشم آزاد راه تهران – قم را در حالی به سرعت پشت سر می گذاشتم که مسیر سوالات در ذهن را مدام تغییر می دادم.15 کیلومتر مانده به قم هنوز بنرهای خوشامدگویی به حسن روحانی در جاده خودنمایی می کرد . از عوارضی که عبور کردیم ، پرسان پرسان به خیابان های پشت حرم راهنمایی شدم که عبور ، تنها برای تاکسی ها مجاز است ؛ چیزی شبیه به خط ویژه از کوچه پس کوچه های تو در تو که گذشتیم ، از رهگذری ادرس را پرسیدم . دو ساختمان رو به روی هم را نشان دادن که یکی دفتر بود و دیگری منزل . این همان منزل مرحوم سید احمد خمینی بود که کمی ان سوتر از ان هم دفتر آیت الله نوری همدانی از مراجع تقلید واقع شده بود . به سوی منزل و سالنی راهنمایی شدم که تمام دیوارهایش با قفسه های قدیمی فلزی پر از کتاب پوشانده شده بود . گاهی روی قفسه ای تصویری از امام خمینی و سید احمد در کنار هم دیده می شد و پایین یکی از انها هم تصویر فرزند بزرگ سید حسن – که به یادپدر او را احمد نام گذاشته است – وجود داشت . تا چشم کار می کرد ، کتاب بود که وسوسه و شوق خواندن به دل می انداخت . در کنار مبلمان ساده ، مثل همه روحانیون یک چوب رخت بود با چند عبای قهوه ای . سورمه ای و عمامه مشکی رنگی که در راس آن قرار داشت . در آن سالن بزرگ میزهایی هم به تناوب وجود داشت که تمام آنها با کتاب پر شده بود . یک میز مخصوص فلسفه یک میز مخصوص اصول و . . . یک اتاق دیگر هم در گوشه دیگر سالن وجود داشت که ان هم به همین سبک و سیاق چیده شده بود . البته تا جایی که در ان زمان کوتاه فرصت دیدن وجود داشت . سید حسن خمینی پای هر کدام از این میزها مطالعه می کند و می نویسد و کتاب ((فرهنگ جامع فق اسلامی )) خود را هم ظاهرا در همان اتاق کوچک به رشته تحریر در اورده است . وسایل پذیرایی روی میز حلوا بود و خرما .

آن چه در پی می آید، متن گفت و گوی حجت الاسلام والمسلمین سید حسن خمینی با سالنامه 1393 شرق است و آن چه در سطور بالا آمده، اشاره ای است که باز در همین سالنامه و در ابتدای گفت وگو به چشم می خورد. این گفت و گو را مرجان توحیدی انجام داده است : 

دوستان چند روز پیش یک مطلبی را به عنوان شوخی می گفتند که مضمون آن چنین بود ، پیغمبر فرموده بودند هرکسی بشارت پایان ماه صفر را بدهد من هم بشارت بهشت را به او می دهم . تعبیر این ماه اسفند هم برای مایک چنین حکمی را دارد یعنی هم مرحوم ابوی ما و هم مرحوم اقای دکتر بروجردی و هم خانم امام در ماه اسفند رحلت کردند . البته مواردی هم بوده که در اسفند اتفاق نیفتاده است، به طوری که که همسر امام در حقیقت در اخرین لحظات اسفند و شاید در اغازین لحظات فروردین به رحمت خدا رفت . شاید اگر احمد چنین تعبیر داشته ، به این جهت بوده باشد .

بله البته اسفند هر سالی که از این دست اتفاق ها پیش می اید . ولی معمولا آقا یاسر (برادرم ) می گوید نشده یک دفعه شکوفه ها گل کنند و ما در پی رفتن به یک مراسم فاحته نباشیم . حالا ممکن است سالگرد باشد و الزاما خود فاتحه نباشد . البته همه به نوعی با چنین موضوعی مواجه شده اند و مورد ویژه ای نیست . بالاخره مردم معمولا شب های جمعه اخر سال بر مزار گذشتگان خود حاضر می شوند . فرقی هم نمی کند که این اتفاق چه تاریخی صورت پذیرد ، بالاخره این مسیری است که همه باید بروند ، حالا یا اسفند می شود یا فروردین . . .

به نظر من آن سخنرانی انتقادی ایشان الزاما تنها سخنرانی انتقادی نبود . ولی چون با رحلت ایشان مصادف شد ، یک مقداری پر رنگ جلوه کرد . من فکر می کنم انتقاد ایشان مورد خاصی نبود که حالا بگوییم در ان سال این نقد صورت گرفت یا مثلا سال قبل از ان چنین نبود . به طور کلی انسان همیشه باید به گذشته خود افتخار کند . به هر حال ما به گذشته مان افتخار می کنیم ، ولی انسان نسبت به وضع موجود همیشه باید به نوعی به دیده نقد بنگرد تا بتواند مشکلاتی را که وجود دارد اصلاح کند . بعضی وقت ها این مشکلات عمیق تر است و بعضی وقت ها مشکلات عمق کمتری دارد . ولی انتقاد به وضع موجود باعث می شود که شما نسبت به اینده امیدوار باشید . لذا قبلا هم عرض کرده بودم که ما به گذشته مان افتخار می کنیم ، نسبت به وضع موجودمان انتقاد داریم و نسبت به اینده مان هم امیدواریم و به نظر من در صحبت های ایشان (مرحوم پدر ) هم این مطلب بود . ما ضمن اینکه از کلیت نظام دفاع می کنیم، در عین حال معتقدیم که دفاع از نظام به این معنی است که ایرادات و اشکالاتی را هم که می بینیم طرح کنیم . فکر می کنم همه هم همین طور هستند . فکر می کنم ایشان هم تقریبا همین مساله در رفتار سیاسی شان مطرح بود ، ولی این صحبت چون مصادف شد با فوت ناگهانی ایشان ، مقداری درباره ان تحلیل شد .

ایشان البته کلا از جوانی دردی در معده داشت ، کمر درد داشت و این اواخر هم مقداری چشمانشان . . . ولی ، خیر . این بیماری که در حقیقت یک سکته قلبی بود ، سابقه ای در آن نداشتند . ولی دل دردهای ایشان کم و بیش از قبل ازدواجشان با ریشه های عصبی معده و اینها وجود داشت . دکترها اول گفته بودند که زخم معده است اما بعد گفته بودند خیر . چیز خاصی نبوده است .

به هر حال هرکسی یک سبکی دارد ، شاید هم موقعی سبکم عوض شود .

هر وقت زمانش پیش بیاید . انسان تابع زمان و شرایط است . یعنی شرایط که عوض می شود سبک هم عوض می شود . انسان در صحنه معمولا مثل کشتی گیری است که در صحنه تصمیم می گیرد و الزاما ممکن است تصمیم درستی نگیرد . ولی تصمیمش را با توجه به شرایطی که صحنه تعیین می کند ، اتخاذ می کند .

مثال بزنید !

باز هم می گویم که باید در صحنه تصمیم گیری کرد . بعضی وقت ها جواب ندادن، خودش یک نوع جواب است . ضمن اینکه به هر حال بعضی وقت ها جامعه بی اخلاق می شود ، شاید سکوت شما کمک کند به اینکه مقداری اخلاق بیشتر در جامعه رعایت شود .

من هم خیلی درصدد اینکه شما تفسیر بگذارید ، نبودم .

ببینید ! به نظر من نه ورود و نه عدم ورود ، هیچ کدام اصالت ندارد باز هم می گویم در صحنه زندگی شرایط به شما معلوم می کند که شما تکلیف و وظیفه تان چیست حالا چه وظیفه دینی و چه وظیفه ملی و چه اساسا تشخیص درباره زندگی شخصی انسان ها . همه انسان ها در صحنه تصمیم می گیرند . زندگی آمیخته از مصالحی است که لحظات مختلف پدید می آورد . لذا نه بودن به نظر من اصالت دارد و نه نبودن بنابراین نه می توانیم بگوییم در آینده هستیم با آنکه نیستیم . آینده معلوم می کند که به هر حال ما چه تصمیمی می گیریم . مگر اینکه شرایط آن مهیا شود و ادم احساس کند که وظیفه دارد . چه در قبال خدا چه در قبال مردم و چه در قبال امام (که به هر حال بنده سرمایه ام انتساب به امام است ) و هم در مقابل شخص خودش ، نسبت به ان وجدانی که دارد اگر احساس کند که مسئولیتی هست . طبیعتا ادم اقدام می کند اگر هم نکند به تعبیری که ما طلبه ها داریم می گوییم (اصل عدم است ) یعنی اصل این است ادم که بالاخره جایی نمی رود یعنی جایی نیست که برود بنابراین بسته به اینکه شرایط چه تغییری می کند و چه چیزی پیش می اید ، تصمیم می گیرم . الان هیچ تصمیمی نمی گیرم .

طبیعتا انسان در لحظه تصمیم می گیرد .

برای ما این یک سرمایه ملی است که تمام گروه ها خودشان را به نوعی منتسب به امام می دانند . برای اینکه باعث می شود نقطه وفاقی در میان جناح های سیاسی کشور پیدا شود . ما هرچه سعی کنیم نقاط وفاق را بالا ببریم این سرمایه کشور است . بحث تمامیت ارضی ، استقلال، اصل دینداری جامعه، ساختن و پیشرفت کشور ، خدا و ائمه اطهار (ع) و حتی من می خواهم بالاتر بگویم که وجود مذهب تشیع در قطاع زیادی از جامعه ایرانی نقاط وفاق ملی ماست که حتی اهل سنت هم در این قسمت اخر نسبت به اهل بیت یک علاقه وافری دارند . این باعث می شود ما بتوانیم نقاط وفاق را زیاد کنیم . هرچه نقاط وفاق زیادتر شود ، بحث انسجام ملی بیشتر می شود . انسجام ملی هم در مواجهه با خطرات ، سرمایه یک ملت است . خطرات ممکن است هر لحظه ای پیش بیاید مثل زلزله و . . . که ان شاء الله هیچ حادثه ای پیش نیاید . ولی هیچ وقت کسی تضمین نکرده که خطر داخلی یا مشکلات خارجی برای یک کشوری پیش نیاید . در چنین شرایطی انسجام ملی یک سرمایه است هم برای حال است و هم برای اینده سرمایه بین نسلی هم هست یعنی شما می توانید بین نسل ها هم یک ارتباط برقرار کنید .

بحث ما در رابطه با امام ، اینکه گروه های مختلف نسبت به امام ، هرچند با نگاه خودشان علاقه داشته باشند ، این علاقه را ابراز کنند و به نوعی زیر بیرق امام خودشان را تعریف کنند . این برای کشور ما یک سرمایه است ؛ سرمایه ای که در حقیقت باعث انسجام بیشتر جامعه می شود .

از دید من تعریف رادیکال ، یک تعریف غلط است . ولی به نظر می رسد حق ندارم به او بگویم که شما از بیان ، قرائت و اندیشه خودت بدون دلیل دست بردار باید با او مباحثه کرد و دلیل اورد . قطعا از دید من جریان افراطی ، حالا نمی خواهم نظر به فرد خاصی داشته باشم . در هر بعدی چه افراط چپ ، چه راست باطل است . ولی اینکه همان ها هم به این نقطه انسجام ، اتکا و توجه داشته باشند بهتر است تا اینکه به یک جامعه متفرق بی نقطه اتکا داشته باشید .

به هر حال هر نظری از زاویه دید صاحب نظر است ولی الان اگر ان سال های اخر عمر امام را کسی بررسی کند و دولت بیشتر به ان اتکا کند ، می تواند از اندیشه امام راه های خیلی بزرگ را پیش روی خودش پیدا کند امام در اواخر عمرشان به بحث تحجر پرداختند و بسیار روی آن حساسیت به خرج دادند . باید بررسی شود که این اندیشه و این سخن خطاب به کیست ؟ امام در عین حال که سخن از مبارزه با اسلام امریکایی می کنند ان را در دو بعد جنگ فقرو غنا و مبارزه با متحجران معنی می کنند  . این مقابله با تحجر، در عین حال دفاع از ارزش های راستین دینی نکته بسیار مهمی است . 

انتهای پیام