اصحاب صُفه انقلاب اسلامی!

سلمان کدیور در یادداشتی تلگرامی با عنوان «اصحاب صُفه انقلاب اسلامی!» نوشت:

عکس پوری‌حسینی رئیس مستعفی و بازداشت شده سازمان خصوصی سازی، کنار شهید باکری تکانم داد. ظاهرا روزی نه چندان دور، پوری حسینی معاون باکری بوده، حالا فرمانده اش شهید شده و خودش اتهام فساد مدیریتی و حیف و میل بیت المال در بند شده است.

این تصویر بیش از آنکه یک عکس عاطفی احساسی از سرنوشت دوتن از فرماندهان جنگ باشد، یک عکس از تاریخ تحولات انقلاب های اسلامی است. عکسی که نمونه اش در هزار و چند صدسال پیش بسیار بوده.

وقتی پیامبر .ص. با یارانش بخاطر آزار مشرکان مکه، به مدینه هجرت کردند، مهاجرین نتوانسته بودند مال و اموال شان را با خود همراه کنند، کنار اینکه بسیاری شان هم کلا فقیر و تهیدست بودند. اینها وقتی وارد یثرب شدند، در صحن (صفه) مسجدی که پیامبر در نخستین روزهای اقامتشان بنا کردند ساکن شدند چرا که خانه و کاشانه ای نداشتند.

این گروه که جزو پیشگامان نهضت نبوی و اصحاب خاص پیامبر بودند، در چنان فقری زندگی می کردند که تاریخ می گوید از فرط گرسنگی سنگ به شکم می بستند و اگر از سوی مردم مدینه غذایی بهشان نمی رسید، شب در همان صحن مسجد، روی خاک، گرسنه می خوابیدند.

اوضاع اما همیشه آنطور نماند و با پیروزی و استقرار کامل حکومت اسلامی، بخصوص بعد از رحلت نبی اکرم .ص. اینها به اصلی ترین مقامات حکومتی تبدیل شدند و طی یکی دو دهه، صاحب ثروتی عجیب و افسانه ای شدند. کاخ ها ساختند، مراتع را تصرف کردند، دست فرزندان و خانواده هایشان به اموال و نوامیس مسلمین باز کردند و چنان فسادشان فراگیر شد که سبب فوران خشم عمومی و قتل خلیفه سوم توسط شورشیان شد. (که این دوران #فقر و #ثروت و #عصیان و عاقبت نابودی انقلاب اسلامی پیامبر توسط همین ها را در رمان #پس_از_بیست_سال به تفصیل روایت کرده ام).

حالا انقلاب ما نیز به آفت همان اصحاب صحن (صفه) مبتلا شده است.

ما با خیل کثیری از مسئولان روبرو هستیم که پیش از انقلاب فقیر و تهی دست یا در بهترین حالت، داری وضع مالی متوسطی بوده اند، اما پس از استقرار حکومت، و دسترسی شان به منابع ملی، به الاف و اولوفی رسیده اند، صاحب کاخ و برج و زمین های بکر و ماشین های آنچنانی شده اند، البته هستند کسانی که هنوز دامن خود را پاک نگاه داشته باشند، اما قلیل اند.

اینها از یک جناح هم نیستند. میانشان از اصلاح طلب هست تا اصولگرا، عبا و عمامه دار تا کراواتی هست. تنها پوری حسین و شمخانی نیستند. کافی است یک سرچ ساده انجام دهید تا دریابد چند درصد از آنها در مناطق اعیانی تهران زندگی می کنند، کسانی که از دیوار سفارت آمریکا بالا رفتند و حالا روی همان دیوار یادگاری عاشقانه می نویسند و فرزندانشان را آنجا فرستاده اند.

اصحاب صفه، نه یک قشر و یک سری افراد مصداقی در گذشته، که طبقه اجتماعی سیاسی، در تمام دوران های پسا انقلاب است. برای همین است در زیارت عاشورا ما با لفظ الی یوم القیامه آنها و جریان سیاسی اجتماعی آنها را لعن می کنیم.

طبقه ای که انقلاب ها را به وجود می آورند، آن پروار می کنند تا عاقبت قربانی اش کنند به نیشش بکشند، هرچند نیت اول آنها جهاد و شهادت بوده.

انتهای پیام