آقازاده یا «سفیر گویای نظام»
مصطفی داننده در عصر ایران نوشت: خبر آمد که 6 فرزند شهردار محترم قم در خارج از ایران درس می‌خوانند. بعد از انتشار این خبر جناب سید مرتضی سقاییان نژاد، سینه صاف کرد و گفت: «اینکه تمام خانواده‌ام در خارج کشور زندگی می‌کنند، کذب محض است. اگر برخی فرزندان من برای تحصیل علم و دانش به خارج رفته‌اند همگی به عنوان سفیران گویا برای نظام بوده‌اند؛ یکی از فرزندانم بعد از تحصیلات عالی در قم می خواهد تحصیلات خود را دنبال کند و خانواده من هیچ علاقه‌ای به زندگی در خارج از کشور نداشته و در خدمت نظام هستند.»
بعد از خواندن اظهارت شهردار محترم قم، متوجه شدیم که جمهوری اسلامی به جز سفرای رسمی که به کشورها اعزام می‌کند، یک سری “سفرای گویا” هم دارد که آقازاده‌های مسؤولین کشور هستند.
کاش آقای شهردار محترم برای مردم و دیگران مسؤولانی که فرزندان خود را راهی ینگه دنیا و دیگر کشورها کرده‌اند می‌گفت که فرزندان او در کشورهای مختلف چگونه زندگی می‌کنند؟ کجا کار می‌کنند؟ در کدام دانشگاه درس می‌خوانند و هزینه زندگی خود را چگونه تامین می‌کنند؟
چه اشکالی دارد عکس خانه، محل کار و دانشگاهی که در آن تحصیل می‌کنند را منتشر کنید تا بدانیم سفیران گویای نظام چه سبک زندگی دارند؟
اصلا چگونه کسی که در خارج از ایران زندگی می‌کند می‌تواند سفیر گویای نظام باشد؟ کاش این را توضیح می‌دادند و حتی از فرزندان خود می‌خواستند در مورد فعالیت‌هایشان به نفع نظام در خارج از کشور به مردم ایران توضیح دهند.
این درخواست برای این است که ما نمی‌دانیم وظایف “سفیر گویای نظام” چیست؟ مثلا در وزارت خارجه وظایف «سفیر» مشخص است و همگان می‌دانند سفیر چه کارهایی باید انجام دهد و چه کارهایی نباید انجام دهد اما ما درمورد “سفیر گویا” هیچ اطلاعی نداریم.
واقعا چه اشکالی داشت آقای شهردار می‌گفت فرزندانم برای تحصیل و کسب علم به خارج از ایران رفته‌اند و بعد از پایان تحصیلات هم به کشور بر می‌گردند و به میهن خود خدمت می‌کنند؟ واقعا لازم بود از نظام هزینه شود؟ اصلا نظام چرا باید هزینه فرزندان مسؤولان کشور را بدهد؟
اگر تحصیل و زندگی در خارج بد است و برای توجیه آن مجبوریم پای نظام را وسط بکشیم و بگوییم آنها سفیران نظام هستند، چرا اجازه رفتن به آن ها می‌دهیم؟ اما اگر این کار اشکال ندارد پس لطفا از کشور برای فرزندان خود هزینه نکنید. فرزند هیچ مسؤولی در هیچ کجای دنیا نماینده نظام نیست و تنها نماینده خانواده و پدر خود است.
این نوشتار بدین معنا نیست که ما مخالف تحصیل جوانان در خارج از کشور هستیم. اتفاقا اینکه جوانان این کشور فرهنگ‌ها و دستاوردهای دیگر ممالک را ببیند، بسیار خوب است. هرچه ایرانی‌ها سفر خارجی بروند به توسعه و پیشرفت ایران کمک می‌کند.
خارج رفتن اما برای خیلی از مردم کار سختی و حتی ناممکنی است. حتی بسیاری از آنها که استعداد فراوان دارند و با تحصیل در خارج از کشور، به شکوفایی استعداد‌های خود دست می یابند.
در این زمان سخت اما، فرزندان برخی حضرات مسؤول به راحتی چمدان خود را می‌بندند و عزم فرنگ می‌کنند.
بعضی دل به دل اروپا میدهند و برخی دیگر راهی ینگه دنیا می‌شوند.
به زبان ساده‌تر شعارهای پدران را ما بشنویم و هزینه‌اش را بدهیم، آن وقت فرزندان آن شعار دهندگان با خیال راحت آن سوی آب‌ها، درس بخوانند، زندگی کنند و بعد «سفیر گویای نظام» هم بشوند.
انتهای پیام
