دلواپسان «حقوق بشری»، موافق تشدید بحران ایران

به گزارش انصاف نیوز، کامبیز نوروزی، حقوقدان و روزنامه نگار در فیسبوک نوشت: خیلی جالب است که از زمان آغاز فعالیت گسترده‌ی دیپلماتیک و مذاکرات ایران و 5+1 در دولت روحانی، تقریباً در همه‌ی ادوار مذاکرات، از جمله دور اخیر، تحرکات ظاهراً حقوق بشری در مورد ایران، همزمان شده است با همین مذاکرات. کسانی که خصوصاً در خارج از کشور به ادعای دفاع از حقوق بشر ملت ایران، بیش از هر چیز دست در دامان دولت‌های غربی و سازمان‌های بین المللی زده‌اند، انگار طوری برنامه‌های خود را تنظیم کرده‌اند که درست در کوران مذاکرات حیاتی مسایل هسته‌ای ایران، به ترتیبی با ادعای حقوق بشر، موشی در کار بیاندازند. فعلاً به این بحث کاری ندارم که حقوق بشری که این دسته با توسل و تمسک به دولت‌های غربی و حمایت و گاه بودجه‌ی آن‌ها، مثلاً دنبال می‌کنند، خیلی بیش از آن که به درد مردم ایران بخورد، به کار نفوذ و سلطه‌ی قدرت‌های بزرگ می‌آید. هرنوع بهبود در شرایط داخلی و بین المللی ایران و خصوصاً تلاش‌های ملی برای ارتقای حقوق بشر مردم ایران، کسب و کار این‌ها را از رونق می‌اندازد. این‌ها، که فعلاً آقای احمد شهید را جلو انداخته‌اند، دوست‌تر دارند بحران‌های ایران نه فقط حل نشوند بلکه بدتر هم بشوند.

مسیر ارتقای حقوق بشر هیچ جامعه‌ای از راه توسل به قدرت‌های بزرگ و تشدید بحران‌های داخلی نمی‌گذرد. بحران‌های اقتصادی، سیاسی، فرهنگی و اجتماعی بیشتر موجب تحدید حقوق بشرند. مشکل و نقد جدی و بنیادین من به رفتارهای آن دسته از ایرانیانی است که از طریق تلاش برای تشدید انواع فشار بر ایران، جلوگیری از حل مشکلات جامعه‌ی ایران، اغراق در اوضاع اجتماعی ایران و حتی دروغگویی در مورد بعضی مسایل حقوق بشری ایران، امنیت ملی و تمامیت ارضی را هم قربانی پروژه‌های خودشان می‌کنند (یک مورد از دروغ‌هایی را که به آقای احمد شهید گفتند او همان را استفاده کرد در مورد زنان بود که قبلاً به آن پرداختم به استناد آمارها). ارتقای حقوق بشر در ایران یک بحث است، قربانی کردن جامعه در برابر سلطه، چیز دیگر. همه‌ی آشنایان روابط بین الملل هم این را می‌دانند که در روابط بین الملل، آنچه مبنای عمل دولت‌هاست، منافع خودشان است، نه حقوق بشر. نمونه‌ی زنده‌اش، آن افسانه‌ی بهار عربی و نمونه‌های سوریه و مصر و لیبی. در مصر چه گذشت و چه شد؟ در سوریه و لیبی چه گذشت و چه شد؟ توسل به فشار قدرت‌ها به نام حقوق بشر، کمک به پیشبرد منافع ملی آن دولت‌هاست، نه حقوق بشر. این همزمانی هم که به آن اشاره کردم، به نظر من بیش از هرچیز نشان از آن دارد که این جریان‌ها و آدم‌ها، تمایلی به حل مشکلات ایران ندارند. این یک تفکر قویاً غیر ملی است. بله آن‌ها کار خودشان را می‌کنند و حقشان هم هست. اما کاری که آن‌ها می‌کنند، بدون نیت خوانی، نتیجه‌اش به نفع حقوق بشر ایران نیست.

انتهای پیام