افشاگری از اتاق خواب: باج‌خواهی یا خیرخواهی؟
افشاگری هایی که از فساد شده و رسانه‌ای هم می‌شود، از مسایل مالی و اقتصادی شروع شده و در سال‌های اخیر کار به جایی رسیده مسایل خصوصی‌تر افرادرا هم در برگرفته است، انتشار عکس‌ها و فیلم‌های خصوصی از اتاق خواب افراد و در شخصی‌ترین شرایط‌شان نشانی از افشاگری برای مبارزه با فساد ندارد هدف افراد نشر دهنده‌ی آن در زیر پوسته‌ی جنجالی‌اش پر از ابهام باقی خواهد ماند.
هروقت افشاگری صورت می‌گیرد این سوال در ذهن‌ها شکل می‌گیرد که آیا برخی از افشاگری‌ها از مفاسد خودش منجر به فسادی دیگر نمی‌شود؟ آیا ممکن است تبعات دیگری را به همراه داشته باشد؟ یا اصلا هدف افراد از افشاگری‌ها چیست؟ خیرخواهی است یا باج‌خواهی؟
در این باره با دو نماینده‌ی مجلس، محمد قمی و قاسم میرزایی نیکو گفت‌وگویی کردیم. قاسم میرزایی نیکو می‌گوید افشاگری درباره‌ی فساد باید یک مبنایی داشته باشد و افرادی که تربیون در اختیار دارند باید درباره‌ی حرف‌هایی که می‌زنند احتیاط کنند زیرا انعکاس زیادی دارد. از سوی دیگر محمد قمی می‌گوید فسادهای مالی را که به بیت المال مربوط است و به عامه‌ی مردم خسارت وارد می‌کند، باید آشکار کرد تا عبرت همگان شود.
«گاهی متهم شونده هیچ قدرت دفاعی ندارد»
قاسم میرزایی نیکو با بیان اینکه افشاگری درباره‌ی فساد هم باید مبنایی داشته باشد، به انصاف نیوز گفت: «مراکز نظارتی و کنترلی باید به این موارد توجه کنند. اگر این چیزها باب شود و درباره‌ی هرکسی هرچیزی گفته شود،فرد متهم شده هرچقدر هم برود و ثابت کند که بی‌گناه است دیگر چندان فایده‌ای ندارد.»
وی افزود: «امروزه شبکه‌های مجازی گسترش پیدا کرده‌اند، متاسفانه در فضای مجازی به این سادگی‌ها نمی‌توان این مسایل مربوط به فساد را کنترل کرد. کسانی که منبر و تلویزیون در دست دارند و هرچیزی را که می‌گویند انعکاس پیدا می‌کند، از نماینده‌ی مجلس تا کسی که میکروفون در دست دارد باید احتیاط کنند. وقتی درباره‌ی فردی صحبت می‌شود، او هیچ قدرت دفاعی ندارد، اگر حتی جواب متهم‌کننده را هم بدهد، هیچ انعکاسی ندارد؛ اگر اعتقاد به آخرت باشد، باید آنجا پاسخگو باشند.»
او در ادامه بیان کرد: «گاهی تبلیغ و واگرایی و افشاگری‌هایی صورت می‌گیرد، ممکن است هیچکدام مبنایی نداشته باشند. در حال حاضر مجموعه‌های دیده‌بان حقوق بشر داریم و یا چند قسمت در مراکز مهم در قوه قضاییه و مجلس هستند که به این مساله می‌پردازند، کسانی که از فسادهایی اطلاع دارند باید به این مراکز اطلاعات دهند، اگر می‌خواهند با افشاگری درباره‌ی فساد، نمایشی اجرا کنند نتیجه‌ی قابل توجهی ندارد. مثلا مسالهای که درباره‌ی دو نماینده‌ی مجلس پیش آمد؛ هنوز هیچ چیزش مشخص نبود که همه‌ی نمایندگان مردم را مورد خطاب و عتاب قرار دادند؛ اینکه گفته شود همه‌ی نماینده‌ها دزد هستند، درست نیست.
این مسایل به سلامت و پاکسازی مساله‌ی فساد هیچ کمکی نمی‌کند و تنها بی‌اعتمادی را در جامعه تزریق می‌کند. برای مثال وقتی راز زندگی افراد را منتشر می‌کنند که مثلا با همسرش مشکل دارد یا فرزندش یک بیماری‌ای دارد، این‌ها وقتی در ملا عام مطرح می‌شود هیچکدام مسالهای را حل نمی‌کند.
البته این را هم بگویم کسانی که مسوولیتی در کشور قبول می‌کنند، باید این قضیه را برای خودشان توجیه کنند که هر کاری را انجام ندهند؛ باید خودشان و آشنایان خود را از هرچیزی که مفسده‌ای را ایجاد می‌کند دور کنند و نگویند کار پسرم و یا فلانی به من ربطی ندارد و باید همه‌ی این‌ها را کنترل کنند، یکی که می‌خواهد سازمانی را اداره کند اگر نتواند خانواده‌ی خود را اداره کند نباید مسوولیتی را در کشور قبول کند.»
گاهی افشا کردن فساد، موجب تشییع فساد می‌شود
محمد قمی نماینده‌ی مجلس با بیان اینکه اصولا در فرهنگ اسلامی فساد نهی شده است، به انصاف نیوز گفت: «در رابطه با فساد موضوع نهی از منکر در دین ما وجود دارد. اصل فساد بسیار ناپسند است. فساد جنبه‌هایی گوناگونی همچون اخلاقی، سیاسی، اقتصادی و فرهنگی دارد.»
او در ادامه گفت: «در بعضی از موارد هم افشا کردن فساد، خودش موجب تشییع فساد می‌شود. بعضی از فسادها مثل فساد اقتصادی، به بیت المال مربوط می‌شود و حق و حقوق همه‌ی مردم است. اگر ثابت شود؛ اشکالی ندارد که در میان عامه‌ی مردم مطرح شود و قوه‌ی قضاییه بگوید برای عاملان آن مجازاتی را تعیین می‌کند تا دیگران هم بدانند که مجازاتی در کار است. از این قضیه واهمه داشته باشند و بترسند که مبادا برای خودشان هم این مشکل پیش بیاید.
بعضی از فسادها هم شخصی است و مربوط به عموم مردم نمی‌شود. افشا کردن آن به صلاح نیست. خداوند هم ستار العیوب است؛ یعنی عیبهای مردم را می‌پوشاند؛ در بعضی از موارد انسان‌ها باید ستار العیوبی را از خداوند بیاموزند؛ هر مسالهای را که به نفع سیاسی آن‌ها است؛ افشا نکنند. زیرا خود آن نیز موجب فسادی می‌شود و تشییع فاحشه می‌شود.»
او بیان کرد: «آشکار شدن فسادی که به جامعه و عامه‌ی مردم خسارت وارد می‌کند، می‌تواند جنبه‌ی تنبیهی پیدا کند و دیگران هم از او عبرت می‌گیرند؛ این عبرت باید باشد مثلا می‌گویند دست دزد را باید قطع کرد یا قاتل را باید کشت؛ اگر این مجازات‌ها تعریف نشود، ممکن است هرکسی دنبال قتل برود و فکر کند که مجازاتی در کار نیست؛ این درست نیست.
گاهی بعضی از افشاگری‌ها مربوط به مسایل خانوادگی و شخصی است، فردی که یک فسادی را انجام داده؛ باید توبه کند و مجازات هم بشود اما تشریح آن در جامعه جایز نیست. البته در موارد فساد مالی و کسانی که فساد علنی انجام می‌دهند باید عمومی شود تا عبرت دیگران شوند.
برای مثال یک نفر سه هزار میلیارد از بیت المال می‌برد، این را که نمی‌توان نگفت. یا یکی مسوول بانک مرکزی است و دلار و پول را غارت کرده باید این‌ها گفته شود و اینکه قوه قضاییه عزم دارد تا با فساد مبارزه کند البته همیشه پیشگیری بهتر از درمان است.»
انتهای پیام
