نامه‌ی زندانیان سیاسی و موقعیت رئیسی
احمد زیدآبادی در یادداشتی تلگرامی با عنوان «نامه‌ی زندانیان سیاسی و موقعیت رئیسی» نوشت:
«بنا به گزارش انصاف نیوز، حامد آیینه‌وند و امیر‌حسین محمدی‌فر، دو تن از زندانیان سیاسی با انتشار نامه‌ای از دستور رئیس قوۀ قضائیه برای بازنگری در احکام سنگین علیه فعالان کارگری و رسانه‌ای به شرط آنکه صورت واقعیت به خود گیرد، استقبال کرده‌اند. [لینک]
دو هفته پیش نیز اسماعیل بخشی، سید محمود بهشتی و امیر سالار داودی که هر سه به دلیل نوعِ فعالیت‌های صنفی خود در زندان به سر می‌برند، نامۀ کاملاً مشابهی را خطاب به سید ابراهیم رئیسی منتشر کردند. [لینک]
این نوع نامه‌ها به دلایل مختلف، چندان در رسانه‌ها بازتاب پیدا نمی‌کند و در حاشیه می‌ماند. یکی از این دلایل، سرعت گرفتن صدور احکام سنگین و پی در پی علیه کنشگران حوزه‌های مختلف سیاسی و صنفی و رسانه‌ای در هفته‌های اخیر است که فضا را برای بازتاب این نوع خبرها بسیار سخت و سنگین کرده است.
با این حال، دلایل دیگری هم برای در حاشیه ماندن خبرهایی از این دست وجود دارد. از یک طرف، جمعی از نیروهای بی‌نهایت خشمگین در خارج از کشور که جز به سرنگونی حکومت رضایت نمی‌دهند اصولاً با هر خبر و گزارشی که نشانی هر چند کمرنگ از ملایمتی حتی احتمالی از سوی نظام سیاسی با خود داشته باشد، با چنان قهر و غیظی برخورد می کنند که گویی با نقل آنها فاجعه‌ای در ربع مسکون رخ داده است!
اصلاح‌طلبان نیز که از رفتار شیخ صادق لاریجانی به تنگ آمده بودند و به همین دلیل بخشی از آنان ابتدا محتاطانه از حضور رئیسی در رأس قوۀ قضائیه استقبال کردند، اینک از یک طرف، به دلیل کثرت صدور احکام سنگین در دادگاه‌های انقلاب و از طرف دیگر به دلیل نگرانی از احتمال برنامۀ رئیسی برای حضور در رقابت‌های سطح بالای سیاسی آینده، ترجیح‌شان این است که خبرهایی از این دست چندان پررنگ نشود.
تکلیف اصولگرایان و بخصوص طیف تندرو آنها نیز که مشخص است. آنها هر مقام قضایی را در صورتی خوش می‌دارند که تا سر حد امکان از ابزار زندان و اعدام و نفی‌بلد و شلاق و محرومیت علیه نیروهای منتقد یا مخالف استفاده کند و کمترین نرمشی در این زمینه نشان ندهد. آنها به همین دلیل، هنگامی که خشونت احکام صادره شدت می‌گیرد رئیسی را تا مقام “ذوالقرنین” و به عبارتی “کورش کبیر” بالا می‌برند و در عین حال نامۀ زندانیان سیاسی خطاب به او را نادیده می‌گیرند!
در این میان اما مسئلۀ اصلی این است که آقای رئیسی صرف نظر از عملکرد گذشته و گرایش‌های اعتقادی و سیاسی خود، در منصب ریاست قوۀ قضائیه واقعاً می‌خواهد چه کند؟
اگر او می‌خواهد به تجلیل و تمجیدهای کیهانی دلخوش باشد که راهش ادامه و تشدید همین بازداشت‌ها و صدور احکام سنگین است! اما اگر او به هر دلیلی دست کم در پی “تقلیل مرارت” بخشی از مردم این جامعه است بهتر است به ندای زندانیانی که خطر برخی از بی‌مهری‌های رسانه‌ای را به جان خریده‌اند و به امید بهبود اوضاع، او را خطاب قرار داده‌اند، گوش فرا دهد. اگر رئیسی بخواهد در این مسیر گام بگذارد، نخستین ضرورت آن، تغییر بسیاری از همکارانش در سطوح مختلف دستگاه قضایی است. طبعاً با نیروهایی که عملکردشان کارنامۀ شیخ محمد یزدی و سید محمود شاهرودی و شیخ صادق لاریجانی را در کسوت رئیس قوۀ قضائیه رقم زده است، نمی‌توان به عملکرد متفاوتی از آنها در دوران ریاست وی امیدوار بود.
انتهای پیام
