آداب و رسوم ورزشگاه رفتن برای زنان و مردان ایرانی

نیما شفیع زاده در یادداشتی با عنوان «آداب و رسوم ورزشگاه رفتن برای زنان و مردان ایرانی» در وبلاگ خود نوشت:

بلاخره پس از ۴۱ سال استادیوم آزادی به عنوان اولین استادیوم فوتبالی به طور رسمی پذیرای زنان ایرانی [هرچند کم] شده است. تو این نوشته قصد ندارم دربارۀ اینکه چرا تو این سال‌ها زنان به طور رسمی نمی‌توانستد به استادیوم فوتبال راه پیدا کنند ولی اگه دوست دارید بیشتر در این باره بدانید می‌توانید نوشتۀ ماچولند با عنوان تاریخچه تلاش زنان برای ورود به ورزشگاه‌ها را بخوانید.

در این نوشته قرار است تجربۀ شخصی چند سال پیش خودم و سایر دوستان توییتری‌ام از حضور در استادیوم فوتبال را دربارۀ آداب و رسوم حضور در استادیوم آزادی بنویسم. اگر شما هم تجربه‌ای از حضور در استادیوم فوتبال را دارید که ارزش اضافه شدن به این فهرست را دارید، لطفاً در کامنت‌ها آن را با من درمیان بگذارید تا به این فهرست اضافه کنم.

نکات قبل و حین ورود به ورزشگاه:

• در فصل سرد حتما لباس گرم با خودتان همراه داشته باشید.
• اگه به دنبال یه جا پارک نزدیک درب ورود استادیوم هستید، ترجیحا باید از دو الی سه ساعت قبل‌تر از شروع بازی در محوطۀ استادیوم حاضر شوید.
• هنگام بازرسی بدنی خیلی ریلکس باشید، اگر استرس بگیرید، شما را بیشتر می‌گردند.
• ورود فندک ممنوع و ورود سیگار مجاز است. فندک اضافه داشته باشید که یکی از آن‌ها را تحویل بدهید یا در جایی فندک خود را پنهان کنید.
• اجازۀ ورود بطری آب (به دلیل پرتاب کردنش تو زمین) را ندارید، آب را از بوفۀ داخل استادیوم می‌توانید تهیه کنید.
• برای خرید تنقلات بهتره که پول نقد همراهتون باشد.
• صندلی‌های داخل استادیوم معمولاً کثیف هستند، در صورت تمایل روزنامه‌ای پارچه‌ای با خودتان همراه داشته باشید که کثیف نشید.
• به دلیل وجود تعداد زیاد دستگاه تلفن همراه در ورزشگاه، تلفن همراه به سختی آنتن می‌دهد، اینترنت داشتن پیش‌کش!
• سعی کنید از قبل پرچم؛ کلاه گیس و … تهیه کنید، چون معمولاً وسایلی که قبل از بازی جلوی در استادیوم می‌فروشند به نسبت خیلی گرون هستند!
• ترجیحاً سعی کنید زودتر بروید که جای خوب بشینید، چون اگر ردیف‌های پایین بشینید میله‌های محافظ نمی‌گذارند زمین بازی را خوب ببینید.

نکات بعد از ورود به ورزشگاه:

• هنگام ورود به خود استادیوم در تونل‌ها ورودی حتما جیغ بکشید و خوشحال کنید.
• هنگامی که قبل از شروع بازی بلندگوی داخل ورزشگاه اسامی بازیکن‌های تیم میزبان را نام می‌برد بعدش باید یک صدا باهم بگید «شیره!»، بعد که نوبت به بازیکن‌ها تیم مهمان رسید و اسامیشان را اعلام کرد باید یک صدا بگید «سوراخه!»
• اگه نیاز به سرویس بهداشتی داشتید سعی کنید حین بازی بهش مراجعه کنید، چون در وقت استراحت بین دو نیمه خیلیییی شلوغه!
• بعد از موقعیت‌های حساسی که توپ گل نمی‌شود، تماشاچی‌ها معمولاً می‌ایستند و یادشان می‌رود که بشینند، در این شرایط باید بهشون متذکر شوید که بشینند تا زمین بازی را بتوانید ببینید.
• اگر نیروی انتظامی کسی را به هر دلیلی دستگیر کرد، ابتدا باید  همه با هم شعار «ولش کن، ولش کن، ولش کن» سر بدهید و اگر نیروی انتظامی شخص را ول کرد باید شعار «نیروی انتظامی تشکر، تشکر»؛ اگر هم که شخص را ول نکرد دیگه باید از خجالتش دربیایید. :‌)
• وقتی یک نفر از چهار ردیف بالاتر بستنی می‌خواد، شما باید زحمت دلیورکردنِ بستنی را از فروشندۀ بستنی به شخص خریدار بکشید و بستنی را دست به دست به دست صاحبش برسانید.
• صندلی‌های ورزشگاه را به نام شما نمی‌زنند و کمی عشایری‌طوره، خلاصه اگه کسی سر جای شما نشست، نرید یقه‌اش را بگیرید و بگید که از جای من پاشو!
• یه شخصی که بستنی یا نوشابۀ خنک می‌فروشد و میاد وسط تماشاچی‌ها یهو با یه لحن نامفهوم و خاصی‌ می‌گوید «تگرییییییییییییی» شما هم در ادامش می‌گید «ییییییییییییی».
• قبل از بازی تیم داوری را تشویق کنید تا اگر در حین بازی سوتی داد از خجالتش دربیایید.

نکاتی برای خروج از ورزشگاه:

• اگر تحمل فشار تونل‌های خروجی را ندارید، سعی کنید از دقایق ۸۰ تا ۸۵ به بعد از ورزشگاه خارج شوید تا کمتر زیر دست و پا بمانید.

برخی از شعارهای استادیومی:

شعارهای داخل استادیوم معمولاً به دو دستۀ کلی تقسیم می‌شوند. شعارهایی که دو طرفه است و شعارهایی که یک‌صدا کل استادیوم آن را فریاد می‌زنند.

شعارهای یک‌صدایی:

• حمله حمله تیم ایران، گل بزن گل بزن یالا قهرمان

شعارهای دوطرفه:

• اگه وسط بازی شعارِ «روبه‌رو آماده باش» سر دادن به این معنی است که قراره تا چند لحظۀ آینده تماشاچی‌ها موج مکزیکی برن
• روبه‌رو: ایران چیکارش می‌کنه؟
  • جواب: سوراخ سوراخش می‌کنه

یک تجربه‌ی دیگر

«مهدی» هم در کامنتی برای او نوشت:

آقا خیلی ایده مطلبه باحال بود، منم گفتم در حد تجربه خودم واسه استادیوم رفتن چنتا توصیه بکنم.

فقط قبلش بگم که اون تیکه «اگه وسط بازی شعارِ «روبه‌رو آماده باش» سر دادن به این معنی است که قراره تا چند لحظۀ آینده تماشاچی‌ها موج مکزیکی برن» رو فک کنم از توییت‌ها بد برداشت کرده بودی. اینا ربطی به هم ندارن تقریبا.

مهم‌ترین چیزی که می‌تونم بگم و تو خیلی درباره‌ش ننوشته بودی، رفتن به استادیوم با مترو بود. چون خیلی بیسیک گفته بودی منم بیسیک میگم. فقط یه چیزی که هست من بازی‌های شلوغ‌تر رو در نظر گرفتم که تو بازی‌های خلوت بعیده خیلی از این مشکل‌ها پیش بیاد.

باید اول از همه با یکی از خط‌های ۲ یا ۴ خودتون رو به ایستگاه صادقیه یا ارم سبز برسونید و بعد از اون سو از قطارهای کرج بشید. مشخصه که نباید قطارهای تندرو رو سوار شید چون اونا تو ایستگاه ورزشگاه واینمیستن. منطقا بین این دو تا خط صادقیه گزینه بهتریه چون احتمال رو صندلی نشستن بیشتره. معمولا یه سری از کری‌ها و شعارها از همون ایستگاه مترو و توی خود واگن شروع میشه که می‌تونید به اونام دل بدید.

وقتی از متروی ورزشگاه آزادی میاید بیرون انتظار دیدن ورزشگاه رو نداشته باشید :). بین مترو و ورزشگاه یه مسیر یه کم طولانیه که می‌تونید پیاده گز کنید یا موتور بگیرید. (قیمت موتورش یادم نیست الان حقیقتا). اگر پیاده برید خوبیش اینه که تقریبا تمام نیازمندی‌های استادیوم (از تخمه و پاپ‌کرن تا پرچم و شیپور) رو می‌تونید ابتیاع کنید.

واسه برگشت هم اگه می‌خواید با مترو برگردید سعی کنید هم سریع بیاید بیرون، هم سریع خودتون رو به مترو برسونید که خیلی تو شلوغی نمونید. یه نکته مهم اینه که حتما کارت متروتون رو شارژ کنید از قبل چون صف خرید و شارژ بلیت شلوغ میشه احتمالا. معمولا هم اگه بازی دیروقت باشه مترو واسه تخلیه تماشاگرا بیشتر باز می‌مونه. ولی مثلا یه دفه پیش اومد که ملت تو صادقیه گیر کردن و تا حدود نیم ساعت هیچ قطاری نبود (فک کنم یکی از بازی‌های آسیایی استقلال بود).

الان که فک می‌کنم چیزای دیگه‌م میشه گفت ولی خیلی حوصله‌ش نیست. فقط یه چیزی بگم که اگه تو اولین حضورتون تو ورزشگاه احساس کردید سایز زمین از چیزی که تو تلویزیون دیدید کوچیک‌تره، خیلی تعجب نکنید؛ کاملا طبیعیه!

انتهای پیام