تحلیل | چرا عربستان بحران‌سازی می‌کند؟

علی المؤید، عضو مجلس اعلای اسلامی عراق در یادداشتی برای سایت دیپلماسی ایرانی نوشت: ایران باید به دنبال تخفیف بحران رفته و در دام نقشه‌های عربستان نیفتد و با روش‌های خاص خود بحران را به عاملی برای برد سیاسی تبدیل کند.

متن کامل این تحلیل در پی می آید:

به نظر می رسد که رفتار و کردار و روش گفتمان عربستان با آمدن کابینه جدید ملک سلمان و اولیای عهد او و بالاخص فرزند جوان و کم تجربه اش محمد بن سلمان چه در فضای داخلی عربستان و چه در سیاست خارجه با تغییری شگرف روبرو است.

لذا شایسته است که دلایل این تغییر رفتاری حاد را در چند محور مورد تحلیل و تجزیه قرار داد:

اولا: کوشش کابینه جدید سلطنتی عربستان برای تثبیت ارکان حکومت خود در داخل کشور بوسیله بحران سازی خارجی و مذهبی می تواند باشد. پس از فوت ملک عبدالله اختلافات خانوادگی سختی درون خاندان آل سعود اتفاق افتاد و خاصه بین فرزند ملک عبدالله و سلمان و فرزندش محمد و همچنین این اختلافات به استعفای امیر مقرن نیز منجر شد.

لذا شتاب زدگی و عجله کابینه جدید برای جنگ یمن، آتش زدن به بحران سوریه، سنگ اندازی در انتخاب ریاست جمهوری لبنان و افزایش تنش مذهبی با شیعیان منطقه و خاصه جمهوری اسلامی همه و همه برای نوعی کسب مشروعیت داخلی و سکوت و خاموشی معارضان کابینه جدید قلمداد می شود که اگر بخواهند مخالفت کنند به خیانت و کمک به اجنبی معرفی شوند.

ثانیا: وجود رقیب مذهبی و ایدئولوی عربستان مانند داعش: آمار ها چند ماه پیش گواه بر این بود که بیش از ۶۰ درصد مردم عربستان از لحاظ فکری مایل و همفکر و موافق اقدامات داعش هستند و پر واضح است که داعش با فکر سلفی وهابی جهادی خود رقیب سرسختی برای عربستان هم مذهب خود است. خلیفه المسلمین بغدادی در قبال خادم الحرمین الشریفین سعودی. و این رقابت نیاز به ازدیاد تنش با رافضی ها به قول خودشان و شیعیان دارد که رقیبان از مساله یارگیری عقب نیفتند. جالب است که چه داعش و چه عربستان هر دو شیعیان را از غرب و صهیونیست ها خطرناک تر می دانند و این برای ما یک موضوع کلیدی است.

لذا گهگاهی می شنویم که رسانه های مرتبط با عربستان، داعش را ساخت ایران و شیعیان نیز قلمداد می کنند که موقعیت مذهبی آن ها را خوار و کوچک کنند و همچنین اتهام ایران به همکاری با القاعده وهابی نیز در همین راستاست.

ثالثا: رقابت تنگاتنگ عربستان با دیگر کشورهای عربی و اسلامی سنی برای زعامت سیاسی و روحی اهل سنت: چند سالی است که عربستان از طرف گروهای سنی در منطقه به عجز و بی کفایتی در مقابله با قدرتمندی شیعیان در منطقه متهم است.

همچنین به عقبگرد در مقابل کشورهای در حال صعود و نفوذ سنی همچون مصر و ترکیه و کمتر از آن قطر نیز می توان اشاره کرد. لذا عربستان در پی کشاندن اهل سنت به دنبال خود و بوسیله استفاده از سه عامل مذهب و دخالت نظامی و پرداخت پول است.

رابعا: بازگشت ایران به محیط منطقه ای و جهانی در پی توافق هسته ای و پایان محاصره ظالمانه جهان علیه ایران: عربستان همیشه نان نبود ایران را خورده و با بازگشت ایران حجم و جایگاه و نفوذ خود را در خطر می بیند. خاصه که غرب زبان ایران را بهتر از عربستان می فهمد و هم اکنون در همه جا مطالعات و مقاله های غرب حاکی از این است که آنان اعتدال شیعی را بر جنون وهابیت ترجیح داده و ایران را هر چند دشمن ولی دشمنی عاقل و حکیم قلمداد می کنند که پای حرف خود می ایستد و می توان با او اعتمادسازی کرد. از تاثیرات این بازگشت اتهام غرب است به عربستان در حمایت از فکر تکفیری و تند و تروریستی.

عربستان از اینکه ایران از جرگه محور شر و تروریست خارج شود و تمام اتهام ها به او اشاره کند بس ناراحت است و نگران. لذا رسانه های عربی در پی چسباندن اتهام ارتباط القاعده و داعش و تروریسم با ایران هستند!

به نظر می رسد که ایران فرصت بسیار مناسبی دارد که توازن مختل در منطقه را به حالت عادی یا به نفع خود عوض کرده و با بازگشت به صحنه جهانی و فعالیت بیشتر راه را بر عربستان تنگ کند.

خامسا: ناکارآمدی نظامی عربستان و نیروهای تابع او در عراق و سوریه و لبنان و یمن و عقب نشینی آنان در مقابل صعود و استحکام گروه های مرتبط با ایران.

عربستان می داند که منطقه رو به تسویه های بزرگ می رود و همیشه کشور ها در این حالت تنش را به بالا ترین درجه می رسانند که یا سقف برد خود را بالا ببرند یا باخت های خود را لاپوشانی بکنند و این دقیقا همان چیزی است که بر سر عربستان خواهد آمد.

عربستان با کارگیری سلاح نفت و مذهب و نیروی نظامی و همچنین جنگ روانی و رسانه ای در پی گل آلود کردن آب منطقه است.

به نظر می رسد ایران باید با حکمت بسیار بالا و به صورت عاقلانه و با آرامش خاطر به دور از هر تشویش به دنبال تخفیف این بحران رفته و به هیچ عنوان در دام نقشه های عربستان نیفتد و مقابله به مثل نکرده و با روش های خاص خود بحران را به عاملی برای برد سیاسی تبدیل کند.

انتهای پیام