دو لبه‌ی قیچیِ تهدید ایران
حمیدرضا جلایی‌پور، استاد دانشگاه تهران، در یادداشتی در روزنامه‌ی ایران با عنوان «دو لبه‌ی قیچیِ تهدید ایران» نوشت:
دو نیروی تندرو ثبات ایران را به مخاطره انداخته است. اولین نیروی مخرب همان تندروهایی هستند که در بخشی از حاکمیت اجازه‌ی اصلاح امور و تصحیح «سیاست‌های غلط و پرهزینه و منافع ملی‌سوزِ خارجی و داخلی» را نمی‌دهند. نیروهایی که افتخارشان این است که بیست سال است در برابر انتخاب‌ها و مطالبات مردم ایستاده‌اند و جلوی اصلاح امور و توسعه‌ی بیشتر کشور را گرفته‌اند. همان نیروهای تندرویی که منتقدان مدنی و خشونت‌پرهیز را سرکوب یا مهار کرده‌اند و اینک پس از دو دهه کاهش ظرفیت‌های حل مساله‌ای حاکمیت و جامعه‌ی ایران، کشورمان را با ناراضیان پرشماری که بعضا از خشونت پرهیز ندارند روبرو کرده است. متاسفانه این تندروهای حکومتی درک دقیق و همدلانه‌ای از مشکلات شهروندان معترض و مستاصل را ندارند و در هنگام بحران هم قادر نیستند شهروندان منتقد و معترض را از نیروی تخریب‌گر سازمان‌یافته (از جمله وابستگان به سلطنت‌طلبان و مجاهدین خلق) جدا کنند.
دومین نیروی مخرب هم بخشی از سرنگونی‌طلبان خشونت‌پرورند که از جمله در رسانه‌های ماهواره‌ای و حلقه‌های خارجی هستند در هر فرصتی که به دست می‌آوردند اعمال خشونت و ویران‌سازی به قصد سرنگونی نظام سیاسی در ایران را تشویق می‌کنند. همان سرنگونی‌طلبانی که در هفته گذشته از فرصت نارضایتی ناشی از افزایش قیمت بنزین استفاده کردند و بعضی از اقشار معترض در ایران را به آتش‌‌زدن و ویرانی اموال عمومی دعوت کردند. متاسفانه در چهار روز اول اعتراضات، رسانه‌های ماهواره‌ای مثل ایران‌اینترنشنال، من‌و‌تو، رادیو فردا و بی‌بی‌سی فارسی نه‌تنها آتش‌افروزی و تخریب اموال عمومی را محکوم نکردند، بلکه در یک جنگ روانی تمام‌عیار برای خشونت بیشتر زمینه‌سازی تبلیغاتی و رسانه‌ای کردند.گویی به سرنگونی نه از راه اعتراض مدنی و خشونت‌پرهیز، که از طریق فراگیر شدن ناامنی و ویرانی و افزایش تلفات، با پشوانه حمایت نظامی گروه بی (ترامپ، نتانیاهو و بن‌سلمان) امید داشتند. این سرنگونی‌طلبان کوچکترین پروایی از ابعاد ویرانگر خشونت برای «کشور ایران» ندارند. حتی این نیروی مخرب هیچ ابایی ندارند که با افزایش خشونت درهای جهنم ناامنی برروی ایران باز شود.
تمام عوامل ساختاری که منجر به اعتراضات ۹۶ و ۹۸ شد در جامعه همچنان وجود دارد و ایران می‌تواند در بزنگاهی دیگر با بی‌ثباتی گسترده روبرو شود. مگر این‌که اولا حاکمیت بدون تاخیر به اصلاح سیاست‌های خارجی و داخلی و شنیدن صدای معترضان و مطالبات شهروندان و کاهش نارضایتی بپردازد، تا با کمک نیروهای جامعه مدنی و بازسازی اعتماد و افق‌گشایی در جامعه نقشه‌ی خشونت‌طلبان متکی به نیروهای ایران‌ستیز را خنثی کند. و ثانیا دولت به جبران خسارات وارده به مردم ضعیف آسیب‌دیده و کاهش ضعف‌های حکمرانی‌اش، به ویژه در حمایت موثر از اقشار محروم، بپردازد.
انتهای پیام
