صدای مردم: صدای دانشجو

انجمن‌های علمی دانشجویی علوم اجتماعی کشور در بیانیه‌ای به مناسبت روز دانشجو با عنوان «صدای مردم: صدای دانشجو»، به حوادث آبان ماه ۹۸ پرداختند.

به گزارش انصاف نیوز، در بخشی از این بیانیه به نقل از کانال اتحادیه انجمن‌های علمی علوم اجتماعی، آمده است:

همزمان با گرامیداشت روز دانشجو، زمزمه‌ای ورد زبانمان است: «دوستانمان را آزاد کنید!» ؛دوستانمان، دانشجویان دردمندی که زندگیشان را تنها در جهت نقد و اصلاح می‌گذرانند، در همین حال پشت خارهای نهاد متعدی بازخواست‌ می‌شوند.

قرار بر آن بود که دانشجویان صدای آگاه مردم باشند تا لحظه‌ای در دام خودفریبی و تسلیم نیافتند و در نهایت به رهایی برسند. مگر می‌شود جمعی به رهایی دست یابد اما از وضع خود آگاهی نداشته باشد؟ دانشجویان همان نقطه‌ی رهایی مردم بودند که می‌بایست وضعیت موجود را ترسیم و مختصات آن را گوشزد می‌کردند. این امر جز از طریق نقد امکان‌پذیر نیست.

مع‌الاسف نهاد متعدی این مساله را به ظرافتی دو چندان درک کرده است؛ بدیهی است که هرگز از این عامل رهایی غافل نمی‌شود و آن را لحظه‌ای آزاد نمی‌گذارد. و امان از آن زمانی که کلمات دانشجویان، نقد و اصلاح ساختار را فریاد زند و آگاهی را فراخواند، همان کلمات نقره داغی بر حنجره‌شان می‌شود.

آری، سال‌هاست که بر گلویمان نقره‌ی داغ ریخته‌اند تا لال شویم و چون مرده‌‌ای متحرک پی «دو‌ دو تا چهارتایمان» بدویم.

صدای مردم را نقره داغ کردند در حالی که حتی تصورش را نمی‌کردند که مردم در آبان ۹۸ صدای دانشجویانِ لال شوند؛ آن زمان که طنین اعتراض کل کشور در زندان‌ها ارکستر مرگبار ملی را برای بار آخر احیا کرد.

نویسندگان این بیانیه، نوع مواجهه با حوادث آبان ۹۸ را یادآور تیر ۷۸ خوانده و نوشته‌اند:

گویی این مواجهات دردناک دیگر برایمان جزئی از کج‌گذر روزگار شده است. امسال انجمن‌های علمی دانشجویان علوم اجتماعی کشور با چشمانِ به خون نشسته و تبسمی بر لب روز دانشجو را در کنار تمام دانشجویان و مردم دربند و آزاد گرامی می‌دارند. همچنین از هرگونه مطالبه و بازخواستی از هر نهاد خارجی برائت می‌جویند. این انجمن‌ها تمام دانشجویان و مردم را یک کل می‌دانند و هر نهادی را غیر و متعدی قلمداد می‌کنند. از این رو هرگونه بیانیه در راستای مطالبه از نهاد بیرونی را کنشی پست و حقیر می‌دانند؛ چرا که این کنش را تنها آرام گرفتن در آغوش دشمن تأویل می‌کنند.

انجمن‌های علمی دانشجویان علوم اجتماعی کشور دیگر چیزی در چنته‌ی خود ندارند که بتوانند پاره‌ای از عمق فاجعه‌ی وضع موجود را شرح دهند و تنها می‌توانند فریاد سر دهند که دانشجو تنها نیست!

انتهای پیام