ولایتی و قاضی‌زاده هاشمی زمان کافی برای سیستم درمان می‌گذارند؟
نسترن فرخه، انصاف نیوز: طی پیگیری‌های خبرنگار انصاف نیوز دکتر علی اکبر ولایتی و حسن قاضی‌زاده هاشمی در زمان مشخص شده‌ای که دانشگاه برای حضور و فعالیت در بیمارستان در اختیار آنها گذاشته، حضور ندارند و موضوع قابل تامل این است که آیا برای مسوولان دولتی که دارای چند مسوولیت هستند استثنایی وجود دارد یا خیر؛ عباس علی پور بافرانی نماینده‌ی کمیسیون بهداشت می‌گوید با توجه به تفاوت درجه اساتید حضور آنها در بیمارستان متفاوت است.
رییس اورژانس بیمارستان سینا، دکتر حسین کرمانپور در مورد حضور و یا نبود اساتیدی همچون ولایتی و هاشمی قاضی‌زاده در بیمارستان ضمن اینکه از این شخصیت‌ها به عنوان پدران حرفه‌ی پزشکی یاد کرد، گفت: «نظام دانشگاهی ما مثل ارتش است، ما برای چنین شخصیت‌هایی حرمت قائل هستیم و حتی نام این افراد برای یک مجموعه کافی است.» این درحالی است که محمدعلی باقری کارشناس دادگستری حوزه‌ی سلامت می‌گوید اساتید و پزشکان عضو هیات علمی که مسئولیت یک مجموعه را برعهده دارند باید حضور فیزیکی و علمی کافی را در مجموعه داشته باشند زیرا در برابر این سمت منافع و سودی به آنها می‌رسد.
طبق اطلاعاتی که خبرنگار انصاف نیوز در ماه‌های گذشته از تماس با دانشگاه تهران و بیمارستان فارابی داشت متوجه شد که قاضی زاده هاشمی، وزیر سابق وزارت بهداشت فقط روزهای دوشنبه در بیمارستان حضور دارد که کار درمان هم انجام نمی‌دهد، همینطور بعد از تماس با دانشگاه شهید بهشتی و بیمارستان مسیح دانشوری روابط عمومی بیمارستان گفت: «دکتر علی اکبر ولایتی مشخص نیست چند روز بیمارستان می‌آیند ولی معمولا دو تا سه روز در بیمارستان حضور دارند» و دانشگاه هم زمان دقیق حضور ولایتی در بیمارستان را اعلام نکرد و گفت باید از خود بیمارستان پرس و جو کنید. آنچه در لیست پزشکان هر دو بیمارستان مشخص بود، اسم این فرد در لیست پزشکان وجود ندارد.
برای بررسی این موضوع که آیا باید پزشکان عضو هیات علمی باید زمان‌های مشخصی را در بیمارستان حضور داشته باشند و یا برای افرادی که مسوولیت‌های دولتی دارند، استثناهایی وجود دارد انصاف نیوز با حسن کرمانپور، عباس علی پوربافرانی و محمد علی باقری گفت‌و گو کرد که در ادامه می‌خوانید:
عباس علی پوربافرانی: درجه‌ی اساتید با هم متفاوت است
عباس علی پور بافرانی عضو کمیسیون بهداشت در مورد میزان زمانی که هر پزشک عضو هیات علمی باید در اختیار بیمارستان و دانشگاه بگذارد، گفت: «این موضوع دارای دستورالعمل و آیین نامه‌های دانشگاهی است و مشخص است که آن استاد در چه درجه‌ی استادی قرار دارد، چند ساعت باید تدریس و کار عملی و چند ساعت کار آموزشی و درمانی انجام دهد.
تمام این موارد در سیستم بهداشت و درمان وجود دارد و دستور العمل مشخص است، ولی خود دانشگاه هم این موارد را به بیمارستان ابلاغ می‌کند تا انجام دهند.
برای اساتید مختلف بنابر درجه‌ی استادی آنها، فعالیت در بیمارستان متفاوت است. ممکن است پزشکی عضو هیات علمی باشد اما رشته‌ی تخصصی او به شکلی نباشد که در بیمارستان کار انجام دهد، اینها بستگی به حکمی دارد که برای آنها صادر می‌شود. اما اگر کسی در حوزه درمان یا آموزش موظف باشد به حضور در بیمارستان اما از این موضوع سرپیچی کند حتما دچار تخلف شده است.»
پوربافرانی در مورد ابلاغیه‌ای در وزارت بهداشت مبنی براینکه پزشکان هیات علمی حق فعالیت در مراکز خصوصی را ندارند گفت: «اگر پزشک تمام وقت هیات علمی باشد، این تمام وقتی معنی دارد، و شخص دیگر حق کار در بخش خصوصی را ندارد، ولی اگر تمام وقت نباشد، کار در بخش خصوصی دیگر ایرادی ندارد.»
حسین کرمانپور: شوکت این افراد برای مجموعه کافی است
حسین کرمانپور در مورد وضعیت اساتید عضو هیئت علمی دانشگاه‌ها که زمان مشخصی را در اختیار بیمارستان نمی‌گذارند، گفت: «وقتی اسم هیئت علمی روی آن است، یعنی بیشتر به سمت علم می‌رود تا مسایل اجرایی، تا جایی که می‌دانم هیات علمی‌ها دو گروه هستند یکی گروه دو کا معروف به ضریب کا و گروه دیگری هم که ضریب کا نیستند. گروه ضریب کا تمام وقت جغرافیایی محسوب می‌شوند، یعنی حق اینکه کار انتفاعی و خارج از موسسه‌ای که برای آنها در نظر گرفته شده را ندارند، پس ضریب کا جغرافیایی حق اینکه در موسسه‌ی دیگر کار علمی، پزشکی و درمانی برای کسب درآمد کنند را ندارند و خلاف قانون است.
کسانی که ضریب کا و تمام وقت جغرافیایی نیستند، روند اداری دارند یعنی در ماه باید ساعت مشخصی را از طرف دانشگاه کار کنند و باقی زمان خود را هر جا که بخواهند چه در مطب و چه در بخش خصوصی می‌توانند صرف کنند.
حال افراد ضریب دو کا و یا کا اگر عضو هیئت علمی درمانی باشند با هیئت علمی آموزش فرق دارند، اما بیشتر آموزشی و درمانی هستند، یعنی هم باید بخشی را برای درمان در بیمارستان و بخش دیگر را در کلاس درس یا بیمارستان آموزش دهند. در بخش دیگری باید مشغول کار پژوهشی باشند، یعنی کار یک عضو هیئت علمی ضریب کا دانشگاه علوم پزشکی باید تقسیم به چهار شود، یک بخشی باید در بیمارستان مشغول درمان و آموزش باشد، بخش دیگر ممکن است سر کلاس درس باشد و بخش دیگر به کار پژوهشی مربوط می‌شود.
این اساتید مجبور به انجام کار پژوهشی هستند زیرا در غیر این هیچ ارتقا جایگاهی برای آنها به وجود نمی‌آید و می‌بینیم افرادی را که بعد از ده سال همچنان استادیار ماندند.
این قوانین سختگیرانه مخصوص افراد ضریب کا و تمام وقت جغرافیایی است که طبیعتا مطب ندارند و در بیمارستان‌های خصوصی کار نمی‌کنند و فقط در بیمارستان‌های که زیرمجموعه‌ی همان دانشگاه است مشغول می‌شوند. اما آنهایی که ضریب کا نیستند مثل تمام کارمندان دولت یک ساعاتی در طول ماه یا هفته را در خدمت آن موسسه‌ی مورد نظر هستند. آنها می‌توانند آموزشی، پژوهشی و یا درمانی باشند و همان ساعتی که باید حضور داشته باشند برای دولت کفایت می‌کند. بیمارستان‌های آموزشی دستیارمحور است یعنی بیشتر کارهای بیمار را دستیارها انجام می‌دهند چون اگر انجام ندهند اصلا آموزش نمی‌بینند، مثلا در زمان جراحی دستیارها بدن را باز می‌کنند و استاد مربوطه بالای سر آنها نظارت می‌کند و تا زمانی که نیاز نباشد فقط روند جراحی را نظارت می‌کند. اصولا خود اساتید درمان و عمل را انجام می‌دهند اما نوع درمان با نوع کار یک پزشک در بیمارستان غیر آموزشی متفاوت است.»
کرمانی در مورد پزشکانی که عضو هیات علمی هستند اما اسمشان در لیست پزشکان بیمارستان مربوط به دانشگاه نیست و یا ساعات مشخص شده از طرف دانشگاه را در بیمارستان حضور ندارند، گفت: «اگر این اساتید بازنشسته شده باشند بحثش جدا است، اگر هم نشده باشند مثل دکتر هاشمی، ولایتی یا ظفرقندی، حتما پاره‌ای از ساعات خود را به بیمارستان می‌آیند، البته اگر مثلا کسی وزیر باشد توافق می‌شود که بخشی از ماموریت خود را آنجا انجام دهند. این اساتید به دلیل اهمیتی که خودشان دارند در بیمارستان حضور دارند، اما شخصی مثل دکتر ولایتی احتمالا بازنشسته شده است و دکتر هاشمی حتما در بیمارستان فارابی حضور دارد.
دکتر ولایتی و دکتر قاضی‌زاده هاشمی هر دو، استاد تمام هستند و معمولا رعایت حال استاد تمام‌ها می‌شود، به قول معروف به آنها احترام می‌گذارند، روند قانونی این موضوع را نمی‌دانم ولی وقتی در همین بیمارستان سینا نگاه می‌کنم، برای چنین شخصیت‌هایی یک حرمت ویژه قائل هستند که همه جای دنیا هم همینطور است، در واقع یک جایگاه پدرانه‌ای دارند چون معمولا افراد آن مجموعه از شاگردان آنها بودند.
دکتر ولایتی یک شخصیت چندگانه دارد، همه جا هست و هیچ کجا نیست، اما دکتر هاشمی غیر از بیمارستان خصوصی خود که وقت می‌گذارد در بیمارستان فارابی به لحاظ جایگاه و علاقه‌ی شخصی که دارند، رفت و آمد خواهند داشت، وقتی بازنشسته شوند هم از آن زمان به بعد به صورت افتخاری حضور خواهند داشت.»
این بازرس نظام پزشکی به ضریب کا نبودن دکتر ولایتی و قاضی‌زاده هاشمی اشاره کرد و گفت: «این موضوع هم در نظر بگیریم که این دو نفر جزو ضریب کا محسوب نمی‌شوند و ضریب کا معمولا افراد جوان‌تر هستند، بعد یک مدت که کار کردند و بیگاری خود را به دولت پس دادند جذب هیئت علمی می‌شوند و بعد هفت سال کم کم جایگاهشان را به ظریب کاهای جدید می‌دهند.
امثال دکتر ولایتی و هاشمی هیچوقت به دوران ضریب کا نخوردند چون ضریب کا قدمت ده، بیست سال دارد چون حدود سی سال است که جزو اساتید محسوب می‌شوند.
نظام دانشگاهی ما مثل ارتش است، ما برای چنین شخصیت‌های حرمت قائل هستیم چون به هر کدام از ما چیزی آموخته‌اند، شاید رییس یک بیمارستان ساعت ده صبح بیاید و دوازده هم برود اما رییس دانشگاه جزو شاگردان او باشد، در واقع نبود آن شخص هم خلل بزرگی ایجاد نمی‌کند چون در بیمارستان‌ها بیشتر کارها را دستیارها انجام می‌دهند.
استادی که مثل دکتر هاشمی پیر شده و نصف زمان خود را در حال آموزش دادن است، به جایی رسیده که دیگر ژنرال است و ما هم این موضوع را قبول کردیم. وقتی چنین اساتیدی را در بیمارستان می‌بینیم خوشحال می‌شویم.
این افراد در طول روز به بیمارستان، چند طرح پژوهشی و دانشگاه سری می‌زنند، این افراد خیلی آزادتر از افراد تازه کار هستند، کسی مثل جناب ولایتی از روزی که پزشک بوده، وزیر خارجه و بعد تشخیص مصلحت نظام بوده، این شخص هیچ وقت زمان کافی نداشته چون بیشتر وقت‌ها شوکت این افراد برای مجموعه ارزش است و این ارزش برای آن بیمارستان و دانشگاه کافی است، حتی شاید در هفته جمع حضورشان به ده ساعت هم نرسد اما ما قبول کردیم که شوکتشان برای بیمارستان باشد.
چون وقتی در جلسه‌ای رای می‌دهند و مثلا در کمیسیونی به دلیل فوت بی‌دلیل یک بیمار به پزشک پایین‌تر از خودشان مطلبی را عنوان می‌کنند همین قدر پذیرفته شده است.»
محمد علی باقری:حضور علمی پزشکان هیات علمی لازم است
محمد علی باقری، کارشناس رسمی دادگستری در حوزه‌ی سلامت به شرایط قانونی وظایف اساتیدی که عضو هیات علمی دانشگاه هستند اشاره کرد و در مورد این موضوع که گفته می‌شود گاه اساتید نامشان برای یک مجموعه کفایت می‌کند،گفت: «این شرایط هم از لحاظ بحث علمی رد می‌شود و از لحاظ اجرایی مردود است، یک شخصیت علمی وقتی در یک بیمارستان یا یک موسسه درمانی که جنبه آموزشی دارد و تحت نظارت دانشگاه علوم پزشکی است حضور دارد پس در این موضوع حضور فیزیکی شاید قابل بحث باشد اما حضور علمی باید وجود داشته باشد. به لحاظ علمی و دانشگاهی فردی که در یک موسسه آموزشی و درمانی اسمش هست باید حضور علمی آن احساس شود، اینکه بگوییم حضور معنوی دارند، خیلی واژه درستی نیست، حالا تکنولوژی که در خدمت همه هست و با استفاده از آن می‌توانند حضورشان را اثبات کنند.
کسانی که در بیمارستان کار درمانی و آموزشی انجام می‌دهند حتما باید با اساتید خود در ارتباط علمی و فیزیکی داشته باشند، البته روی حضور علمی تاکید بیشتری دارم. وقتی اسم و حضور علمی یک استاد دانشگاه در یک مجموعه وجود دارد یعنی اندیشه و خلاقیت‌های آنهم در مجموعه حضور دارد، در واقع یک تعامل دو نفره بین استاد و دانشجو در آن مرکز آموزشی و درمانی بر قرار است.
در واقع نمی‌شود رزیدنتی در بیمارستان حضور داشته باشد و هیچ ارتباطی با استاد خود نداشته باشد، چون بودن آن استاد معنای خاصی ندارد، در تمام مراکز معتبر علمی دنیا هم همینطور است و با مجموعه‌ای که سرپرستی علمی آن را دارند در ارتباط هستند.
اما در مورد موضوعات اجرایی که گفتم مردود هم هست، وقتی اسم یک فرد در لیست اجرایی قرار دارد، پس از حقوق و مزایایی استفاده می‌کند، باید فعالیت و عملکردی را داشته باشد، وقتی حقوق پرداخت می‌شود و بحث ریز مالی است پس باید از جهت بحث قانونی یک نمودی داشته باشد. حال این نمود را به اسم نمی‌دانیم بلکه به عملکرد می‌دانیم، باید ریز فعالیتی را ارائه کند، که یکی از آن موضوع حضور فیزیکی است که با ساعت کار تعیین می‌کنیم، و دیگری فضای علمی است که باید یک بازخوردی داشته باشد.»
ما اساتید علمی وظیفه‌شناسی داریم که زمان کافی را برای مجموعه علمی که مسوولیتش را دارند می‌گذارند، اما واقعیت جدا از حقیقتی است که باید باشد، حقیقت این است که وقتی می‌گوییم مرکز آموزشی پس در واقع آن مرکز باید بهترین آموزش و آخرین متد و روش را اجرا کند و در صورت ایجاد مشکل در بیمارستان آموزش به راحتی بتوانند با مراکز آموزشی کشورهای دیگر ارتباط برقرار کنند. متاسفانه یک مقدار از رزومه‌ی علمی در فضای مراکز آموزشی و خدمات ما کم شده، یکی از دلایلی که مراکز آموزشی و درمانی مراجعه می‌شود، شاید پایین بودن نرخ خدمات آن است. معمولا با آدم‌های عالم و باسواد غیر سیاسی که به وزارت بهداشت می‌آیند می‌شود این مجموعه را از فضای سیاسی به سمت فضای علمی برد. اما اینکه بیشتر وقت‌ها این اتفاق نمی‌افتد به آن دلیل است که فضای عمومی دانشگاه‌ها بیشتر سیاسی است.
معمولا اگر سوابق و درجه‌ی تخصصی رییس دانشگاه و معاونان را نگاه کنید، گاهی مدرک پزشکی عمومی دارند در صورتی که باید پزشکانی باشند که اطلاعات علمی به روزی داشته باشند، البته غیر از بحث مدیریت و اجرایی که توان بالایی می‌طلبد.»
انتهای پیام
ولایتی که حدش به شارع است !