مسابقه یکنفره و مجلس اهدایی
محمد فاضلی، جامعهشناس در یادداشتی تلگرامی با عنوان «مسابقه یکنفره و مجلس اِهدایی» نوشت:
پرده اول. امیر علی پنج شش ساله بود و علاقمند ورزش، مراسم اهدای جامهای قهرمانی به ورزشکاران را از تلویزیون دیده بود. سخت علاقمند شده بود که او هم یک جام قهرمانی داشته باشد. بچه بود و هنوز منطق مسابقه و معنای جام را نمیدانست. خلاصه با هم رفتیم و از یک مغازه لوازم ورزشی، جام و مدالی خریدیم که هنوز در قفسه کتابهایش هست، اما سالهاست که دیگر هیچ الا یک خاطره از کودکی و بهانه خنده و شوخی با عمویش ارزشی ندارد. جامی که در مسابقه به دست نیاید، ابزار شوخی میشود. ✅ پرده دوم. دو نفر دوست عزیز دارم. یکی مهربانِ حقیقتگو، که تند و تلخزبان در برابر قدرت و فروتن در برابر حقیقت و دوستان است. یک بار از او پرسیدم چگونه این همه بیمحابا سخن میگوید. جدی پاسخ داد: از آن موقع که تصمیم گرفتم نمیخواهم رئیسجمهور شوم، در بیان سخن آزادم.
دومی، نیکمرد باسوادِ ایراندوستی است که خِرد سیاسی دارد و زندگیاش به هیچ آلودگی مبتلا نیست. چندی پیش گفت «شما کاندیدای نمایندگی مجلس نشدهای؟» گفتم «نه» و میدانستم چون میخواهم مثل آن دوست اولی، زبان و قلمی گشاده داشته باشم، هیچ وقت نامزد هیچ مقامی که بندی باشد بر زبان و قلمام، نخواهم شد. او اما به اصرار بسیار زیاد برخی، نامزد نمایندگی مجلس شده بود.
پرده سوم. دیروز مطلع شدم که صلاحیتاش احراز نشده و در شمار تأییدشدگان نیست. چند نفر دیگر را هم بررسی کردم که همگی رد صلاحیت شده بودند و تقریباً مطمئن شدم که نظام گزینش دقیق عمل کرده و اکثرییت کسانی را که محتمل بوده اندکی متفاوت بیندیشند، و سلامتشان چنان است که به آنها اجازه آزادگویی و کردار مستقل میدهد، کنار گذاشته است. ✅ باز هم عجله نکردم و از یکی دو نفر درباره تأییدشدگان پرسیدم، اجماع داشتند که نتیجهگیریام درست است، تقریباً شخصیت شایسته ذکری باقی نمانده است، الا معدودی برای خالی نبودن عریضه.
اگر وضع به همین منوال باقی بماند، انتخابات مجلس در اسفند امسال به «مسابقه یکنفره»ای بدل میشود که در آن برخی تصمیم گرفتهاند یک مجلس به یک سلیقه و گروه خاص «اهدا» کنند: «#مجلس_اهدایی».
رقابت و مسابقه که نباشد، نماینده مجلس شدن شبیه همان جام و مدالی میشود که من برای امیرعلی از مغازه کوچک لوازم ورزشی بابلسر خریدم، بهانهای برای لطیفه و شوخی، اما تلخ و خاطرهای دردآور. ✅ مجلس عین جامی است که باید در رقابت تنگاتنگ به دست آید؛ مدالی است که باید، توسط داور بیطرف، به گردن ایده، برنامه و گروهی که در رقابت سخت برنده شدهاند آویخته شود.
«#مجلس_اهدایی» در مسابقهای یکنفره با حضور گروهی که از برنده شدن در هر مسابقهای ناامید شدهاند، هویت و کارآمدی نمیآورد. انتخابگران میدان رقابت را بگشایند و بسیار بازنگری کنند، وقت تنگ است. ✅ پرده آخر. اگر آن دوست را دوباره ببینم، تبریک خواهم گفت که از شرکت در بازی یکنفره تلخ بازمانده است، و تسلیت از اینکه میدان رقابت سیاسی در ایران از وجود خردمندان سالمی همچون او تهی است.
انتهای پیام