اعتدال یا استراتژی وسط لحاف؟!

یادداشتی با نام مستعار «صدرا محمودیان» در انتقاد به اهالی دولت در تنها گذاشتن رییس جمهور روحانی در روزهای سخت، که در اختیار انصاف نیوز قرار گرفته است، در پی می‌آید:

اگرچه دولت تدبیر و امید با گفتمان اعتدال به قدرت رسیده اما ظاهرا تلقی اعتدال به وسط بازی کردن و عافیت‌طلبی از سوی قاطبه دولتمردان، این روزها یقه دولت را گرفته است؛ به طوری که در روزهای اوج هجمه و فشارهای سازمان یافته داخلی و خارجی به دولت از هجمه به رییس جمهور گرفته تا برخی اعضاء دولت همچون ظریف و زنگنه و همچنین اعمال فشارهای ناجوانمردانه به برخی برنامه های کلان دولت، از سنگ صدا در می‌‌آید اما از اعضای دولت هیچ صدا و اعتراض و دفاع و روشنگری و تبیینی صورت نمی‌گیرد.

آخرین نمونه تحریم علی اکبر صالحی معاون رییس جمهور و رییس سازمان انرژی اتمی از سوی دولت آمریکا بود که غیر از عراقچی معاون وزیر خارجه، هیچ کس در مقابل آن موضع نگرفت و به دفاع از یکی از ارکان توافق هسته‌ای نپرداخت. تا صالحی زیر فشار هجمه تندروهای داخل و خارج قرار گرفته و به تنهایی بار تحریم و ناسزاها را تحمل کند، چنانچه در مورد هجمه به ظریف پس از مصاحبه با مجله اشپیگل نیز چنین بود. او برای تشریح سیاست های کلان نظام درباره شرایط و چارچوب مذاکره احتمالی با آمریکا زیر بار شدیدترین توهین‌ها و تخریب‌ها قرار گرفت؛ این در حالی بود که هم‌قطاران ظریف در کابینه در صف آخر مدافعان او نیز قرار نداشتند؛ چنانچه قبل از آن هم هنگام زیر سوال رفتن برنامه‌های کلان دولت از برجام و بیمه سلامت، اصلاح نظام بانکی، گسترش پهنای باند و فضای مجازی تا انتخابات و موارد مشابه دولتمردان از وزرا گرفته تا معاونین و مشاورین و مدیران کل غایب صحنه ها بوده‌اند.

این وضعیت امروز در مباحث مربوط به انتخابات نیز کاملا عیان است و روحانی تنهای تنها در برابر دیگر ارکان تمامیت خواه و حامیان پرنفوذ آنها قرار گرفته است. در این میان شماری از دولت‌مردان گاه با اظهارنظرهایی آب به آسیاب مخالفین دولت نیز ریخته‌اند، چنانچه برخی از این اظهارنظرها «همچون به جز به سر به پاها نیز شلیک کردیم!» یا «تقریبا هیچ» و امثالهم ورد زبان مخالفان و منتقدان و تخریبگران دولت بوده است.

سوال اصلی این است که چرا چنین رفتار انفعالی از سوی دولتمردان پیشه شده است؟ مگر آنها اعضا دولت نیستند و به غیر از بخش خود نسبت به کل دولت دارای مسوولیت و وظیفه نیستند؟ آیا آنها با پرهیز از ورود به مباحث پر سر و صدا و اختلافی به فکر میزها و صندلی های خود در دولت‌های آینده هستند؟ یا این که اساسا اعتقادی به دولتی که در آن حاضرند ندارند؟ احتمال بالاتر آن است که اعضاء دولت مزیت خود را اعتدالی بودن می‌دانند، اما در شرایطی که اساس و بنیان گفتمان اعتدال زیر ضرب‌وفشار است، پرهیز از ورود به مباحث روز نه رفتاری اعتدالی که عافیت پیشه کردن و قرار گرفتن در وسط لحاف است تا آب‌ها از آسیاب بیافتد به امید این که شاید باز میز و پستی هبه شده و آقایان به خدمات بی دردسر خود ادامه دهند.

این رویکرد و رفتار اهالی دولت و تنها گذاشتن رییس‌جمهور و دیگر همکاران در روزها و برهه‌های سخت، به چشم افکار عمومی آمده و با توجه به قضاوت‌های منفی موجود به نظر می‌رسد اگر فکر چاره عاجلی برای آن نشود، آقایان به چوب‌های دو سر سوخته تبدیل می‌شوند؛ هر چند تا اینجای کار بیشترین زیان رویکردشان منفعلانه افراد دولت متوجه کلیت دولت شده است. اما بسیار بعید است که در صورت ادامه این وضعیت کسی از آن موفق و سربلند بیرون بیاید.

انتهای پیام