+ پشیمان شدم خاکم اندر دهن

این ماجرای سد موصل هم برای خودش قضیه ای شده است. قبل از شام همین طور که داری بادمجان سرخ می کنی سد در اختیار از خدا بی خبران داعش است. شام که آماده می شود و داری غذا می خوری خبر می رسد سد به دست ارتش عراق افتاد. ظرف های غذا که جمع می شود و داری بشقاب های بادمجانی را می شویی سد به کنترل نیروهای داعش در آمده است و تهدید به انفجار سد کرده اند و جان دویست و پنجاه هزار نفر را تهدید کرده اند. احتمالا تا بخوابی و بیدار شوی و در خواب توی آب های پشت سد موصل شنا کنی و در حین شنا کردن برای پرویز فتاح و مجید نامجو که از روی سد برایت دست تکان می دهند دستی تکان دهی ‘ صد بار دیگر سد دست به دست می شود.

حالا آدم می فهمد که کابینه ی احمدی نژادی چقدر متخصصانه و متعهدانه عمل کرده است و توی این یک سال و توی آن هشت سال چقدر ناحق و نا روا بد و بیراه گفتیم. بابا! این ها یک چیزی می فهمیدند که طوری منابع آبی را مدیریت کردند که پشت سدها آن قدر آب نباشد که بشود فوتبال بازی کرد. فکرش را بکنید اگر پشت سد زاینده رود یا سد کرج مثل سال های قبل مملو از آب بود و خدای ناکرده و زبانم لال سد به دست خصمان داخلی و خارجی می افتاد چه کسی می خواست پاسخ گو باشد؟! هان؟! شمایی که هی با داس نقد سراغ پاک ترین دولت بعد از انقلاب می روید جواب دهید! 

اما به لطف مدیران خدوم دولت های نهم و دهم منابع آبی چنان مدیریت شده است که اگر خصمان از خدا بی خبر تمام سدهای کشور را هم یک جا منفجر کنند الحمد لله آب از آب تکان نمی خورد!

حتی مدیریت چنان پیشرفته بوده که کوچک ترین نگرانی بابت سفره های زیرزمینی آب هم وجود ندارد. خصم خون ریز حتی اگر آب سفره های زیرزمینی را هم بر سرمان پمپاژ کند، فکر می کنم حد اکثر کمی هوا خنک تر شود.

در کجای دنیا غیر از دولت محمودی چنین آینده نگری ای را سراغ دارید؟

حالا می فهمم سوز سینه ی جوانان پاک دلی را که توی خیابان ها فریاد می زدند: چپ راست کارگزار، علیه خدمت گزار!! خب این خدمت ها را دیده بودند و طبیعی بود حمایت کنند. خدایمان ببخشد که ندانسته قضاوت کردیم!

انتهای پیام