«جان دادن در راه خدمتی الهی» آیا جلوه زیبایی از شهادت نیست؟
اکرم عاشق حسینی، کارشناس پرستاری و کارشناس ارشد حقوق، در یادداشت ارسالی به انصاف نیوز نوشت:
ویروس کرونا که برخی معتقدند نوعی سلاح سینتتیک بیولوژیک در عرصه جنگی نرم برای تخریب زیر ساخت‌های اقتصادی دشمن در سال پر تلاطم ۲۰۲۰ ظهور و بروز پر سر و صدای خود را نمایان ساخت، ابتدا قول اقتصاد و توسعه جهان کشور چین و سپس کشور ما را به چالشی بزرگ در عرصه اجتماعی اقتصادی کشاند. دوران نهفتگی نسبتا طولانی و قدرت انتشار قابل توجه آن در کنار پروپاگاندای مغرضانه تبلیغات خارجی در مدت زمان کوتاهی موجی از ترس و رعب و وحشت را در جامعه ایجاد کرد.
گزارش موارد مرگ و میر در استان‌های مختلف به‌دنبال ابتلا به این بیماری ویروسی موجب تشدید ترس و اضطراب جامعه از گسترش پرشتاب این بیماری در سطح کشور شد.
در راه مقابله با این هجمه گسترده جنگ بیولوژیک که به ظاهر سلامت مردم ولی در واقع اقتصاد و‌کیان کشور را هدف قرار داده است، نیازمند سربازانی توانمند، فرهیخته و از جان گذشته ای است که با اشراف علمی به خطرات سلاح بیولوژیک طبیعی و یا سینتتیک به مصاف دشمنان سلامت جامعه روند.
اپیدمی کرونا با تمام تلخی‌ها و ناملایماتی که همراه دارد، توانست جلوه‌ای بی‌نظیر از فداکاری، ایثار و جوانمردی جان بر کفان جبهه سلامت را که سالهاست بی رحمانه تازیانه بی عدالتی و تحقیر سازماندهی شده را به تن می‌خرد به شایسته‌ترین شکل ممکن و با افتخار در برابر وجدان بیدار مردم به نمایش گذارد.
واژه‌ای برای بیان شکوه، عظمت و شان والای جانباختگان پرستار و پزشکی که در اپیدمی کرونا ویروس در انجام رسالتی که به نیکی خطرات و عواقب آن را می‌دانستند، نمی‌توان یافت.
دفاع از سلامت، حفظ و صیانت از جان مردم جهادی است که شانی بالاتر از آن را تصوری نیست.
پزشکان، پرستاران و پیراپزشکان همواره در وادی عشق الهی (که انسان جزیی از ذات اقدس اوست) در مسیر ادای وظیفه حرفه مقدس خود، جان خود را عاشقانه در طبق اخلاص می‌گذارند. چنانچه (به عینه در بحران کرونا) دیدیم.
و اما آیا وظیفه حاکمیت جز قدر دانی و ارج نهادن در خور شان به فداکاری و از خودگذشتگی این سربازان بی ادعای نظام سلامت است؟
وظیفه‌ای که متاسفانه دهها سال است همچنان مغفول مانده است!
بدون تردید اعطای عنوان شهید راه سلامت به عزیزانی که در راه حفظ جان دیگران بر اساس وظیفه و رسالت سازمانی خود مخلصانه و آگاهانه ترکش‌های دشمن بیولوژیک بیمار خود را به‌جان می‌خرند و سرمست و عاشقانه بال به آسمان می‌گشایند، حقی است که تا کنون نادیده گرفته شده است.
چه تفاوت است میان جان باختن آتشنشان در خاموش کردن آتش و پزشک و پرستار در نجات بیمار؟!
سازمان نظام پرستاری و نظام پزشکی حسب وظیفه صنفی و همچنین نهادهای فرهنگی کشور در راستای تجلیل از ارزش‌های اخلاقی و فرهنگی (که حتی ریشه در اعتقادات دینی جامعه نیز دارد) شایسته است این مهم را در به‌عنوان مطالبه جامعه پزشکی و پرستاری کشور از مراجع ذیربط به جدیت مورد پیگیری قرار دهند.
اگر چه وصف مثنوی عاشقی خدمت در تک تک سربازان سلامت کشور را با هیچ زبان و قلمی نمی‌توان سرود اما هیچگاه نباید فراموش کنیم که تکریم و تقدیس شأن آنان بخشی از فرهنگ ملی و مذهبی کشور ما را تشکیل می‌دهد و توسعه مادی و معنوی هر جامعه جز با فرهنگ قدردانی و بزرگداشت بزرگان آن حاصل نخواهد شد.
انتهای پیام
