روز شهید و تکثیرِ ژن‌های خوب

غلامرضا بنی اسدی، روزنامه‌نگار، در یادداشت ارسالی به انصاف نیوز با عنوان «روز شهید و تکثیرِ ژن‌های خوب» درباره‌ی فعالیت کادر درمانی در بحران کرونا نوشت:

روزِ شهید که می‌رسد، حس می‌کنم تقویم‌های رو میزی را هم باید عمود ورق زد به احترام آنانی که در زمین، عمود بر آسمان زیستند و فاصله این دو را به صفر رساندند با نمره بیست که در انسانیت گرفتند.

روزِ شهید روز شکوفایی ژن‌های خوب است که نه در حصر زمان در می‌آیند و نه گرفتار جبر جغرافیا می‌شوند بلکه نسل به نسل ادامه پیدا می‌کنند و شهادت را هم ادامه می‌دهند و فرخنده فالی معرفت از همین روست و پنج اقیانوسِ قرار گرفته در پنج حرفِ کلمه ایثار هم به یمن همین مفهوم است که جا و جامه عوض می‌کند اما اصالت خویش را در فداکاریِ مدام، امضای جاودانگی می‌گذارد.

جلوه‌هایی از این حقیقت ناب را ما خود تجربه کرده‌ایم. قطراتی از این باده هوش افزا را نوشیده‌ایم لذا ما ایرانیان به ایثار نام بُرداریم که پیش درآمدِ شهادت است.

عرصه‌های گوناگون و جبهه‌های مختلف فقط شکل ایثارگری و لباس ایثارگران را تغییر می‌دهد و الا از خود گذشتگی در رفتار ایرانیان چنان ریشه دارد که بخشی از هویت آنان شده است.

فراوان خوانده‌ایم از زنان و مردانی که دیگران را بر خویش مقدم شمردن در فصل بشکوهِ بذل جان. در هنگامِ گرفتن امکانات در اوج نیاز.

آغازین روزهای همین سال پرماجرا را یادمان هست و سنت خوبی که شیرازی‌ها، غبار روبی کردند با روی باز و در باز خانه‌هاشان و میزبان شدند میهمانانی را که سرگردان مانده بوند.

پیش از این در زلزله‌ها و دیگر بلایای طبیعی هم این ژنِ خوب گره گشایی کرده است و در تقویم انقلاب ما هم فراوانند روزهایی که ایثار ترجمه‌ای روان و همه کس فهم داشت.

روزهای انقلاب را یادمان است و ظرف‌های نفت که میان خانه‌ها می‌گشت. روستای زمان انقلاب را هم به یاد داریم که نان می‌پختند و می‌فرستادند برای شهری‌هایی که هرگز نمی‌شناختندشان و هرگز هم نشناختند همدیگر را.

ما یادمان است از آن روزها و از دفاع مقدسی که پهنه وسیع جلوه‌های ایثارگری بود. جایی که برای جانبازی، از هم سبقت می‌گرفتند و برای رفتن به خط مقدم خطر، دنبال پارتی می‌گشتند.

بله، ما به ایثار، نام بُرداریم. این را در شرایط نو، تازه می‌کنیم ادامه حیات ما به تجدید حیات این روحیه و سبک زندگی بسته است. چیزی که امروز در بیمارستان‌ها و در نبردِ مقدس، برای سلامتی مردم در رفتار پزشکان و پرستاران و کادر درمانی می‌بینیم. تلاش و همتی که در کار می‌کنند کم از همت مجاهدان عرصه دفاع مقدس ندارد و خطر پذیری این سربازان سلامت هم کم از آن روزها نیست که عین آن حقیقت‌های تابناک است که در هندسه زیستی ایرانیان نقشی به غایت ستودنی دارد.

من یادم هست. یاد خیلی‌ها هم مانده است هنوز آن از خود گذشتگی‌ها. نسل نو هم حتما خوانده‌اند از رسمی که در جبهه، فرهنگ ساز بود. آنجا دیگران را برای نشستن بر سرِ سفره، بر خویش مقدم می‌شمردند اما در معرکه خطر، خود را به صف اول می‌رساندند. کم هم جان نباختند بر این سیره سازنده. کم نبودند کسانی که در بمباران‌های شیمیایی هم ماسک خود را به دیگری می‌بخشیدند و امروز هم کم نداریم سفید پوشانی که ادامه خطِ خونِ خاکی پوشان را در خاک وطن پی می‌گیرند و از وقت و سلامتی خود می‌گذرند تا سلامتی را به جامعه باز گردانند.

خود، خانواده خویش را نمی‌بینند تا چشم به در دوخته شده کودک با بازگشت سلامت پدر به خانه بخندد.

بله، ما به ایثار نام بُرداریم و بیمارستان‌های ما شرح روشن این فرهنگ متعالی است و سلامت بانان و سلامت سازان هم نوازندگان ارکستری هستند که خوش ترین نوا را می‌سازند که شنیدنش آدمی را بر سر ذوق می‌آورد.

روز شهید در تقویم 1398 هم جلوه‌های تازه‌ای را می‌بیند از شهادت. از ژن‌های خوبی که دارند زندگی را از چنگ مرگ بیرون می‌کشند.

دارند رسمِ پهلوانی شهدا را جلوه‌ای نو می‌بخشند و فهرست نورانی “شهید خدمت” را امضای ماندگاری می‌گذارند.

بعد از این وقتی بخواهیم ایران و ایرانی را تعریف کنیم، حتما در کنار مدافعان غیرتمند وطن، مدافعان سلامت را هم به دنیا نشان خواهیم داد و با افتخار خواهیم گفت هرکس می‌خواهد ما را بشناسد در رفتار پزشکان و پرستاران و سلامت بانان نگاه کند. آنان فرزندان نجیب و بلافصل فرهنگ ایرانی‌اند…

انتهای پیام