توضیحی درباره‌ی متن “روحانیت و عدم باور به علوم جدید”
حجت الاسلام شهاب الدین حائری شیرازی در یادداشتی تلگرامی در توضیح یادداشت چند روز پیش خود با عنوان «روحانیت و عدم باور به علوم جدید» [لینک] نوشت:
متن فوق بحمدالله بسیار مورد نقد و ارزیابی منتقدین قرار گرفت و همین نشان از موثر واقع شدن و قوت احتمالی ساختاراش می‌تواند باشد لذا ضمن تشکر از منتقدین گرامی، توضیحاتی می‌دهم.
1) غرض از متن بیان یک واقعیت روانشناسانه بود که نسل کهنسال فعلی حوزه چندان باوری به علوم جدید ندارد سپس به علت احتمالی آن پرداخته شده بود (پاراگراف سوم) در انتهای متن نیز در پی نوشت متذکر شده بودم که متن ناظر به وجه غالب نسل پابه سن گذشته حوزه است نه همه این نسل، در اینجا ذکر این مطلب را مفید می‌دانم که چه امام راحل و چه رهبر فعلی انقلاب هر دو نسبت به علم پزشکی تبعیت و اعتماد تام داشته و دارند و بصورت کلی به آموزه های عقلی بشدت اعتماد و از اموری که موجب تضعیف قوه عاقله می‌شود پرهیز دارند و مثلا اصلا اهل استخاره کردن در امور شخصی هم نیستند.
2) باور نداشتن طیفی از روحانیت که (نسل جوان حوزه مراد نیست) نسبت به علوم جدید، به‌هیچ‌وجه به معنی ناسازگاری علم و دین نیست والا چرا اغلب نسل جدید آن سوءظن را به علوم جدید ندارند. بلکه این بواسطه امور جانبی وبیشتر حاصل تحولات زمانه است و بی ارتباط با ذات دین، که علت احتمالی این امر در متن ذکر شده.
3) برخی نیز معتقد بودند ما با ذکر نقطه ضعفی از پدر، به ایشان خللی وارد ساخته‌ایم. حال آنکه پدر ما علی رغم نقاط قوت فراوان و خودساختگی‌های مثال زدنی که برای نسل فعلی می‌تواند الگوی مناسبی باشد (چنانچه بنده نیز به مناسبت به این سجایای علمی و عملی قبلا پرداخته وبعدا هم خواهم پرداخت) نقطه ضعفی چنانچه در متن گذشت داشته‌اند.
غلو نسبت به معصوم هم غلط است تا چه رسد نسبت به دیگران، به غیر معصومین، هیچ انسانی از داشتن نقاط ضعف وخطا در زندگی مبرا نیست و بنظر بنده ذکر این امر چون برای عینی کردن مسئله مورد بحث، در آن مقاله ضروری بوده، فاقد اشکال است.
4) بسیاری از طرفداران طب قدیم به بنده بابت تحقیر طب سنتی، انتقاد نمودند.
بنده خود به طب قدیم به عنوان یک طب مکمل احترام گذاشته و عمل می‌نمایم اما این غیر از باور نداشتن به علم پزشکی جدید است که بعضی به آن مبتلا شده وحتی جان خود را به مخاطره می‌اندازند.
انتهای پیام
