«کرونا»، ما و آنها
امید حسینی در کانال تلگرامی خود نوشت:
««این بزرگترین چالش آلمان، نه از زمان اتحاد دوباره آلمان، که از زمان جنگ جهانی دوم است. از آن زمان تاکنون هیچ چیز تا این حد، زندگی ما در کنار يكدیگر تحت تاثیر قرار نداده بود… تنها وقتی از پس این بحران بر می‌‌آییم که تمام شهروندان این را وظیفه خودشان بدانند؛ موضوع جدی هست و شما هم جدی بگیرید.
تا وقتی درمان یا واکسنی وجود نداشته باشد، تنها یک کار میشود کرد: کند کردن روند شیوع و کش دادن آن به چندین ماه تا بتوانیم زمان بخریم تا دارو و واکسن کشف شود و بیمارستان‌های ما آماده باشند. حتی سیستم سلامت ما هم که یکی از بهترین‌ها در جهان هست، اگر بیماران زیادی با وضعیت وخیم به آن هجوم بیاورند، کم می‌آورد.
کسانی که حال‌شان وخیم میشود، عدد و رقم نیستند، پدر یا پدربزرگ‌اند، مادر و مادربزرگ، همسر و انسانند. ما جامعه‌ای هستیم که زندگی تک‌تک انسان‌ها برای‌مان ارزش دارد.
به همه کسانی که در بیمارستان‌ها و سیستم بهداشت کار می‌کنند: کاری که می‌کنید خیلی بزرگ است. از صمیم قلب تشکر می‌کنم.
حالا یک موضوع حیاتی است: زندگی اجتماعی را تا جایی که میشود متوقف کنیم. دولت به کار خودش ادامه خواهد داد اما هر چیزی را که انسان‌ها و جامعه را تهدید کند، باید کاهش بدهیم.
محدودیت‌های کنونی در تاریخ جمهوری فدرال آلمان سابقه ندارند. برای کسی مثل من که آزادی سفر حقی بوده که برایش سخت جنگیدم، چنین محدودیت‌هایی فقط در شرایط کاملا اضطراری توجیه‌پذیر هستند. فعلا این محدویت‌ها برای حفظ جان انسان‌ها ضروری‌اند.
تضمین می‌دهم: دولت همه کار می‌کند تا تاثیر اقتصادی بحران را کاهش بدهد و فرصت‌های شغلی را حفظ کند. اقلام ضروری همیشه موجود خواهند بود. قفسه‌های خالی فروشگاه‌ها به سرعت پر می‌شوند. احتیاط در خرید خوب است، انبار کردن اما بی‌معنی و کاملاً ضد هم‌بستگی‌ست.
از کارکنان سوپرمارکت‌ها تشکر می‌کنم. آنها سر کار می‌روند تا چرخ این مملکت به معنی دقیق کلمه بچرخد. اقدامات دولت خنثی می‌شوند اگر ابزار اصلی علیه شیوع بیماری به کار گرفته نشود: این ابزار خود ما هستیم. وحشت نکنید، اما هرگز فکر نکنید که شما کاره‌ای نیستید.
از هیچ‌کس نمی‌شود صرف‌نظر کرد. اپیدمی نشان می‌دهد که ما چقدر آسیب‌‌پذیر و چقدر به همدیگر وابسته‌ایم. همه برای کنترل این وضعیت نقش دارند. نفرین نشده‌ایم که واگیری سریع ویروس را منفعلانه تماشا کنیم. ابزاری علیه‌ش داریم: باید ملاحظه داشته باشیم و از هم فاصله بگیریم. می‌دانم سخت است. می‌دانم که در زمانه‌ی سختی می‌خواهیم به هم نزدیک باشیم، از نظر فیزیکی هم نزدیک باشیم. اما در این لحظه برعکسش درست است.
هیچ‌کس را تنها نگذارید. باید به عنوان خانواده و به عنوان جامعه، راه دیگری پیدا کنیم برای با هم بودن، راه‌های خلاقانه که از پس ویروس بربیایند. باید راه‌هایی پیدا کنیم دوستی‌مان رو نشان بدهیم. یک بار دیگه شروع کنید به نامه نوشتن. پست که کار می‌کند.
از همه با جدیت تقاضا می‌کنم: از قوانینی که فقط برای مدت کوتاهی وضع شده‌اند پیروی کنید. دولت بررسی می‌کند که چه چیزی را باید اصلاح کرد و چه اقدام دیگری ضروری‌ست. این وضعیت دینامیک است و باید یاد بگیریم و با ابزارهای جدید واکنش نشان بدهیم. شایعه‌ها را باور نکنید. با یک وظیفه تاریخی مواجهیم که فقط در کنار هم دیگر از پسش بر خواهیم آمد.
مطمئنم از بحران عبور می‌کنیم. اما چند نفر از عزیزان‌مان را از دست خواهیم داد؟ بخش زیادی از آن به خود ما بستگی دارد. می‌توانیم تصمیم بگیریم با هم همکاری کنیم و محدودیت‌های کنونی را بپذیریم. به تک‌تک ما بستگی دارد. حتی با این که این تجربه بی سابقه است، باید برمبنای دل و عقل‌مان رفتار کنیم. مراقب خودتان باشید.»
• این متن سخنان خانم مرکل صدراعظم آلمان است که از صفحه اینستاگرام خانم یلدا ابتهاج برداشته‌ام. حیفم می‌آید کلمه‌ای به این صحبت‌های زیبا و آرامش‌بخش اضافه کنم اما چاره‌ای نیست. این سخنان را مقایسه کنید با مواضع و ادعاهای مسئولان کشور خودمان. آنها که با وجود آگاهی از وجود بیماری در چین و احتمال سرایت به ایران، نه تنها آماده نبودند بلکه تا لحظه آخر هرگونه احتمال وجود بیماری را در کشورمان با قاطعیت تکذیب کردند. ویروس را نقشه و شایعه دشمنان برای کاهش حضور مردم در انتخابات دانستند، یا برنامه دشمن برای ضربه زدن به نظام! حالا هم با وجود تجهیزات و امکانات کم در بیمارستان‌ها و آمار بالای تلفات، بخشی از انرژی رسانه‌ای کشور را درگیر مبارزه با دشمنان کرده‌اند تا ثابت کنند که اوضاع غرب بدتر از ایران و تلفات آنها هم خیلی بیشتر از ایران است. اما نمی‌گویند که تعداد زیادی از جان باختگان ما هرگز در هیچ آماری ثبت نشده‌اند…
سخنان مرکل، به تنهایی فرق کشور و سیستم ما را با یک کشور و سیستم مدرن به خوبی نشان می‌دهد. تفاوت در نگاه دو سیستم به آدمهاست.»
انتهای پیام
