از گاوهای درمانگر تا روغن بنفشه!
مهدی تدینی، نویسنده، در یادداشتی تلگرامی با عنوان «گاوهای درمانگر» نوشت:
پیشاپیش از چندش‌آور بودن این نوشته شرمنده‌ام
حتماً شنیده‌اید که گروهی از هندوها مراسم نوشیدن ادرار گاو (بیایید واژه‌سازی کنیم: «پیشاب‌گاونوشی») راه انداخته‌اند تا از ابتلا به ویروس کرونا جلوگیری کنند. البته اینان برای پِهِن گاو هم خواص درمانی قائلند. یکی از هندوها در این مراسم، پیشاب‌نوشان، به گزارشگر بهت‌زدۀ خبرگزاری رویترز می‌گوید: «ما الان بیست‌ویک ساله که ادرار گاو می‌نوشیم. در کود گاو هم حمام می‌کنیم. ما نیازی به داروهای انگلیسی نداریم.» آن‌ها همچنین معتقدند ویروس کرونا هم یک باکتری است و ادرار گاو برای جلوگیری از هر گونه باکتری مفید است. پهن گاو هم در خانه برای ضدعفونی جسم و روح مفید است.
البته در هند پیشابِ‌گاونوشی در دنیای سیاست هم طرفداران زیادی دارد. می‌گویند همه‌چیز را شفا می‌دهد، از سرفه و سینه‌پهلو تا سرطان و احتمالاً پوکی‌استخوان. این گروه هندو ــ هیندو ماهاسابها: Hindu Mahasabha ــ همان گروه هندوست که زمانی یکی از اعضایش گاندی را کشت. طرفداران خواص درمانی ادرار و ــ گلاب به روی مبارک ــ مدفوع گاو حتی در پارلمان و دولت‌های ایالتی هم حضور دارند و از خواص درمانی این دو داروی سعادت‌بخش دفاع می‌کنند.
اما حالا که تا این‌جای متن را تحمل کردید، بگذارید از ابعاد دیگر این «طب پیشابی» (یا پیشاب‌درمانی) هم بگویم. نوشیدن ادرار خود طرفداران پرشمار و سینه‌چاکی در جهان دارد، حتی در قلب اروپا! اما بعید است جایی به اندازۀ هند پرطرفدار بوده باشد. چند دهۀ پیش کتابچۀ معروفی (ماناو موترا) برای ادراردرمانی در گجرات هند منتشر شده بود که ادرار انسان را «آب حیات» می‌نامید. در آن رساله از نوشته‌های سانسکریت قدیمی گفتگویی میان خدای شیوا و همسرش را نقل کرده است:
«کسی که درمان با ادرار را انجام می‌دهد نباید غذاهای شور و تند بخورد، باید به اندازه بخورد، بسیار کار کند، احساسات خود را مهار کند و روی زمین بخوابد. باید سحرخیز باشد و به جانب شرق ادرار کند. نخستین و واپسین قطره‌ها را دور ریزد، بقیه را در ظرفی جمع کند و بنوشد. شیوامبا (= آب شیوا) مانند عصاره‌ای است که بیماری و پیری را دور می‌کند.»
این دستورالعمل پیشاب‌درمانی است! کسانی که این شیوۀ درمانی را انجام می‌دهند ــ باز هم گلاب به روی مبارک ــ ادرار خود را می‌نوشند و مدعی‌اند بر هر درد بی‌درمان دواست! و به انواع و اقسام و اشکال عجیب و غریبی هم کاربرد دارد، از نوشیدنِ تازه‌تازه، تا نگهداشتن برای مدتی طولانی (یک تا دو سال) و بعد جوشاندن و استفادۀ بیرونی! البته شاید بگویید حالا چهار آدم بیسواد چنین کار احمقانه‌ای بکنند! این که ارزش گفتن ندارد! اما جالب این‌که یکی از افرادی که اعتقاد راسخی به ادرارنوشی داشت از قضا نخست‌وزیر هند شد.
مورارجی دسای (۱۸۹۶-۱۹۹۵)، کسی که سال‌های ۱۹۷۷ تا ۱۹۷۹ نخست‌وزیر هند بود و پیش از آن نیز بارها مقام وزارت امور مالی و وزارت کشور هند را داشت، از مروجان همین ادراردرمانی بود و می‌گفت برای مردم هند که فقیرند و به بهداشت و درمان دسترسی ندارند بهترین درمان است! او می‌گفت ادرار «مایع حیات» است و تصور می‌کرد مشکل فقط این است که طبع آدم چنین چیزی را قبول نمی‌کند، اما باید به این دارو هم عادت کرد، مثل همۀ داروهای دیگر که بدبو و بدمزه است!
در غرب هم ادراردرمانی طرفدارانی دارد. معروف‌ترین مبلغ آن نویسنده‌ای انگلیسی بود به نام جان آرمسترانگ (John W. Armstrong) که در ۱۹۴۴ کتابی نوشت با عنوان «مایع حیات». پایۀ ادعای او برای ادراردرمانی جمله‌ای است که در یکی از کتاب‌های عهد عتیق آمده (کتاب امثال سلیمان، فصل پنجم، ۱۵) که به نظر هیچ ربطی هم به ادرارنوشی ندارد! اگر هنوز سرخورده نشدید، تیر آخری که در چله دارم، این است که بگویم ادراردرمانی از دهۀ ۱۹۹۰ در آلمان هم با کتابی که کارمن توماس (Carmen Thomas) نوشت طرفدارانی یافت؛ کتابی با عنوان: «ادرار: مایعی کاملاً ویژه»…
پی‌نوشت:
یک. در پیوست مراسم پیشاب‌گاونوشی هندوها را برای دفع کرونا می‌بینید. بنری هم زده‌اند و روی آن کرونا را شبیه اژدها کشیده‌اند و حالا ادرار گاو آن را رام می‌کند.
دو. گروهی از پژوهشگران هندی مدعی‌اند با ادرار گاو داروی شیمی‌درمانی ساخته‌اند. اینجاست که باید گفت: «خر رو بیار و باقالی رو بار کن!»
سه. این‌ها را گفتم که روغن بنفشه را به چشم بکشید و غر نزنید!
انتهای پیام
