نامه‌ای به رییس قوه قضاییه درباره‌ی وضعیت نرگس محمدی

عبدالحسین طوطیایی، عضو کانون زندانیان سیاسی قبل از انقلاب در یادداشتی که در اختیار انصاف نیوز قرار داده است نوشت:

«به نام هستی بخش مهربان

حجت الاسلام رییسی ، ریاست محترم قوه قضاییه، باسلام و تحیات.

نامه های جانسوز مادر خانم نرگس محمدی و بطور خاص آخرین آن خطاب به حضرتعالی، بر دل بسیاری از مردم آتشی از اندوه افکنده است. مردمی که بعضا حتی شناختی از این هموطن زندانی و از جرائم احتمالی او ندارند. اما همه آنان یا به لحاظ مادر و یا که فرزند بودن با سیمای نگران، چشمان کم فروغ و تپش های تند شده قلب و جایگاه قدسی هر مادری بخوبی آشنایند. جایگاهی که آفریدگارمان بهشت را چون فرش قرمزی، سخاوتمندانه در زیر پایش گسترانید. ناله های حزین این مادر اکنون چون تازیانه بر وجدان ها می کوبد و شهد امنیت موجود را با شرنگی تلخ در ذائقه همه ما می آمیزد.

جناب آقای رییسی! دراین بزنگاه حساس تاریخی که رقابت های بین المللی دیگر نه افزونی در توان نظامی و یا اقتصادی و… بلکه عبور هر چه عادلانه تر از بحران کرونا است رفتار مردم و نظام مدیریتی کشورمان بیش از هر زمان دیگر در کانون رصد‌ و پایش جهانی قرار دارد. شبکه های اجتماعی مالامال از نمایش غبطه امیز از امواج برخاسته جامعه بشری برای کمک به آسیب دیدگان ناشی از پاندومی کرونا شده است. انسان شیفته و گم گشته در منجلاب مصرف و افزون طلبی مدرن، بیش از همیشه پی به ضرورت فرو ریختن دیوار و فاصله ها بین جامعه بشری برده است. در چنین رستاخیزی، طنین ناله های امثال مادر نرگس محمدی بیش از آژیر ممتد آمبولانس های کرونایی چه بسا بر دلهره ها ی هموطنان ما افزوده و از این رقابت های نوین جهانی نومیدشان می سازد.

ریاست محترم قوه قضا! برای امثال من که با حرمان فرسودگی پرشتاب مادران خود در ایام سیاهچال های ستم شاهی تا کنون زیسته ایم ناله دردمندان این سوی دیوار های زندان دردناکتر از پژمردگی آنسوی دیوارها است. آرزویمان آن بوده و همواره هست که بار دیگر چشمان هیچ مادری را برای عزیزش در آنسوی دیوار های قطور زندان ها اشک آلود نبینیم. دیوار هایی که اگر با کلنگی عادلانه هم فرو نریزانیم بیم آن هست در آنارشیسمی مخرب موهبت امنیت را از مردم بستاند. بدون تردید در این تلاطم فراگیر از بیم و امید ، بار گرانی بر شانه های دستگاه تحت مدیریت شما سنگینی می کند. باری که بدون همیاری و مشارکت همگانی
هرگز به مقصد نمی رسد. آیا در پژواک فرساینده چنین ناله هایی از مادران می توانیم امید به همبستگی اجتماعی داشته باشیم؟

جناب اقای رییسی! از حضرتعالی مصرانه درخواست می کنم برای اثبات آنکه اقتدار و امنیت کشورمان هرگز در گرو اشک این مادران بی قرارنیست امر به آزادی تمامی تمامی نرگس محمدی هایی بدهید که اکنون در کام کرونا قرار دارند. تنها سرمایه اینجانب برای چنین درخواستی تن و روح ناقابلم در انتهای دهه هفتم زندگی ام است که آن را با طیب خاطر برای وثیقه هر یک از آنان تقدیم می نمایم تا مابقی محکومیت باقی این گروه از زندانیان را به جایشان سپری نمایم.

عبدالحسین طوطیایی، عضو کانون زندانیان سیاسی قبل از انقلاب

دوازدهم فروردین 1399»

انتهای پیام