سیاست یا دیانت

احمد زرگر در یادداشتی ارسالی به انصاف نیوز با عنوان «سیاست یا دیانت» نوشت:

در دهه هفتاد که دوران جولان گروه‌های فشار بود فرزند یکی از مداحان به دفتر نشریه ای منتقد حمله برد و خود در زمان دولت احمدی نژاد که نزدیک ترین رابطه و قرابت فکری را با آن داشت خواستار کشتن معاون اول او شد.

اینکه مداحی آشکارا در انجمنی حکم به کشتن دولتمردی بدهد و یا تنها بانوی ایرانی رفته به فضا را زنازاده بخواند و یا دستور همگانی و ملی مبارزه با اپیدمی را نقض کند بی آن که به مرجعی پاسخگو باشد تنها خود سری یک مدیحه گوی سرشناس نیست که از نردبان سیاست بالا رفته باشد یا نگاه افراطی که از دغدغه‌های دینی برخاسته که حاصل مصونیتی است که از ارادت و توسل به قدرت به دست آمده است.

مداحی برای بسیاری از مداحان یک پیشه است که در آیین تکریم مردگان، مراسم دینی و مناسبت‌های مذهبی خلاصه می شود. و مداح نقشی بیش از مرثیه و مدیحه سرایی برای اولیا دین و مناسک سوگواری پیشوایان شیعی ندارد.

مداحان نزدیک به حکومت اما از آن رزق دیگری می برند که از همراهی با قدرت به دست می آید و تبلور سازمان یافته آن را می توان در جامعه مداحان کشور و هیئت های بزرگ مذهبی وابسته به حاکمیت دید که به عنوان بخشی از دستگاه تبلیغی حکومت عمل می کند.

اینان نه فقط ستایندگان دین که بازیگران عرصه سیاست نیز هستند و خود را در جایگاه مداحی انقلابی محق می دانند که در مدح و ذم این و آن سخن بگویند که ناسزا و دشنام بدهند و حتی در برابر نهاد دین و مرجع تقلید بایستند.

رفتار پاره ای از مداحان کنونی را می توان در چارچوب اسلام سیاسی و نفوذ سیاست در حوزه دین و دینداری دانست. در غیاب نهادهای مدنی، فقدان جامعه مدنی و آمیختن دین و سیاست حوزه نفوذ دین ابعادی فراگیر می یابد و سخنگویان چند پیدا می کند که هریک خود را داعیه‌دار و نماینده آن میدانند. در این میان چون مداحان در متن توده‌های مردم ایستاده‌اند و تهییج عواطف دینی و احساسات مذهبی را بهتر می‌دانند به وجاهتی می‌رسند که گاه از مفسران رسمی دین پیشی می‌گیرند.

مداحانی که «سیاست را عین مداحی» می‌دانند در واقع از مقام کمک به برپایی مناسک دینی و شعائر اسلامی به نقش کنشگران سیاسی در می‌آیند و در این برکشیدن از ساحت دین به حوزه سیاست چاره ای ندارند جز آنکه ثناگوی قدرت باقی بمانند.

انتهای پیام