پایانی خوش برای شش طبقه تلخی [+عکس]

ساختمان شش طبقه بازمانده از جنگ تخلیه شد و ساکنانش در آپارتمان‌های جدید ساکن شدند.

«عباس مدحجی» خبرنگار خوزستانی در گزارشی ارسالی برای انصاف نیوز نوشت: موعود شمخانی معان فنی و امور زیربنایی سازمان منطقه آزاد اروند از آغازی بر پایان تراژدی “شش طبقه” ی خرمشهر خبر داد. پروژه ای که زمانش داشت خیلی طولانی میشد ، امروز با انتقال افراد تحت خطر ، بخش مهمی از نفس های حبس در سینه ها را به نفسی راحت تبدیل کرد.

۴۶خانوار کم برخوردار خرمشهری که سالهاست در ساختمان شش طبقه ی مخروبه‌ی بازمانده از جنگ با عمری نزدیک به چهل سال در بدترین وضعیت بهداشتی و معیشتی زندگی می‌کردند امروز با حضور فرماندار، شهردار، معاون سازمان منطقه آزاد اروند و جمعی دیگر از مسولین و نهادهای کشوری و انتظامی از ساختمان تخلیه شدند.

برای این خانوارها، ۴۶واحد مسکونی جدید در مسکن مهر خرمشهر تدارک دیده شده که از امروز به آنجا منتقل خواهند شد. این ساختمان از سال‌ها پیش که تصاویری از ساکنانش منتشر شد و بخشی از آن هم  فرو ریخت مورد توجه عموم قرار گرفت و با ورود هنرمندانی چون پرویز  پرستویی و شاهین صمدپور(مستندساز) به موضوع، وجهه‌ای فراگیرتر به‌خود گرفت.

مهمترین مطالبه ی مطرح شده، نجات ساکنان از ریزش احتمالی ساختمان بود. ساختمانی که به گفته مسولین هنوز هیچ صاحب مشخصی برای آن پیدا نشده! قرار است این غول شش طبقه ی فرسوده پس از تخلیه، طی سه ماه آینده بطور کامل تخریب شود.

در نشست خبری چند روز پیش در سازمان منطقه آزاد اروند که با موضوع این پروژه برگزار شده بود اعلام شد این ساختمان در گذشته دارای امکانات و طراحی هایی بوده که میتوانست بخشی از تاریخ مدرنیته در خرمشهر باشد. اما گویا جنگ پایان دیگر برای این شش طبقه در نظر داشت.

موعود شمخانی، مسئول این پروژه که ممکن بود به پلاسکوی خرمشهر تبدیل شود در این باره گفت: این نخستین ساختمان شش طبقه ی استان خوزستان است که تخریب میشود. پیش از این یک ساختمان چهار طبقه در اهواز بود که تخریب شد و ما مهندس ناظر آن را برای این تخریب در نظر گرفتیم. داوود دارابی که اکنون شهردار خرمشهر است ، همان ناظر تخریب چهار طبقه بود. با رای زنی‌ها و هماهنگی های صورت گرفته، روز ولادت امام حسن مجتبی (ع) [شنبه بیستم اردیبهشت] برای کلید زدن پروژه انتخاب شد. تمام تلاش ما این است که نام جنگ‌زدگی دیگر روی خرمشهر باقی نماند.

احمد زابلی معاون سیاسی-اجتماعی فرمانداری ویژه خرمشهر نیز ضمن تاکید بر همکاری تمام دستگاه ها و ارگانها در این پروسه گفت: تخلیه کامل ساختمان احتمالا تا دوروز دیگر طول خواهد کشید و اسکان ساکنان در منازل جدید همزمان در حال انجام است. تمام مراحل این پروژه حتی جابجایی اثاث ساکنان نیز رایگان و باکمک نهادها صورت میگیرد[به‌جز تسهیلات وامی که برای به‌نام سازی سند مسکن جدید در نظر گرفته شده است]. اورژانس اجتماعی هم در محل حاضر است و یک واحد هم برای خانه کودک به عنوان واحد فرهنگی در نظر گرفته شده است. قطعا این پروژه جز با همکاری و همدلی تمام مسولان از نماینده گرفته تا شهرداری و فرمانداری و سازمان منطقه آزاد و کمیته امداد و بهزیستی و آتش نشانی و نیروهای انتظامی و امنیتی و بقیه ارگانها، امکان اجرایی شدن نداشت. تمام تلاش ما این بود که پیش از وقوع اتفاقی جبران ناپذیر، این همشهریان به جای امنی منتقل شده باشند.

ساختمان شش طبقه‌ی خرمشهر در منطقه‌ی مولوی نزدیک به فلکه ی احمد زاده(نزدیک بندر خرمشهر) واقع است و همچون خیلی از ساختمان ها و منازل بازمانده از جنگ تحمیلی، به‌صورت تصرفی توسط افرادی که امکان تهیه ی مسکن نداشتند ، مسکونی شد. مسکن جایگزین با اعتبار ۴میلیارد و دویست میلیون تومان در مسکن مهر خرمشهر در نظر گرفته شد. هزینه ی تخریب این ساختمان ۷۰۰میلیون تومان در نظر گرفته شده است. در خرمشهر منازل بسیار زیادی وجود دارند که بعلت درد سترس یا نامشخص بودن مالکانشان از بعد از جنگ بصورت مخروبه رها شده اند و امروز کسانی هستند که در آنها به همان صورت زندگی میکنند.

این شش طبقه ی فرسوده هم شاید اگر زبان داشت از اتفاقات عجیبی که بر شهرش گذشته ماجراها میگفت. از رشادت دلیر مردانش و از خون جوانانش. شاید هم سالهاست که خسته شده و سرِ نشستن دارد اما از روی کودکان ساکن در دلش شرم دارد. که مبادا کسی را بیازارد یا بی خانمان کند و قطعا از اینکه تا حالا با ریزش ناگهانی باعث مرگ کسی نشده خوشحال است.  شاید بعد از اینکه ببیند کودکانی که در دلش متولد و بزرگ شده اند ، امروز جای امنی دارند ، از این ایستادگی اجباری چهل ساله دست بردارد و حاضر شود آوار و آجرهایش کم کم فرو ریزند. از خاک آمده و به خاک برگردد.

خرمشهر بعد از اشغال و تخریب توسط عراق، دیگر نتوانست چهره ی درخشان و رویایی خود را بازیابد و این شش طبقه ی رو به موت ، یکی از صدها نماد تاریخ مدرن خرمشهر است که به چنین سرنوشتی دچار می‌شوند. خرمشهری که گویا همچنان زیر پونز نقشه ی ایران جا مانده است و دیده نمی‌شود.

انتهای پیام